รุ่งอรุณ... แห่งการเปลี่ยนแปลง
อายาเมะยังคงยืนอยู่ที่เดิม แสงจันทร์สาดส่องใบหน้าของเธอ ทำให้เห็นถึงความกังวลที่ซ่อนอยู่ลึกๆ 「ยูโตะ… นายเห็นอะไรในอนาคตกันแน่」 เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ ราวกับกลัวว่าใครจะได้ยิน
ภายในห้อง ยูโตะขยับตัวเล็กน้อย เขาเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวดตามร่างกายจากการต่อสู้กับ Kuro Ookami เมื่อวาน ความทรงจำต่างๆ ไหลบ่าเข้ามาในหัวของเขา ทั้งความสิ้นหวัง ความกลัว และความมุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่าง
ยูโตะลืมตาขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือเพดานไม้เก่าๆ ของบ้านพัก เขาพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“อย่าเพิ่งขยับตัวมากนัก” เสียงของอายาเมะดังขึ้น เธอเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยชาในมือ “เจ้าเพิ่งฟื้นจากสลบเท่านั้น”
ยูโตะรู้ว่าการอธิบายทุกอย่างในตอนนี้เป็นเรื่องยาก เขาต้องใช้เวลาและหลักฐานเพื่อให้อายาเมะเชื่อ 「แต่ผมไม่มีเวลามากขนาดนั้น… เหลืออีกแค่ 7 วันเท่านั้น」 เขาคิดอย่างร้อนรน
หน้าต่างสถานะ
“อายาเมะ… ผมมีเรื่องจะบอก” ยูโตะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
อายาเมะเลิกคิ้ว “เรื่องอะไร?”
ยูโตะสูดหายใจลึกๆ “ผม… ผมสามารถเห็นสถานะของตัวเองได้”
อายาเมะวางถ้วยชาลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง “เจ้าว่าอะไรนะ?”
“สถานะ… ค่าพลัง… ทักษะ… ทุกอย่าง” ยูโตะอธิบายอย่างรวดเร็ว “ผมรู้ว่ามันฟังดูเหลือเชื่อ แต่ผมสาบานได้ว่ามันเป็นเรื่องจริง”
อายาเมะจ้องมองยูโตะด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา 「เขาไม่ได้โกหก… แต่เรื่องนี้มันเป็นไปได้อย่างไร」 เธอคิดในใจ
ทันทีที่ยูโตะพูดจบ จู่ๆ ก็มีหน้าต่างสีฟ้าเรืองแสงปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา มันมีตัวอักษรและตัวเลขมากมายที่เขาไม่เข้าใจ
Status: Tachibana Yuuto (ทาจิบานะ ยูโตะ)
Level: 1
HP: 50/50
MP: 10/10
Strength: 5
Agility: 7
Intelligence: 10
Luck: ?
Skills: [Adaptation LV1], [Basic Kenjutsu LV1]
อายาเมะเบิกตากว้าง “นั่นมัน… หน้าต่างสถานะจริงๆ ด้วย”
“เห็นไหมครับ? ผมไม่ได้โกหก” ยูโตะพูดด้วยความโล่งอก
อายาเมะพยักหน้าช้าๆ “ข้าเชื่อเจ้าแล้ว… แต่เรื่องนี้มัน…”
“ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้” ยูโตะพูด “แต่ผมรู้ว่าเราต้องใช้พลังนี้ให้เป็นประโยชน์”
อายาเมะมองยูโตะอย่างพิจารณา “เจ้ามีแผนอะไร?”
สู่หมู่บ้านซากุระ
“เราต้องไปหาเซนเซย์อาคาริ” ยูโตะพูดด้วยความมั่นใจ
“เซนเซย์อาคาริ? ท่านเป็นใคร?” อายาเมะถามด้วยความสงสัย
“ท่านเป็นนักเวทย์หญิงชราที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านซากุระ” ยูโตะอธิบาย “ท่านมีความรู้มากมายเกี่ยวกับพลังพิเศษต่างๆ และท่านอาจจะช่วยเราได้”
อายาเมะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “หมู่บ้านซากุระ… มันค่อนข้างไกลจากที่นี่”
“ผมรู้ครับ” ยูโตะตอบ “แต่เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว”
อายาเมะถอนหายใจ “เอาล่ะ… ข้าจะไปกับเจ้า”
รุ่งเช้าวันต่อมา ยูโตะและอายาเมะออกเดินทางไปยังหมู่บ้านซากุระ พวกเขาเดินผ่านป่าทึบ ข้ามแม่น้ำ และปีนขึ้นภูเขา ระหว่างทาง อายาเมะได้สอนยูโตะเกี่ยวกับวิถีดาบขั้นพื้นฐาน (Basic Kenjutsu)
“จับดาบให้มั่นคง” อายาเมะสอน “ใช้พลังจากช่วงเอวในการฟัน และที่สำคัญที่สุด… จงเชื่อมั่นในตัวเอง”
ยูโตะพยายามทำตามคำแนะนำของอายาเมะ แต่ก็ยังทำได้ไม่ดีนัก เขายังคงเก้ๆ กังๆ และขาดความมั่นใจ
“อย่าท้อแท้” อายาเมะให้กำลังใจ “การฝึกฝนต้องใช้เวลา”
ยูโตะพยักหน้า เขาตั้งใจว่าจะพยายามให้หนักขึ้น
ในขณะที่พวกเขากำลังฝึกซ้อมอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงคำรามดังมาจากในป่า
“นั่นมัน… โกเลมหิน” อายาเมะพูดด้วยน้ำเสียงตึงเครียด “เตรียมตัว!”
การทดสอบ
โกเลมหินปรากฏตัวออกมาจากป่า มันมีรูปร่างคล้ายมนุษย์ แต่ทำจากหินทั้งหมด ดวงตาของมันเป็นสีแดงก่ำ และมันคำรามเสียงดังราวกับฟ้าผ่า
“เจ้าจัดการมันไป” อายาเมะสั่ง “ข้าจะคอยระวังหลังให้”
ยูโตะพยักหน้า เขาถือดาบไม้ในมือแน่น 「นี่คือโอกาสที่จะทดสอบพลังของตัวเอง」 เขาคิด
โกเลมหินพุ่งเข้าใส่ยูโตะด้วยความเร็วสูง มันเหวี่ยงแขนหินขนาดใหญ่เข้าใส่
ยูโตะหลบการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด เขากลิ้งตัวไปข้างหน้าและเงยหน้าขึ้นมองโกเลมหิน
“Adaptation…” ยูโตะพึมพำเบาๆ
ทันใดนั้น ความรู้และความเข้าใจเกี่ยวกับการต่อสู้ก็ไหลบ่าเข้ามาในหัวของเขา เขาสังเกตเห็นจุดอ่อนของโกเลมหิน – ข้อต่อของมัน
ยูโตะรวบรวมสมาธิและพุ่งเข้าใส่โกเลมหิน เขาฟันดาบไม้ไปที่ข้อต่อของมันอย่างแม่นยำ
“เคร้ง!” เสียงไม้กระทบหินดังขึ้น
โกเลมหินส่งเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวด ข้อต่อของมันเริ่มร้าว
ยูโตะไม่รอช้า เขาฟันดาบไม้ไปที่ข้อต่อของโกเลมหินซ้ำๆ
“เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!”
ในที่สุด ข้อต่อของโกเลมหินก็แตกออก มันล้มลงกับพื้นด้วยเสียงดังสนั่น
ยูโตะยืนหอบหายใจอยู่ตรงหน้าโกเลมหินที่พังทลาย เขาเงยหน้าขึ้นมองอายาเมะ
อายาเมะมองยูโตะด้วยสายตาที่ชื่นชม “เจ้าทำได้ดีมาก”
ยูโตะยิ้ม “ขอบคุณครับ”
“แต่จงจำไว้ว่า” อายาเมะพูด “ศัตรูที่แท้จริงของเรา… ยังแข็งแกร่งกว่านี้มาก”
ยูโตะพยักหน้า เขาเข้าใจดีว่าการต่อสู้เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
เซนเซย์อาคาริ
เมื่อพวกเขาเดินทางมาถึงหมู่บ้านซากุระ แสงตะวันก็เริ่มลับขอบฟ้า หมู่บ้านแห่งนี้เงียบสงบและสวยงาม เต็มไปด้วยต้นซากุระที่กำลังออกดอกบานสะพรั่ง
“ที่นี่… สวยจังเลยนะครับ” ยูโตะพูดด้วยความชื่นชม
“หมู่บ้านซากุระเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์” อายาเมะอธิบาย “ผู้คนในหมู่บ้านนี้มีความเชื่อมั่นในจิตวิญญาณแห่งธรรมชาติ”
พวกเขาเดินตรงไปยังบ้านหลังเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ใจกลางหมู่บ้าน อายาเมะเคาะประตูเบาๆ
“เข้ามาได้” เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากข้างใน
ยูโตะและอายาเมะเปิดประตูเข้าไป พวกเขาพบกับหญิงชราผมขาวที่กำลังนั่งจิบชาอยู่บนพื้น
“ยินดีต้อนรับ” หญิงชราพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าคืออาคาริ”
“สวัสดีครับเซนเซย์” ยูโตะและอายาเมะโค้งคำนับ
เซนเซย์อาคาริมองยูโตะด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง “เจ้าคือผู้ที่ถูกเลือก… ผู้ที่จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรม”
ยูโตะตกตะลึง “ท่านรู้…?”
เซนเซย์อาคาริหัวเราะเบาๆ “ข้ารู้ทุกสิ่ง… และข้าจะช่วยเจ้า”
ยูโตะรู้สึกถึงความหวังที่กำลังลุกโชนขึ้นในใจของเขา 「นี่คือจุดเริ่มต้น… จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง」 เขาคิด