แสงสุดท้าย...นิรันดร์

“ผมจะช่วยเธอให้ได้” ผมตะโกนก้อง พลังเวทมนตร์ที่พลุ่งพล่านในตัวผมตอบสนองต่อความมุ่งมั่นนั้น แสงสีฟ้าสว่างจ้าจนแสบตาแผ่ออกมาจากตัวผม

เงามัจจุราชหัวเราะเยาะ “ช่วย? เจ้าคิดว่าเจ้าจะช่วยอะไรได้? เธอเป็นลูกสาวของท่านผู้นำ! เธอถูกกำหนดมาให้เป็นผู้ปลดปล่อยพลังแห่งความมืด!”

ผมส่ายหน้า “ไม่จริง! อากาเรอิไม่ใช่แบบนั้น เธอ…เธอเป็นคนที่ใจดีที่สุดที่ผมเคยเจอ!” 「ผมรู้ดี ผมสัมผัสได้ถึงจิตใจที่งดงามของเธอ！」

แสงแห่งความหวัง

ผมพุ่งเข้าใส่เงามัจจุราช ดาบแสงในมือผมวาดผ่านอากาศด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ ร่างเงาที่รายล้อมมันกรูกันเข้ามาขวาง แต่ผมไม่ลังเล *ฮิคาริ โนะ บาคุฮัตสึ*! ระเบิดแสงสว่างวาบ กลืนกินร่างเงาเหล่านั้นจนหมดสิ้น

เงามัจจุราชคำราม มันปล่อยพลังเวทมนตร์สีดำออกมา พลังนั้นปะทะกับดาบแสงของผม เกิดเป็นเสียงระเบิดดังสนั่น ผมกัดฟันแน่น พยายามต้านทานพลังนั้นเอาไว้ 「ผมต้องแข็งแกร่งกว่านี้! ผมต้องปกป้องอากาเรอิ!」

ผมหลับตาลง รวบรวมสมาธิ จินตนาการถึงใบหน้าของอากาเรอิ รอยยิ้มของเธอ เสียงหัวเราะของเธอ ความทรงจำเหล่านั้นเป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่เติมเต็มพลังเวทมนตร์ให้ผม ผมลืมตาขึ้น แสงสีฟ้าในดวงตาของผมสว่างจ้า

ผมยิ้ม “*ฮิคาริ โนะ เคน – ไซโค*!” ดาบแสงของผมเปล่งประกายเจิดจ้า มันยาวขึ้น กว้างขึ้น และทรงพลังยิ่งกว่าเดิม

เงามัจจุราชถอยกรูด “เป็นไปไม่ได้! พลังแบบนั้น…”

ผมไม่ปล่อยให้มันได้พูดต่อ ผมพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง ดาบแสงของผมฟาดฟันลงมา เงามัจจุราชพยายามป้องกัน แต่พลังของมันไม่อาจเทียบได้กับพลังที่ผมได้รับมาใหม่ ดาบแสงผ่าร่างของมันออกเป็นสองส่วน

เงามัจจุราชสลายไป เหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า

ความจริง...และความหวัง

ผมหันไปมองอากาเรอิ เธอทรุดตัวลงกับพื้น ดวงตาว่างเปล่า 「เธอ…เธอเป็นอะไรไป?」 ผมรีบเข้าไปประคองเธอ

“อากาเรอิ! อากาเรอิ!” ผมเขย่าตัวเธอเบาๆ

เธอเงยหน้าขึ้นมามองผม ดวงตาของเธอเริ่มกลับมามีประกาย “โซระ…คุง?”

ผมพยักหน้า “ผมอยู่นี่ ผมจะปกป้องเธอเอง”

เธอส่ายหน้า “ฉัน…ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉัน…ฉันทำตามที่พ่อบอก”

ผมกอดเธอแน่น “ไม่เป็นไร ไม่ใช่ความผิดของเธอ ผมรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ”

ทันใดนั้นเอง พลังเวทมนตร์สีดำก็เริ่มไหลออกจากตัวเธอ มันรุนแรงมาก จนผมแทบจะต้านทานไม่อยู่

“โซระ…คุง…หนีไป…” เธอพยายามพูด

ผมส่ายหน้า “ผมไม่หนี ผมจะไม่ทิ้งเธอ”

ผมรวบรวมพลังเวทมนตร์ทั้งหมดที่มี และปล่อยมันออกมา พลังเวทมนตร์สีฟ้าของผมปะทะกับพลังเวทมนตร์สีดำของเธอ เกิดเป็นแสงสว่างจ้าที่กลืนกินทุกสิ่ง

เมื่อแสงสว่างจางหายไป ผมพบว่าตัวเองและอากาเรอิอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน พลังเวทมนตร์สีดำหายไปหมดแล้ว

“ขอบคุณนะ โซระ…คุง” เธอพูดเสียงแผ่ว

ผมยิ้ม “ไม่เป็นไร ผมดีใจที่ได้ช่วยเธอ”

อนาคต...ที่สดใส

หลังจากเหตุการณ์นั้น อากาเรอิตัดสินใจที่จะตัดขาดจากองค์กรเงา และเริ่มต้นชีวิตใหม่ เธอและผมกลับไปที่โรงเรียนเวทมนตร์ และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยกัน 「ในที่สุดผมก็เข้าใจแล้ว ความสุขที่แท้จริงคือการได้อยู่กับคนที่เรารัก และปกป้องพวกเขาจากอันตราย」

ยามาดะยังคงเป็นคู่แข่งของอากาเรอิ แต่เขาก็ยอมรับในความแข็งแกร่งของเธอ และเคารพในการตัดสินใจของเธอ คุโรกิยังคงปรากฏตัวขึ้นในเวลาที่คับขัน แต่เธอเริ่มที่จะเปิดใจให้พวกเรามากขึ้น

ผมเริ่มที่จะยอมรับตัวเอง และมีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น ผมมุ่งมั่นที่จะใช้พลังเวทมนตร์ของผม เพื่อช่วยเหลือผู้คนและสร้างโลกที่สงบสุข

วันหนึ่ง อากาเรอิเดินเข้ามาหาผม

“โซระ…คุง” เธอพูด

“มีอะไรเหรอ?” ผมถาม

“ฉัน…ฉันมีเรื่องอยากจะบอก” เธอพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ผมยิ้ม “ว่ามาสิ”

“ฉัน…” เธอเงียบไปครู่หนึ่ง “ฉัน…ชอบนาย”

ผมตกตะลึง 「นี่มัน…ความฝันเป็นจริงเหรอเนี่ย?」

ผมยิ้มกว้าง “ผมก็ชอบเธอเหมือนกัน”

เราจูบกัน ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่าง ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว เป็นค่ำคืนที่สวยงามที่สุดในชีวิตของผม

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการผจญภัยครั้งใหม่ของเรา…