ป่าแสงจันทร์

ฮารุกิวิ่งตามรินเข้าไปในป่าทึบ แสงอาทิตย์สาดส่องลอดผ่านใบไม้หนาแน่นลงมาเป็นลำเงาม ทำให้พื้นป่าดูเร้นลับและน่ากลัว กลิ่นดินชื้นและใบไม้ผุพังลอยคลุ้งในอากาศ

รินเดินนำหน้าด้วยท่าทางสง่างาม ดาบคาตานะคู่ใจของเธอสะท้อนแสงวาววับ 「เธอเป็นนักดาบจริงๆ สินะ」ฮารุกิคิดในใจ เขาพยายามก้าวตามเธอไปให้ทัน แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองเก้ๆ กังๆ อย่างบอกไม่ถูก

ความไม่ไว้วางใจ

"เธอจะตามฉันมาทำไม?" รินถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เธอไม่แม้แต่จะหันมามองฮารุกิ

"เอ่อ...คือว่า...ผมแค่อยากจะช่วย" ฮารุกิตอบเสียงแผ่ว เขาไม่กล้าสบตาเธอ

"ช่วย? เธอจะช่วยอะไรได้? ดูจากสภาพแล้ว เธอคงทำได้แค่ถ่วงฉันมากกว่า" รินพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

ฮารุกิรู้สึกเจ็บแปลบในใจ 「ก็รู้อยู่หรอกว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง... แต่ทำไมต้องพูดจาทำร้ายจิตใจกันด้วย」

"แต่ว่า...ผมมีสมุดเล่มนี้" ฮารุกิพูดพลางชูสมุดลึกลับขึ้นมา

รินหันมามองสมุดในมือของฮารุกิด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย "สมุด? เธอคิดว่าสมุดเล่มเดียวจะช่วยอะไรได้?"

ก่อนที่ฮารุกิจะได้ตอบอะไร เสียงคำรามดังสนั่นก็ดังขึ้นขัดจังหวะ

อสูรหิวโหย

พุ่มไม้สั่นไหวอย่างรุนแรง และจากนั้นร่างมหึมาของสัตว์ร้ายก็ปรากฏตัวออกมา มันคือหมูป่าขนาดใหญ่ที่มีเขี้ยวยาวแหลมคม ดวงตาของมันแดงก่ำด้วยความโกรธ

"โอนิ (Oni)บูตะ!" รินอุทานออกมาด้วยความตกใจ "หนีไป!"

รินพุ่งเข้าใส่หมูป่าอย่างรวดเร็ว ดาบคาตานะของเธอฟาดฟันลงบนร่างของมันอย่างแม่นยำ แต่หมูป่าก็ยังคงคำรามและพุ่งเข้าใส่เธออย่างไม่ลดละ

ฮารุกิยืนตัวสั่นเทาอยู่ด้านหลัง เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี 「ต้องทำอะไรสักอย่าง!」

เขานึกถึงพลังของสมุด และตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงดู เขาเปิดสมุดออกอย่างรวดเร็ว และเขียนคำว่า "บาเรีย (Barrier)" ลงไป

ทันใดนั้นเอง แสงสีฟ้าก็ส่องสว่างออกมาจากสมุด และแผ่ขยายออกไปปกคลุมร่างของฮารุกิและรินไว้

หมูป่าพุ่งชนเข้ากับบาเรียอย่างแรง แต่ก็ไม่สามารถทะลวงเข้ามาได้ มันคำรามด้วยความโกรธ และพยายามโจมตีบาเรียอย่างต่อเนื่อง

รินหันมามองฮารุกิด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ "นั่นมันอะไร?"

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน... แต่ดูเหมือนว่ามันจะช่วยเราได้" ฮารุกิตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

พลังที่ซ่อนเร้น

ฮารุกิรู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขา เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน 「นี่คือพลังของสมุดสินะ」

เขามองไปที่หน้าจอสีฟ้าที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาอีกครั้ง ข้อมูลบนหน้าจอเปลี่ยนไปเล็กน้อย

「เวทมนตร์เพิ่มขึ้น!? และมีสกิลบาเรียด้วย」 ฮารุกิตกใจมาก เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีพลังเวทมนตร์

รินยังคงต่อสู้กับหมูป่าอย่างดุเดือด แต่เธอก็เริ่มเหนื่อยล้า ฮารุกิรู้ว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง

"ผมจะช่วยเธอเอง!" ฮารุกิพูดด้วยความมุ่งมั่น

เขาเปิดสมุดออกอีกครั้ง และเขียนคำว่า "ดาบแสง (Sword of Light)" ลงไป

ดาบแห่งความหวัง

แสงสีทองส่องสว่างออกมาจากสมุด และรวมตัวกันเป็นดาบเล่มยาว ดาบเล่มนั้นเปล่งประกายเจิดจ้า ราวกับเป็นแสงแห่งความหวังในความมืดมิด

ฮารุกิจับดาบแสงไว้ในมือ เขาไม่เคยจับดาบมาก่อน แต่เขากลับรู้สึกคุ้นเคยกับมันอย่างน่าประหลาด

เขาวิ่งเข้าใส่หมูป่า และฟาดฟันดาบแสงลงบนร่างของมันอย่างแรง

แสงสีทองปะทะเข้ากับร่างของหมูป่า เกิดเป็นเสียงระเบิดดังสนั่น หมูป่าร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด และล้มลงไปกองกับพื้น

รินยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง เธอไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

ฮารุกิหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า เขาไม่เคยใช้พลังมากขนาดนี้มาก่อน

ดาบแสงค่อยๆ เลือนหายไปจากมือของเขา และกลับกลายเป็นแสงสีทองที่ส่องสว่างอยู่รอบตัวเขา

รินเดินเข้ามาหาฮารุกิอย่างช้าๆ เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

"เธอ... เธอทำได้ยังไง?" รินถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงเล็กน้อย

ฮารุกิยิ้มให้เธอ "ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน... แต่ผมรู้ว่าผมอยากจะช่วยเธอ"

รินมองฮารุกิด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน 「เด็กคนนี้...อาจจะไม่ไร้ประโยชน์อย่างที่คิด」

"ตามฉันมา" รินพูดพลางหันหลังเดินเข้าไปในป่าลึก

ฮารุกิยิ้มและวิ่งตามเธอไป เขารู้ว่าการผจญภัยของเขาเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น