ลมแล้ง แสงใหม่

“ทุกสิ่งเป็นไปได้” ฮารุกิพึมพำ ดวงตาเป็นประกาย เขามองสมุดในมือด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งตื่นเต้น สงสัย และหวาดหวั่น 「ฉันจะทำอะไรได้บ้างจากนี้ไป?」

รินมองเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก “นายพูดอะไร”

ฮารุกิสะดุ้ง “เอ่อ…เปล่า ไม่มีอะไร” เขารีบเก็บสมุดลงในกระเป๋า 「ต้องระวังให้มากกว่านี้」

ทานากะ ฮิโรชิหัวเราะเสียงดัง “เอาล่ะๆ ไปกันได้แล้ว! จุดหมายต่อไปคือหมู่บ้านคาเซะ! ที่นั่นมีสินค้าดีๆ รอเราอยู่!”

รินขมวดคิ้ว “หมู่บ้านคาเซะ? ทำไมต้องไปที่นั่น”

“แน่นอนว่าต้องไป! ที่นั่นกำลังประสบปัญหาภัยแล้งอย่างหนัก! ข้าจะไปขายน้ำ… เอ๊ย! ขายความหวังให้พวกเขา!” ทานากะตอบอย่างมีเลศนัย

รินถอนหายใจ “นายก็แค่จะไปเอากำไรจากความเดือดร้อนของคนอื่น”

“โธ่ๆ อย่าพูดอย่างนั้นสิ! ข้าก็แค่อยากช่วยเหลือ…ด้วยวิธีของข้าเอง!” ทานากะยิ้มกริ่ม

ฮารุกิรู้สึกไม่สบายใจ “ภัยแล้งเหรอ…” 「ถ้าเราช่วยอะไรได้บ้างก็คงดี」

คาเซะ โนะ มุระ (Kaze no Mura): หมู่บ้านแห่งลม

การเดินทางไปยังหมู่บ้านคาเซะเป็นไปอย่างยากลำบาก แสงแดดแผดจ้าจนแทบจะไหม้ผิว ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าครามที่ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เมฆสักก้อน สายลมพัดโชยมาแต่ละครั้งก็มีแต่ความร้อนระอุ

เมื่อมาถึงหมู่บ้าน ฮารุกิก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น บ้านเรือนส่วนใหญ่ทรุดโทรม ต้นไม้ใบหญ้าเหี่ยวเฉา ผู้คนเดินกันอย่างเซื่องซึม ดวงตาของพวกเขามีแต่ความสิ้นหวัง

“แย่กว่าที่คิดไว้อีก” รินพึมพำ

ทานากะ ฮิโรชิรีบเข้าไปทักทายชาวบ้านด้วยท่าทางเป็นมิตร แต่สีหน้าของพวกเขากลับไม่สู้ดีนัก

“ท่านทานากะ… ท่านมาทำอะไรที่นี่” ชายชราคนหนึ่งถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

“ข้าแค่อยากจะมาช่วยเหลือ…ด้วยสินค้าดีๆ ที่ท่านต้องการ!” ทานากะตอบอย่างร่าเริง

“สินค้า? ท่านคิดว่าเรามีเงินซื้อสินค้าของท่านหรือ” ชายชราตอบกลับอย่างขมขื่น

บรรยากาศเริ่มตึงเครียด ฮารุกิรู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่าง 「จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้」

“เดี๋ยวครับ!” ฮารุกิพูดเสียงดัง “ผม…ผมอาจจะช่วยอะไรได้บ้าง”

สายตาทุกคู่หันมามองฮารุกิอย่างสงสัย รินมองเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ทานากะ ฮิโรชิยิ้มอย่างมีเลศนัย 「น่าสนใจ…」

พลังที่ซ่อนอยู่

ฮารุกิเดินไปข้างหน้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ เขาเปิดสมุดเทพเจ้าอย่างรวดเร็ว และเริ่มเขียนบางสิ่งลงไป

“ฝน…ฝนจงตกลงมา!” ฮารุกิพึมพำ 「ขอให้เป็นจริงทีเถอะ」

ทันใดนั้นเอง ท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้ม ลมพัดแรงขึ้น และเม็ดฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมา

ชาวบ้านต่างตกตะลึง บางคนถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

“ฝน! ฝนตกลงมาแล้ว!”

“ขอบคุณสวรรค์! ขอบคุณจริงๆ!”

รินมองฮารุกิด้วยความตกใจ 「เขา…ทำได้อย่างไร?」

ทานากะ ฮิโรชิปรบมือเสียงดัง “ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยมจริงๆ! ท่านช่างมีพลังที่น่าทึ่ง!”

ฮารุกิยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน เขารู้สึกถึงพลังที่ถูกใช้ไป 「แต่…มันก็คุ้มค่า」

「สร้างฝน? สกิลใหม่… แต่ MP ลดลงไปเยอะเลย」 ฮารุกิสังเกตสถานะตัวเอง

แต่ความสุขก็อยู่ได้ไม่นาน… ทันใดนั้นเอง ชายคนหนึ่งก็โผล่เข้ามาขวางทาง

“หยุดนะ! ใครอนุญาตให้พวกแกทำแบบนี้!”

ความจริงที่ซ่อนเร้น

ชายคนนั้นมีรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าดุดัน เขาสวมชุดเกราะเก่าๆ และถือดาบที่ดูน่ากลัว

“ข้าคือหัวหน้าหมู่บ้าน! พวกแกไม่มีสิทธิ์มาเปลี่ยนแปลงอะไรที่นี่!” ชายคนนั้นตะโกน

“ท่านหัวหน้า! ทำไมท่านถึง…” ชาวบ้านคนหนึ่งพูดด้วยความงุนงง

“หุบปาก! พวกแกไม่รู้อะไร!” หัวหน้าหมู่บ้านตวาดกลับ

ฮารุกิรู้สึกถึงความผิดปกติ “ท่านหัวหน้า…ทำไมท่านถึงไม่อยากให้ฝนตก”

หัวหน้าหมู่บ้านหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “เพราะฝน…มันจะทำให้ความลับของข้าถูกเปิดเผย!”

รินก้าวออกมาข้างหน้า “ความลับอะไร”

หัวหน้าหมู่บ้านชี้ดาบมาที่ริน “อย่ามายุ่ง! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า!”

“ทุกเรื่องในโลกนี้…เกี่ยวกับข้าทั้งนั้น” รินตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

บรรยากาศตึงเครียดจนแทบจะขาด ฮารุกิรู้ว่าการต่อสู้กำลังจะเริ่มขึ้น 「ต้องปกป้องทุกคนให้ได้」

ทันใดนั้นเอง หัวหน้าหมู่บ้านก็พุ่งเข้าใส่รินด้วยความเร็วสูง รินชักดาบออกมาป้องกันอย่างรวดเร็ว

เสียงดาบกระทบกันดังก้องไปทั่วบริเวณ ประกายไฟแลบออกมาจากการปะทะกันของดาบ

รินและหัวหน้าหมู่บ้านต่อสู้กันอย่างดุเดือด ทักษะดาบของทั้งคู่สูสีกันมาก แต่หัวหน้าหมู่บ้านมีพละกำลังที่มากกว่า

ฮารุกิมองดูการต่อสู้ด้วยความกังวล 「ฉันจะช่วยอะไรได้บ้าง?」

ทานากะ ฮิโรชิยืนดูอยู่ห่างๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด 「เรื่องมันเริ่มจะวุ่นวายเกินไปแล้ว」

ในขณะที่รินกำลังเพลี่ยงพล้ำ ฮารุกิก็ตัดสินใจที่จะใช้พลังของสมุดเทพเจ้าอีกครั้ง

เขาเขียนบางสิ่งลงไปในสมุดอย่างรวดเร็ว 「ขอให้พลังของฉัน…ปกป้องทุกคน」