กลิ่นบุปผา ปัญหาใหม่

ฮารุกิยิ้มและวิ่งตามเธอไป เขารู้ว่าการผจญภัยของเขาเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

รินเดินนำหน้าเขาด้วยท่าทางที่ดูสบายขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่เอาชนะโอนิบุตะได้ แสงแดดส่องลอดผ่านใบไม้ทำให้เกิดเงาพาดผ่านใบหน้าของเธอ 「เธอสวยจริงๆ」ฮารุกิคิดในใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้มาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

“จะตามมาทำไม” รินถามโดยไม่หันกลับมา

“เอ่อ… ก็… ฉัน…” ฮารุกิพูดตะกุกตะกัก เขาไม่รู้จะตอบยังไงดี

“ถ้าไม่อยากตายก็เงียบๆ แล้วตามมาก็พอ” รินพูดเสียงเรียบ

“ครับ!” ฮารุกิตอบอย่างรวดเร็ว

สู่ฮานะ โนะ มาจิ

ทั้งสองเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางในป่า เสียงนกร้องและเสียงลมพัดใบไม้ทำให้บรรยากาศดูเงียบสงบ แต่ฮารุกิก็ยังคงระแวดระวังอยู่เสมอ เขาไม่รู้ว่าจะมีอะไรโผล่มาอีก

“เรากำลังจะไปไหน” ฮารุกิถาม

“ฮานะ โนะ มาจิ” รินตอบสั้นๆ “เมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องดอกไม้”

“ดอกไม้?” ฮารุกิถามด้วยความสงสัย

“ใช่ ที่นั่นมีทุกอย่างที่ต้องการ” รินตอบ “และอาจมีข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันกำลังตามหา”

ฮารุกิพยักหน้า เขาไม่รู้ว่ารินกำลังตามหาอะไร แต่เขาก็พร้อมที่จะช่วยเหลือเธอ 「อยากจะช่วยเธอให้ได้มากที่สุด」

ในระหว่างที่เดิน ฮารุกิสังเกตเห็นว่ารินเริ่มที่จะผ่อนคลายมากขึ้นเล็กน้อย เธอเริ่มที่จะพูดคุยกับเขามากขึ้น แม้ว่าจะเป็นคำพูดสั้นๆ ก็ตาม

“นายมาจากไหน” รินถาม

“โตเกียว” ฮารุกิตอบ “เป็นเมืองที่วุ่นวายมากๆ”

“ไม่เคยได้ยิน” รินตอบ

“ก็… มันอยู่อีกโลกนึง” ฮารุกิตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

รินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ไม่สำคัญหรอก”

สเตตัสที่เปลี่ยนแปลง

ฮารุกิรู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขา เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน 「นี่คือพลังของสมุดสินะ」

เขามองไปที่หน้าจอสีฟ้าที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาอีกครั้ง ข้อมูลบนหน้าจอเปลี่ยนไปเล็กน้อย

「เวทมนตร์เพิ่มขึ้น! นี่มันเหมือนเกมเลย」 ฮารุกิคิด

เขาลองใช้สกิล "บาเรีย" อีกครั้ง แสงสีฟ้าอ่อนๆ ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา

“ทำอะไร” รินถามด้วยความสงสัย

“อ่า… เปล่าๆ” ฮารุกิตอบอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากให้เธอรู้เรื่องสมุด

รินมองเขาด้วยสายตาที่จับผิดได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ทานากะ ฮิโรชิ

เมื่อทั้งสองเดินออกมาจากป่า พวกเขาก็เห็นเมืองที่รายล้อมไปด้วยดอกไม้นานาชนิด ฮานะ โนะ มาจิ สมชื่อจริงๆ

“สวยจัง” ฮารุกิอุทานออกมา

“ระวังตัวด้วย ที่นี่ก็อันตรายเหมือนกัน” รินเตือน

ในขณะที่พวกเขากำลังเดินเข้าไปในเมือง พวกเขาก็ได้ยินเสียงดังโวยวายมาจากตรอกเล็กๆ

“ส่งเงินมาให้หมด!” เสียงทุ้มต่ำตะโกน

“พวกเราไม่มีอะไรให้หรอก!” เสียงสั่นเครือตอบ

รินทำท่าจะเข้าไปดู แต่ฮารุกิคว้าแขนเธอไว้

“เดี๋ยว!” ฮารุกิพูด “เราช่วยพวกเขากัน”

“ทำไมต้องช่วยด้วย” รินถามด้วยความสงสัย

“ก็… พวกเขากำลังเดือดร้อนนี่นา” ฮารุกิตอบ “ถ้าเราช่วยได้ก็ควรช่วย”

รินมองหน้าฮารุกิครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ

“ตามใจ” รินพูด “แต่อย่าเป็นภาระก็แล้วกัน”

ทั้งสองเดินเข้าไปในตรอก พวกเขาเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์กำลังข่มขู่พ่อค้าแก่ๆ และลูกสาวของเขา

“เฮ้! พวกแกทำอะไรกันน่ะ!” ฮารุกิตะโกน

พวกชายฉกรรจ์หันมามองพวกเขาด้วยสายตาที่ดุดัน

“พวกแกเป็นใคร” หัวหน้าโจรพูด

“พวกเราแค่คนเดินผ่านทาง” ฮารุกิตอบ “ปล่อยพวกเขาไปซะ”

“หึ! อยากหาเรื่องตายรึไง” หัวหน้าโจรพูด “จัดการพวกมัน!”

พวกโจรพุ่งเข้าใส่ฮารุกิและริน รินชักดาบออกมาอย่างรวดเร็วและเข้าต่อสู้กับพวกโจรอย่างคล่องแคล่ว

ฮารุกิยืนตัวสั่น เขาไม่เคยต่อสู้กับใครมาก่อน

「ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง」 ฮารุกิคิด

เขานึกถึงสมุดในกระเป๋า

「ลองดูสักตั้ง」

ฮารุกิหยิบสมุดออกมาและเปิดหน้ากระดาษ

“ดาบแสง!” ฮารุกิเขียนลงไป

แสงสีขาวสว่างจ้าปรากฏขึ้น ดาบแสงเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นในมือของฮารุกิ

พวกโจรถึงกับชะงัก พวกเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

“บ้าไปแล้ว!” หัวหน้าโจรตะโกน

ฮารุกิเงอะงะเล็กน้อยกับดาบแสงในมือ แต่เขาก็ตั้งสติได้

“อย่ามายุ่งกับพวกเรา!” ฮารุกิตะโกน

ฮารุกิและรินร่วมมือกันต่อสู้กับพวกโจร รินใช้ฝีมือดาบที่เฉียบคมของเธอจัดการพวกโจรได้อย่างรวดเร็ว ส่วนฮารุกิก็ใช้ดาบแสงป้องกันและโจมตี

ในที่สุด พวกโจรก็พ่ายแพ้และหนีไป

“ขอบคุณมาก” พ่อค้าแก่พูด “พวกเราไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี”

“ไม่เป็นไรครับ” ฮารุกิตอบด้วยรอยยิ้ม “พวกเราแค่ผ่านมาเห็นเท่านั้น”

“ฉันชื่อ ทานากะ ฮิโรชิ” พ่อค้าแก่พูด “ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ผมชื่อ นานาเสะ ฮารุกิ” ฮารุกิตอบ “และนี่คือ ริน”

“ยินดีที่ได้รู้จัก” รินพูดสั้นๆ

“พวกเธอจะไปไหนกัน” ทานากะถาม

“เรากำลังตามหาข้อมูลบางอย่าง” รินตอบ

“ถ้าอย่างนั้นให้ฉันช่วยไหม” ทานากะเสนอ “ฉันรู้จักคนมากมายในเมืองนี้”

รินมองหน้าฮารุกิ ฮารุกิพยักหน้า

“ก็ได้” รินตอบ

“ดีเลย! ตามฉันมา” ทานากะพูดด้วยรอยยิ้ม

ทานากะ ฮิโรชิ พาฮารุกิและรินไปยังร้านอาหารเล็กๆ แห่งหนึ่ง

“ที่นี่เป็นร้านที่อร่อยที่สุดในเมือง” ทานากะพูด “ฉันจะเลี้ยงเอง”

ฮารุกิและรินนั่งลงที่โต๊ะ ทานากะสั่งอาหารมาหลายอย่าง

“กินให้อร่อยนะ” ทานากะพูด

ฮารุกิและรินเริ่มกินอาหาร พวกเขาหิวมาก

“อร่อยมาก!” ฮารุกิอุทาน

รินก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ฉันบอกแล้ว” ทานากะพูดด้วยรอยยิ้ม

ในระหว่างที่กินอาหาร ทานากะก็เริ่มถามเรื่องที่ฮารุกิและรินกำลังตามหา

รินเล่าเรื่องตระกูลของเธอให้ทานากะฟัง

“ฉันกำลังตามหาคนที่ใส่ร้ายตระกูลของฉัน” รินพูด

“เข้าใจแล้ว” ทานากะพูด “ฉันจะช่วยเธอหาข้อมูล”

“ขอบคุณ” รินพูด

ฮารุกิมองรินด้วยความเป็นห่วง เขาสังเกตเห็นว่าเธอเศร้ามาก

「ฉันจะช่วยเธอให้ได้」 ฮารุกิคิด

หลังจากกินอาหารเสร็จ ทานากะก็พาฮารุกิและรินไปยังโรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่ง

“พักที่นี่ก่อนนะ” ทานากะพูด “พรุ่งนี้เช้าฉันจะพาพวกเธอไปหาคนที่รู้เรื่องนี้”

“ขอบคุณมาก” ฮารุกิพูด

“ไม่ต้องเกรงใจ” ทานากะพูด “พวกเธอช่วยฉันไว้ ฉันก็ต้องตอบแทน”

ทานากะเดินจากไป ฮารุกิและรินเข้าไปในห้องพัก

“เหนื่อยจัง” ฮารุกิพูด

“ใช่” รินตอบ

ทั้งสองนั่งลงบนเตียง

“ขอบคุณนะ” รินพูด

“เรื่องอะไร” ฮารุกิถาม

“เรื่องที่ช่วยฉัน” รินตอบ “และเรื่องที่เชื่อใจฉัน”

ฮารุกิยิ้ม

“ไม่เป็นไร” ฮารุกิตอบ “ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ”

รินมองหน้าฮารุกิ ดวงตาของเธออ่อนโยนลง

“ราตรีสวัสดิ์” รินพูด

“ราตรีสวัสดิ์” ฮารุกิตอบ

ทั้งสองนอนลงบนเตียง

ฮารุกิมองเพดาน

「พรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นอีก」 ฮารุกิคิด

เขารู้สึกถึงความตื่นเต้นและความกังวล

แต่เขาก็รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว

เขามีรินอยู่ข้างๆ

และเขาก็มีสมุดเทพเจ้าอยู่ในมือ

ทุกสิ่งเป็นไปได้