เงาจันทรา... แสงดาบ

คมดาบ... ความมืด

Skills: Tsūji au Kokoro (จิตที่สื่อถึงกัน)

ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ “ริน… ระวังตัวด้วยนะ” 「เราจะทำอะไรได้บ้างเนี่ย… Level 1 เองนะ!」

รินไม่ตอบ แต่กระชับดาบในมือแน่นขึ้น ดวงตาสีทองจับจ้องไปที่ชายชุดดำอย่างไม่วางตา แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้เห็นประกายเย็นเยียบของดาบวิเศษที่ชายผู้นั้นถืออยู่

ชายชุดดำแสยะยิ้ม “แกคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันหรอก ส่งดาบมาซะ แล้วฉันจะไว้ชีวิตพวกแก”

“ไม่มีทาง!” รินคำราม

สิ้นเสียง รินก็พุ่งเข้าใส่ชายชุดดำด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ ดาบในมือฟาดฟันลงมาอย่างรวดเร็วและแม่นยำ เกิดเสียงปะทะของดาบดัง *เคร้ง!* สะท้อนก้องไปทั่วลานกว้าง

ชายชุดดำรับการโจมตีของรินได้อย่างง่ายดาย เขาเหวี่ยงดาบวิเศษสวนกลับไป รินเบี่ยงตัวหลบได้อย่างหวุดหวิด แต่ก็เสียหลักไปเล็กน้อย

「ริน… เก่งมาก」 ผมคิดในใจ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ชายชุดดำดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่ามาก

ทามะจังกระโดดขึ้นมาบนไหล่ผม “ยูคิ! ทำอะไรสักอย่างสิ! รินจังกำลังแย่แล้วนะ!”

ผมกัดฟันแน่น “แต่… ผมจะทำอะไรได้?”

ทามะจังมองผมด้วยสายตาที่จริงจัง “ใช้ *Tsūji au Kokoro* ของนายสิ! พยายามสื่อสารกับชายคนนั้นดู! บางทีนายอาจจะหาทางหยุดเขาได้!”

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ “เข้าใจแล้ว…”

ผมหลับตาลง และพยายามรวบรวมสมาธิ ใช้ทักษะ *Tsūji au Kokoro* จิตใจของผมค่อยๆ เชื่อมต่อกับจิตใจของชายชุดดำ

ทันใดนั้น ผมก็เห็นภาพบางอย่าง… ภาพของชายคนนั้นกำลังยืนอยู่หน้ากองไฟขนาดใหญ่ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความเศร้าโศก

「ความโกรธ… ความเศร้า… เขาต้องการอะไรกันแน่?」

ความทรงจำ... ความเจ็บปวด

ภาพในจิตใจของชายชุดดำเริ่มชัดเจนขึ้น ผมเห็นภาพของหมู่บ้านเล็กๆ ที่ถูกไฟไหม้ บ้านเรือนพังพินาศ ผู้คนล้มตาย

“ไม่…” ผมอุทานออกมาเบาๆ

ชายชุดดำกำลังยืนอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง เขากำดาบวิเศษแน่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความแค้น

“พวกมัน… พวกมันฆ่าทุกคน!” เขาตะโกนก้อง

「เขา… สูญเสียทุกอย่างไป」 ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดและความสิ้นหวังของชายคนนั้น

ผมลืมตาขึ้น และมองไปที่ชายชุดดำที่กำลังต่อสู้กับรินอย่างดุเดือด

“หยุดนะ!” ผมตะโกนสุดเสียง

ทั้งรินและชายชุดดำหยุดชะงัก และหันมามองผม

ชายชุดดำขมวดคิ้ว “แก… แกเห็นอะไร?”

ผมกลืนน้ำลาย “ผม… ผมเห็นความทรงจำของคุณ ผมรู้ว่าคุณสูญเสียอะไรไป”

ชายชุดดำกำดาบแน่นขึ้น “แล้วแกจะทำอะไรได้? แกจะช่วยอะไรฉันได้?”

ผมส่ายหน้า “ผมไม่รู้… แต่ผมรู้ว่าการแก้แค้นไม่ใช่ทางออก มันจะทำให้คุณเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก”

ชายชุดดำหัวเราะเยาะ “หึ… แกไม่เข้าใจหรอก”

เขาเงื้อดาบขึ้น “ฉันจะแก้แค้นให้ทุกคนที่ตายไป!”

ชายชุดดำพุ่งเข้าใส่ผมด้วยความเร็วสูง ดาบวิเศษในมือแทงตรงมาที่หน้าอกของผม

「แย่แล้ว…」 ผมหลับตาปี๋ รอรับความตาย

แต่… ความเจ็บปวดนั้นไม่เกิดขึ้น

ดาบ... แสงจันทร์

ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น และเห็นรินยืนอยู่ตรงหน้าผม เธอใช้ดาบของเธอรับการโจมตีของชายชุดดำไว้

“ยูคิ! หนีไป!” รินตะโกน

ผมส่ายหน้า “ไม่… ผมจะไม่ทิ้งคุณ”

ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี และวิ่งเข้าไปหาชายชุดดำ

“หยุดเถอะครับ!” ผมตะโกน “การแก้แค้นไม่ได้ช่วยอะไรใครได้เลย! คุณควรจะปล่อยวางอดีต และเริ่มต้นใหม่!”

ชายชุดดำชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ยอมลดดาบลง

“แกไม่เข้าใจ…” เขาพึมพำ

ผมเดินเข้าไปใกล้ชายชุดดำมากขึ้น “ผมเข้าใจครับ ผมรู้ว่ามันยากแค่ไหน แต่คุณต้องพยายาม”

ผมยื่นมือออกไป “ผมจะช่วยคุณเอง”

ชายชุดดำมองมาที่มือของผมด้วยสายตาที่สับสน

ทันใดนั้น… เขาก็ปล่อยดาบวิเศษลง

ดาบวิเศษตกลงพื้นดัง *เคร้ง!*

ชายชุดดำทรุดตัวลงกับพื้น และร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร

รินเดินเข้ามาใกล้ และเก็บดาบวิเศษขึ้นมา

“ดาบเล่มนี้… ฉันจะเก็บรักษามันไว้เอง” รินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ชายชุดดำเงยหน้าขึ้นมองริน “ขอบคุณ…”

รินยิ้มให้ชายชุดดำ “ไม่เป็นไร”

「Level up!」 ผมรู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้นในร่างกาย

ทามะจังกระโดดลงจากไหล่ผม “ยูคิ! นายทำได้ดีมาก!”

ผมยิ้มให้ทามะจัง “ขอบคุณนะ”

รินเดินเข้ามาหาผม “ยูคิ… ขอบคุณมากนะ”

ผมยิ้มให้ริน “ไม่เป็นไร… ผมแค่ทำในสิ่งที่ถูกต้อง”

แต่… ในขณะนั้นเอง ผมก็สังเกตเห็นว่ารินมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

“ริน… คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” ผมถามด้วยความเป็นห่วง

รินส่ายหน้า “ไม่… ฉันสบายดี”

แต่… ผมรู้ว่าเธอโกหก

ทันใดนั้น รินก็ทรุดตัวลงกับพื้น

“ริน!” ผมร้องเสียงหลง

ผมรีบเข้าไปประคองรินไว้ในอ้อมแขน

“ริน… เกิดอะไรขึ้น?” ผมถามด้วยความร้อนรน

รินจับแขนผมไว้แน่น “ยูคิ… ฉัน…”

แล้ว… รินก็หมดสติไป

“ริน!” ผมตะโกนสุดเสียง “ริน! ได้ยินไหม!”

ผมกอดรินไว้แน่น 「ทำไม… ทำไมถึงเป็นแบบนี้?」

ทามะจังมองผมด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย “ยูคิ… รินจังถูกพิษ”

“พิษ?” ผมถามด้วยความตกใจ

ทามะจังพยักหน้า “ใช่… พิษจากดาบวิเศษของชายชุดดำ”

「พิษ…」 ผมกัดฟันแน่น “เราต้องช่วยรินให้ได้!”

แต่… ผมจะทำยังไงดี?