สมุดเทพเจ้าเปิดโลก

บทที่ 1: วันโลกาวินาศในห้องเรียน

เสียงออดหมดคาบดังขึ้นราวกับระฆังนรก ฮารุกิปิดหนังสือเรียนวิชาคณิตศาสตร์ด้วยความโล่งอก 「คณิตศาสตร์นี่มันยาพิษชัดๆ」 เขาคิดพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงมาบนต้นซากุระที่กำลังออกดอกบานสะพรั่ง เป็นภาพที่สวยงาม...แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นเลย

ชีวิตของฮารุกิก็เหมือนกับนักเรียนมัธยมปลายคนอื่นๆ ตื่นเช้าไปโรงเรียน เรียนหนังสือ กลับบ้าน เล่นเกม อ่านหนังสือ...วนลูปไปเรื่อยๆ สิ่งเดียวที่แตกต่างคือความฝันอันยิ่งใหญ่ที่ซ่อนอยู่ภายใต้บุคลิกที่แสนจะธรรมดา นั่นคือการเป็นนักเขียนที่สร้างสรรค์เรื่องราวให้ผู้คนมีความสุข

“เฮ้ ฮารุกิ ไปคาราโอเกะกันไหม?” เสียงของเพื่อนร่วมห้องดังขึ้น ฮารุกิส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ฉันอยากกลับไปอ่านหนังสือต่อ”

เพื่อนคนนั้นทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร ฮารุกิลุกขึ้นเก็บของ และเดินออกจากห้องเรียน

ทันใดนั้นเอง แสงสีขาวสว่างจ้าก็ปกคลุมทั่วทั้งห้องเรียน ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่ง ราวกับถูกแช่แข็งไว้ในห้วงเวลา

ฮารุกิรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในกระแสน้ำวน เขาพยายามคว้าจับอะไรสักอย่าง แต่ก็ไร้ผล ทุกอย่างรอบตัวหมุนคว้าง ไม่มีอะไรแน่นอน

แล้วทุกอย่างก็ดับวูบ…

บทที่ 2: อิเซไก โนะ ฮิคาริ

ฮารุกิลืมตาขึ้นมา ภาพแรกที่เห็นคือท้องฟ้าสีครามสดใส แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ่านใบไม้สีเขียวขจี เสียงนกร้องเพลงดังแว่วมาแต่ไกล

“ที่นี่…ที่ไหน?” เขาพึมพำพลางลุกขึ้นนั่ง

รอบตัวเขาคือป่าทึบ ต้นไม้สูงตระหง่าน แสงแดดส่องลอดลงมาเป็นลำแสงสวยงาม พื้นดินเต็มไปด้วยใบไม้แห้งและดอกไม้ป่าหลากสีสัน

ฮารุกิสำรวจตัวเอง เขายังอยู่ในชุดนักเรียนเหมือนเดิม แต่มีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไป…ในมือของเขามีสมุดเล่มเล็กๆ เล่มหนึ่ง สมุดเล่มนั้นปกสีขาวบริสุทธิ์ ไม่มีลวดลายใดๆ ทั้งสิ้น

「นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย?」 เขาคิดในใจ 「ฉันถูกส่งมาต่างโลกจริงๆ เหรอ? เหมือนในนิยาย *Isekai* เลย」

ทันใดนั้นเอง หน้าจอสีฟ้าโปร่งใสก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา มันคล้ายกับหน้าจอสเตตัสในเกม RPG ที่เขาเคยเล่น

ฮารุกิอ่านข้อมูลบนหน้าจอด้วยความตกตะลึง 「นี่มันอะไรกัน? ฉันมีเลเวล มี HP มี MP ด้วยเหรอเนี่ย?」

เขาเหลือบมองสมุดในมืออีกครั้ง 「หรือว่า…สมุดเล่มนี้?」

ฮารุกิลองเปิดสมุดออก หน้าแรกว่างเปล่า เขาหยิบปากกาที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมา และลองเขียนอะไรบางอย่างลงไป

“ขอให้มีน้ำดื่มเย็นๆ สักขวด”

ทันทีที่เขาเขียนจบ ขวดน้ำเย็นเจี๊ยบก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา ฮารุกิเบิกตากว้างด้วยความตกใจ 「ไม่น่าเชื่อ…มันเป็นไปได้ยังไง?」

บทที่ 3: พลังที่แฝงเร้น

ฮารุกิลองเขียนอะไรต่อมิอะไรลงไปในสมุดอีกมากมาย เขาเขียนให้มีอาหารอร่อยๆ ปรากฏขึ้น เขียนให้มีแสงสว่างนำทาง เขียนให้มีลมพัดเย็นสบาย ทุกอย่างเป็นจริงได้ดั่งใจ

「นี่มันพลังอะไรกัน?」 เขาคิดอย่างตื่นเต้น 「ฉันสามารถสร้างทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันจินตนาการได้เลยเหรอ?」

ฮารุกิลองเขียนอะไรที่ซับซ้อนมากขึ้น เขาเขียนให้มีดาบเหล็กปรากฏขึ้น แต่คราวนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ทำไมล่ะ?” เขาพึมพำ

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเขา “พลังของสมุดเล่มนี้จะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเจ้าใส่ความรู้สึกเข้าไปในสิ่งที่เขียน”

“ใครน่ะ?” ฮารุกิถาม แต่ไม่มีใครตอบ

ฮารุกิลองหลับตาลง และจินตนาการถึงดาบเหล็กที่แข็งแกร่ง เขาจินตนาการถึงความคมของใบมีด จินตนาการถึงน้ำหนักที่พอเหมาะมือ และจินตนาการถึงความรู้สึกของการถือดาบอยู่ในมือ

เขาเปิดตาขึ้น และเขียนคำว่า “ดาบเหล็ก” ลงไปในสมุด

คราวนี้มีดาบเหล็กปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาจริงๆ มันไม่ใช่แค่ดาบธรรมดาๆ แต่มันเป็นดาบที่สวยงาม ปราณีต และดูแข็งแกร่ง

ฮารุกิหยิบดาบขึ้นมาถือ เขารู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนอยู่ในตัว 「ฉันเข้าใจแล้ว…ฉันต้องใส่ความรู้สึกเข้าไปในสิ่งที่เขียน」

ในขณะนั้นเอง เสียงคำรามดังสนั่นก็ดังขึ้นมาจากในป่า ฮารุกิหันไปมองตามเสียง และเห็นหมาป่าตัวใหญ่ยักษ์กำลังวิ่งตรงเข้ามาหาเขา

“แย่แล้ว!” ฮารุกิอุทาน

หมาป่ากระโจนเข้าใส่ ฮารุกิยกดาบขึ้นมาป้องกันอย่างสัญชาตญาณ ดาบเหล็กปะทะกับเขี้ยวของหมาป่า เกิดเป็นเสียงดังสนั่น

ฮารุกิเซถอยหลังด้วยแรงกระแทก เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัว 「ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง」

เขาหลับตาลงอีกครั้ง และจินตนาการถึงเกราะที่แข็งแกร่งปกป้องร่างกายของเขา เขาจินตนาการถึงความรู้สึกของการถูกห่อหุ้มด้วยเกราะเหล็ก จินตนาการถึงความปลอดภัยที่เกราะมอบให้

เขาเขียนคำว่า “เกราะเหล็ก” ลงไปในสมุด

ทันใดนั้นเอง เกราะเหล็กก็ปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขา มันไม่ใช่เกราะที่สวยงาม แต่มันเป็นเกราะที่แข็งแกร่ง และดูเหมือนจะสามารถปกป้องเขาได้

ฮารุกิเงยหน้าขึ้นมองหมาป่าด้วยความมั่นใจ 「เอาล่ะ มาสู้กันสักตั้ง」

บทที่ 4: นักดาบสาวผู้เย็นชา

ฮารุกิเงื้อดาบขึ้น และพุ่งเข้าใส่หมาป่า เขาฟันดาบออกไปอย่างสุดแรงเกิด แต่หมาป่าหลบได้อย่างว่องไว

“แย่แล้ว…ฉันไม่เคยสู้กับใครมาก่อนเลย” ฮารุกิคิดในใจ

หมาป่ากระโจนเข้าใส่อีกครั้ง ฮารุกิยกดาบขึ้นมาป้องกัน แต่คราวนี้เขี้ยวของหมาป่ากัดเข้าที่แขนของเขา

“อ๊าก!” ฮารุกิร้องด้วยความเจ็บปวด

เขากระเด็นล้มลงไปกองกับพื้น หมาป่าคำรามขู่ และเตรียมที่จะกระโจนเข้าใส่เขาอีกครั้ง

ในขณะที่ฮารุกิกำลังหมดหวัง แสงสีฟ้าก็พุ่งเข้ามาจากที่ไหนสักแห่ง และฟาดเข้าที่หมาป่าอย่างจัง

หมาป่าร้องโหยหวน และกระเด็นล้มลงไปกองกับพื้น

ฮารุกิมองไปยังทิศทางที่แสงสีฟ้าพุ่งออกมา และเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ หญิงสาวคนนั้นสวมชุดเกราะสีดำสนิท คาดผ้าโพกหัวสีแดง และถือดาบคาตานะอยู่ในมือ

“เธอเป็นใคร?” ฮารุกิถาม

หญิงสาวคนนั้นไม่ตอบ เธอเพียงแค่จ้องมองมาที่ฮารุกิด้วยสายตาที่เย็นชา

“ฉันชื่อคิโยมิ ริน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง “และฉันมาที่นี่เพื่อกำจัดปีศาจ”

ฮารุกิรู้สึกขนลุกซู่ 「เธอ…เธอเป็นนักดาบ!」

รินเดินตรงไปยังหมาป่าที่กำลังพยายามลุกขึ้นยืน เธอเงื้อดาบขึ้น และฟันลงไปอย่างรวดเร็ว

ดาบคาตานะตัดผ่านอากาศ และผ่าร่างของหมาป่าออกเป็นสองท่อน

ฮารุกิเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง 「เธอ…เธอแข็งแกร่งมาก!」

รินหันกลับมามองฮารุกิอีกครั้ง “นายเป็นใคร? แล้วมาทำอะไรที่นี่?”

ฮารุกิรีบตอบ “ผมชื่อนานาเสะ ฮารุกิ ผม…ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

รินขมวดคิ้ว “ไม่รู้?”

ฮารุกิพยักหน้า “ครับ ผมแค่…ตื่นขึ้นมาที่นี่”

รินจ้องมองฮารุกิด้วยสายตาที่จับผิด “นายมีพลังอะไร?”

ฮารุกิลังเลเล็กน้อย แต่ก็ตัดสินใจหยิบสมุดขึ้นมา “ผมมีสมุดเล่มนี้…มันทำให้ผมสามารถสร้างทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเขียนได้”

รินเลิกคิ้วขึ้น “สร้างทุกสิ่งทุกอย่าง?”

ฮารุกิพยักหน้า “ครับ”

รินเดินเข้ามาใกล้ฮารุกิมากขึ้น เธอจ้องมองสมุดในมือของเขาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

“ฉันไม่เชื่อ” เธอพูด “พิสูจน์ให้ฉันเห็นหน่อยสิ”

บทที่ 5: จุดเริ่มต้นของการผจญภัย

ฮารุกิรู้สึกประหม่า เขามองหน้านักดาบสาวด้วยความกังวล 「เธอไม่เชื่อฉัน…ฉันต้องทำยังไงดี?」

เขาตัดสินใจเปิดสมุดออก และเขียนอะไรบางอย่างลงไป

“ขอให้มีดอกไม้สวยๆ สักช่อ”

ทันทีที่เขาเขียนจบ ดอกไม้หลากสีสันก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา มันเป็นดอกไม้ที่สวยงาม และมีกลิ่นหอมอ่อนๆ

ฮารุกิยื่นดอกไม้ช่อให้กับริน “นี่ครับ”

รินรับดอกไม้ช่อจากฮารุกิด้วยความลังเล เธอจ้องมองดอกไม้ด้วยสายตาที่ซับซ้อน

“นาย…” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย “นายเป็นใครกันแน่?”

ฮารุกิยิ้ม “ผมก็แค่…นักเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆ คนหนึ่ง”

รินถอนหายใจ “ฉันไม่รู้ว่านายเป็นใคร หรือมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ตอนนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือ”

ฮารุกิเลิกคิ้วขึ้น “ความช่วยเหลือ?”

รินพยักหน้า “ฉันกำลังตามล่าปีศาจที่แข็งแกร่งมาก และฉันต้องการคนที่จะช่วยฉัน”

ฮารุกิลังเลอีกครั้ง 「ฉัน…ฉันจะช่วยเธอได้จริงๆ เหรอ? ฉันไม่เคยสู้กับใครมาก่อนเลย」

แต่เมื่อเขามองเข้าไปในดวงตาของริน เขาก็เห็นความมุ่งมั่นและความเศร้าซ่อนอยู่

「ฉันอยากจะช่วยเธอ」 เขาคิดในใจ 「ฉันอยากจะพิสูจน์ให้ตัวเองเห็นว่าฉันก็สามารถเป็นคนที่มีค่าได้」

ฮารุกิยิ้ม “ผมจะช่วยคุณ”

รินมองฮารุกิด้วยความประหลาดใจ “นายแน่ใจเหรอ?”

ฮารุกิพยักหน้า “ครับ ผมจะทำทุกอย่างที่ทำได้”

รินยิ้มเล็กน้อย “ดีมาก งั้นเราไปกันเลย”

รินหันหลังกลับ และเดินนำหน้าไป ฮารุกิมองตามแผ่นหลังของเธอด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

「การผจญภัยของฉันในโลก *Isekai* เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น」 เขาคิดในใจ 「และฉันไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป…」

ฮารุกิวิ่งตามรินไป และทั้งสองก็เดินเข้าไปในป่าทึบด้วยกัน