เงา... เขี้ยว... ความกลัว

"เราเดินตามทามะจังลึกเข้าไปใน Mori no Meikyuu โดยไม่รู้ว่าอะไรกำลังรอเราอยู่…"

สัมผัสแห่งอันตราย

“เมี๊ยว… มีกลิ่นแปลกๆ” ทามะจังหยุดชะงัก หูของมันกระดิกไปมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีเขียวของมันเบิกกว้าง “กลิ่น… เลือด!”

รินชักดาบออกมาจากฝักอย่างรวดเร็ว คาตานะเปล่งประกายสีเงินยวงภายใต้แสงสลัวของป่า “เตรียมตัว!”

ผมกลืนน้ำลายลงคอ 「ทำไมถึงรู้สึกกดดันขนาดนี้นะ」 Mori no Meikyuu เริ่มดูน่ากลัวขึ้นมาทันที กลิ่นดินชื้นปนกับกลิ่นคาวเลือดจางๆ ลอยมาแตะจมูก

“ข้างหน้า! สองตัว!” ทามะจังร้องเตือน

จากเงามืดใต้ต้นไม้ใหญ่ สองร่างมหึมาปรากฏตัวออกมา พวกมันคือ *Kuma Kemono* (クマ獣人) แต่ตัวใหญ่และดุดันกว่าที่เราเคยเจอมาก่อน ขนสีน้ำตาลเข้มของพวกมันเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสดๆ ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมาที่เราอย่างหิวโหย

รินพุ่งตัวออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ดาบของเธอฟาดฟันเข้าใส่ *Kuma Kemono* ตัวหนึ่งอย่างแม่นยำ เกิดเสียง *ฉึก!* แต่ *Kuma Kemono* ตัวนั้นกลับไม่ล้มลง มันคำรามเสียงดังและเงื้อมือตะปบใส่ริน

“ริน! ระวัง!” ผมตะโกนสุดเสียง

จิตที่สื่อถึงกัน

รินหลบการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด แต่ก็เสียหลักไปเล็กน้อย *Kuma Kemono* อีกตัวพุ่งเข้าใส่เธอจากด้านข้าง ผมรู้ว่าต้องทำอะไรสักอย่าง

ผมหลับตาลงและพยายามตั้งสมาธิ ผมพยายามสัมผัสถึงจิตใจของ *Kuma Kemono* ผมอยากรู้ว่าพวกมันต้องการอะไร ทำไมพวกมันถึงดุร้ายขนาดนี้

ในหัวของผมปรากฏภาพ… ความหิวโหย… ความเจ็บปวด… ความสิ้นหวัง… พวกมันถูกขับไล่ออกจากบ้าน พวกมันไม่มีอะไรจะกิน พวกมันต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอด

ผมเปิดตาขึ้นและมองไปที่ *Kuma Kemono* ด้วยความเห็นใจ 「พวกแกก็แค่ต้องการที่จะมีชีวิตรอดเหมือนกัน」

ผมตัดสินใจใช้พลัง *Tsūji au Kokoro* (จิตที่สื่อถึงกัน) อีกครั้ง ผมพยายามส่งความรู้สึกของผมไปให้พวกมัน ความรู้สึกของความเข้าใจ ความเห็นใจ และความปรารถนาที่จะช่วยเหลือ

ทันใดนั้นเอง *Kuma Kemono* ตัวที่กำลังจะโจมตีรินก็หยุดชะงัก มันมองมาที่ผมด้วยสายตาที่สับสน

“พวกเรา… ไม่ต้องการ… สู้” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นในหัวของผม มันเป็นเสียงของ *Kuma Kemono*

“แล้ว… พวกแกต้องการอะไร?” ผมถามกลับไป

“อาหาร… ที่พักพิง…”

ผมหันไปมองหน้าริน เธอกำลังมองมาที่ผมด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

“เชื่อใจฉันเถอะริน” ผมบอกเธอ

ทางเลือกที่ยากลำบาก

รินมองผมอย่างลังเล แต่ในที่สุดเธอก็พยักหน้าเล็กน้อย เธอลดดาบลง

“เอาล่ะ… พวกเราจะช่วยพวกแก” ผมบอกกับ *Kuma Kemono* “แต่พวกแกต้องสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายพวกเรา”

*Kuma Kemono* พยักหน้าอย่างช้าๆ “สัญญา…”

เราตัดสินใจที่จะพา *Kuma Kemono* ทั้งสองตัวไปยังหมู่บ้านที่อยู่ใกล้เคียง ผมหวังว่าชาวบ้านจะให้ความช่วยเหลือพวกมันได้

ระหว่างทาง ผมรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมาที่เราจากในป่า มันไม่ใช่สายตาของ *Kuma Kemono* มันเป็นสายตาที่เย็นชาและอันตรายกว่า

ทามะจังกระโดดขึ้นมาบนไหล่ของผมและกระซิบว่า “ระวังตัวด้วยนะยูคิ ทามะจังรู้สึกถึงพลังที่แข็งแกร่งมากๆ”

「พลังที่แข็งแกร่ง? หรือว่า…」

เราเดินลึกเข้าไปในป่าเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงลานกว้างขนาดใหญ่ ตรงกลางลานมีแท่นบูชาหินตั้งอยู่ บนแท่นบูชามีร่างของชายคนหนึ่งยืนอยู่ เขาใส่ชุดคลุมสีดำและถือดาบวิเศษที่รินตามหา

“ในที่สุดพวกแกก็มาถึงแล้ว” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

รินกำดาบแน่น "ส่งดาบของฉันคืนมา"

ชายชุดดำหัวเราะ "ดาบเล่มนี้เป็นของฉันแล้ว"

ผมรู้ว่าการต่อสู้กำลังจะเริ่มขึ้น