เงา... ความสงสัย...

"แต่… ผมจะทำยังไงดี?"

เสียงของผมแผ่วเบา ราวกับกระซิบกับตัวเอง รินหมดสติไปแล้ว ตัวเธอเย็นเฉียบ ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป ดาบวิเศษที่อยู่ในมือของเธอส่องแสงจางๆ ราวกับกำลังเยาะเย้ยความไร้ประโยชน์ของผม

「ผมมันไม่ได้เรื่องเลย… ปกป้องใครไม่ได้เลยสักคน」

ความช่วยเหลือที่ไม่คาดฝัน

“นากามุระคุง?”

เสียงทักทายที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองตามเสียงนั้นด้วยความตกใจ

“ฮายาชิ… ไคโตะ?”

ไคโตะ เพื่อนร่วมห้องของผมยืนอยู่ตรงหน้า เขามองมาที่ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่? แล้ว… ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรไป?” ไคโตะถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

ผมอึกอัก ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี จะบอกความจริงกับเขาได้เหรอ? ว่าที่นี่คือร้านขายของวิเศษ และผู้หญิงที่นอนหมดสติอยู่ตรงหน้าผมคือ นักรบจากต่างโลก?

“เอ่อ… คือว่า…” ผมพยายามหาคำตอบที่ฟังดูสมเหตุสมผล

ไคโตะขมวดคิ้ว “มีอะไรปิดบังฉันอยู่ใช่มั้ย? นายรู้ใช่มั้ยว่าที่นี่มันแปลกๆ”

ผมรู้ว่าผมไม่สามารถหลอกไคโตะได้ เขาเป็นคนที่ฉลาดและสังเกตอะไรได้ดีเสมอ แต่ผมก็ไม่อยากให้เขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ มันอันตรายเกินไป

“ไคโตะ… ฉันขอร้อง อย่าถามอะไรเลยได้ไหม? เรื่องนี้มันซับซ้อนเกินกว่าที่นายจะเข้าใจ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ไคโตะจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ก็ได้… ฉันจะไม่ถามอะไร แต่ถ้านายมีปัญหาอะไร บอกฉันได้เสมอนะ” ไคโตะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

ผมพยักหน้า “ขอบคุณนะ ไคโตะ”

ไคโตะเดินเข้ามาใกล้ริน และสัมผัสที่หน้าผากของเธอ

“ตัวเธอเย็นมาก… ต้องรีบพาเธอไปหาหมอ” ไคโตะพูดด้วยความเป็นห่วง

“แต่…” ผมลังเล “ฉันไม่รู้ว่าจะพาเธอไปที่ไหนดี”

“ไม่ต้องห่วง ฉันรู้จักหมอที่เก่งๆ คนหนึ่ง เขาอาจจะช่วยเธอได้” ไคโตะพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม

「ไคโตะ… ทำไมนายถึงดีกับฉันขนาดนี้?」

ยาแห่งการฟื้นฟู

ไคโตะช่วยผมพยุงรินขึ้นรถแท็กซี่ และพาเราไปที่คลินิกเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในตรอกซอยที่เงียบสงบ หมอที่คลินิกเป็นชายชราที่มีหนวดเคราสีขาวยาวเฟิ้ม เขามองรินด้วยสายตาที่พิจารณา ก่อนจะพยักหน้า

“เธอได้รับพิษร้ายแรง… แต่ไม่ต้องห่วง ฉันมียาที่สามารถรักษาเธอได้” หมอพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ

หมอปรุงยาด้วยสมุนไพรและส่วนผสมที่แปลกประหลาดต่างๆ กลิ่นของยาแรงจนผมต้องเบือนหน้าหนี

“ยาตัวนี้อาจจะมีรสชาติที่แย่หน่อย แต่จะช่วยให้เธอฟื้นตัวได้เร็วขึ้น” หมอพูดพร้อมกับยื่นยาให้ผม

ผมรับยามา และป้อนให้รินอย่างระมัดระวัง รินกลืนยาลงไปอย่างยากลำบาก สีหน้าของเธอดูทรมาน

“เธอจะต้องพักผ่อนให้เพียงพอ… อีกไม่นานเธอก็จะฟื้นตัว” หมอพูดด้วยรอยยิ้ม

ผมและไคโตะช่วยกันพยุงรินกลับมาที่ร้านขายของวิเศษ โอกามิ-เซนเซมองมาที่เราด้วยสายตาที่สงสัย

“เกิดอะไรขึ้น?” โอกามิ-เซนเซถาม

ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้โอกามิ-เซนเซฟัง โอกามิ-เซนเซพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“ยาที่หมอให้มานั้นเป็นยาที่พิเศษ… มันสามารถรักษาพิษที่เกิดจากดาบวิเศษได้” โอกามิ-เซนเซพูด

“แล้ว… รินจะหายดีไหม?” ผมถามด้วยความเป็นห่วง

“เธอจะหายดี… แต่ต้องใช้เวลา” โอกามิ-เซนเซตอบ

ความลับที่ถูกเปิดเผย

ไคโตะช่วยผมดูแลรินตลอดทั้งคืน เขานั่งเฝ้าเธออยู่ข้างเตียง คอยเช็ดตัวให้เธอ และป้อนน้ำให้เธอเป็นระยะๆ

ผมมองไปที่ไคโตะด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งขอบคุณและรู้สึกผิด

「ทำไมไคโตะถึงดีกับฉันขนาดนี้? เขาไม่สงสัยอะไรเลยเหรอ? หรือว่าเขา…」

ในขณะที่ผมกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ไคโตะก็ลุกขึ้นยืน และเดินมาหาผม

“นากามูระคุง… ฉันมีเรื่องอยากจะถามนาย” ไคโตะพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “มีอะไรเหรอ?”

“นายรู้เรื่องร้านขายของวิเศษนี้ดีแค่ไหน?” ไคโตะถาม

ผมตกใจ “ฉัน… ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

ไคโตะส่ายหน้า “อย่าโกหกฉันเลย นากามูระคุง ฉันเห็นทุกอย่างแล้ว”

“เห็น… อะไร?” ผมถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“ฉันเห็นนายใช้พลังพิเศษ… ฉันเห็นดาบวิเศษ… และฉันเห็นผู้หญิงคนนั้น” ไคโตะตอบ

ผมรู้ว่าผมไม่สามารถโกหกไคโตะได้อีกต่อไป ผมถอนหายใจออกมา และยอมรับความจริง

“ใช่… ทุกอย่างที่นายเห็นเป็นเรื่องจริง ที่นี่คือร้านขายของวิเศษ และฉัน… ฉันเป็นผู้ช่วยของโอกามิ-เซนเซ” ผมพูด

ไคโตะเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “ฉันอยากรู้เรื่องทั้งหมด… บอกฉันได้ไหม?”

ผมมองไปที่ไคโตะด้วยสายตาที่ลังเล ก่อนจะพยักหน้า

“ก็ได้… ฉันจะบอกทุกอย่างให้นายฟัง” ผมพูด

「แต่… ฉันจะเชื่อใจไคโตะได้จริงเหรอ? หรือว่าเขาจะเป็นอันตรายต่อฉันและริน?」