ป่า... เสียงกระซิบ

“การต่อสู้… เพิ่งเริ่มต้นขึ้น!”

สิ้นเสียงผม รินก็พุ่งตัวออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ราวกับลูกธนูที่ถูกปล่อยออกจากคันศร *Shunshin no Jutsu* (瞬身の術) หรือวิชาเคลื่อนย้ายพริบตาชัดๆ ผมรีบวิ่งตามไปติดๆ ถึงแม้จะรู้ว่ายังไงก็คงตามเธอไม่ทัน

“ริน! เดี๋ยวก่อน!” ผมตะโกนสุดเสียง แต่เธอไม่ฟังเลย

เสียงฝีเท้าของรินดัง *patapata* (パタパタ) ไปตามพื้นดินที่เต็มไปด้วยใบไม้แห้ง กลิ่นดินชื้นและมอสทำให้ผมรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในอีกโลกหนึ่งจริงๆ

「นี่เรากำลังทำอะไรอยู่นะ? ตามคนที่ไม่ฟังอะไรเลยเข้าไปในป่าเนี่ยนะ?」

ผมพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่ร่างกายมันไม่ตอบสนองอย่างที่ใจคิด

“เฮ้อ… แฮ่ก… แฮ่ก…”

ทันใดนั้นเอง ผมก็ได้ยินเสียงร้องแปลกๆ ดังมาจากข้างหน้า *Kaa! Kaa!* (カー！カー！) เสียงร้องของอีกา?

“ริน! ระวัง!” ผมตะโกนเตือน แต่สายไปแล้ว

ร่างของรินกระโดดหลบการโจมตีจากสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ รูปร่างคล้ายหมี แต่มีขนสีดำขลับและดวงตาสีแดงก่ำ *Kuma Kemono* (クマ獣人) หรือมนุษย์หมีอสูร?

รินชักดาบคาตานะออกมาจากฝักอย่างรวดเร็ว แสงสีเงินวาววับสะท้อนกับแสงแดดที่สาดส่องลงมา

“*Kono yaro!* (この野郎!) แกกล้าดียังไงถึงมาขวางทางฉัน!” รินคำรามด้วยความโกรธ

กับดัก... ปรากฏ

รินพุ่งเข้าโจมตีมนุษย์หมีอสูรด้วยความเร็วสูง ดาบคาตานะของเธอฟาดฟันลงไปบนร่างของมันอย่างแม่นยำ

“*Ittai!* (痛い!)” มนุษย์หมีอสูรร้องด้วยความเจ็บปวด มันยกกรงเล็บขึ้นมาป้องกันการโจมตีของริน

ผมยืนมองการต่อสู้ด้วยความตื่นตระหนก 「เราจะช่วยรินยังไงดี? เราไม่มีอาวุธ ไม่มีพลังอะไรเลย」

ทันใดนั้นเอง ผมก็รู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย มันเป็นพลังที่อบอุ่นและอ่อนโยน

「นี่มันอะไรกัน?」

ผมลองหลับตาลงและตั้งสมาธิ ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดและความโกรธของมนุษย์หมีอสูร มันกำลังปกป้องลูกของมัน

ผมลืมตาขึ้นและมองไปที่มนุษย์หมีอสูรด้วยความเข้าใจ

“ริน! หยุดก่อน! มันกำลังปกป้องลูกของมัน!” ผมตะโกนบอกริน

รินชะงักไปเล็กน้อย แต่เธอก็ยังไม่ลดดาบลง

“แกพูดเรื่องอะไรของแก? มันเป็นสัตว์ประหลาด!” รินตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ไม่! ลองฟังฉันก่อน!” ผมพยายามอธิบาย แต่รินไม่ยอมฟัง

ในขณะที่ทั้งสองกำลังโต้เถียงกันอยู่นั้นเอง พื้นดินใต้เท้าของรินก็ทรุดตัวลง

“อ๊ะ!”

รินตกลงไปในหลุมพรางขนาดใหญ่ที่ถูกพรางไว้ด้วยใบไม้แห้ง

“ริน!” ผมร้องด้วยความตกใจ

เสียง... จากป่า

ผมรีบวิ่งเข้าไปดูรินที่อยู่ในหลุมพราง หลุมนั้นลึกมากจนมองไม่เห็นก้นหลุม

“ริน! เป็นอะไรไหม?” ผมตะโกนถาม

“ฉันไม่เป็นไร… แต่ข้างล่างมัน…” เสียงของรินขาดหายไป

“ข้างล่างมันอะไร?” ผมถามด้วยความกังวล

ทันใดนั้นเอง ผมก็ได้ยินเสียงคำรามต่ำๆ ดังมาจากในหลุม

“*Gurururu…* (グルルル…)”

ผมมองลงไปในหลุมอย่างระมัดระวัง ผมเห็นดวงตาสีแดงคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาที่ผม

“*Kemono…* (獣…)” รินพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว

สัตว์ประหลาดตัวเล็กกว่ามนุษย์หมีอสูร แต่มีฟันแหลมคมและกรงเล็บที่ยาว มันกำลังคำรามขู่ผม

「เราต้องช่วยริน」ผมคิดในใจ

ผมตัดสินใจใช้พลัง *Tsūji au Kokoro* (จิตที่สื่อถึงกัน) อีกครั้ง ผมหลับตาลงและตั้งสมาธิ ผมพยายามสื่อสารกับสัตว์ประหลาดในหลุม

ผมรู้สึกถึงความหิวโหยและความหวาดกลัวของมัน มันถูกขังอยู่ในหลุมนี้มานานแล้ว

ผมเปิดตาขึ้นและมองไปที่สัตว์ประหลาดด้วยความเห็นใจ

“ฉันเข้าใจ… เธอหิวใช่ไหม?” ผมพูดกับมันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

สัตว์ประหลาดหยุดคำรามและมองมาที่ผมด้วยความสงสัย

ผมหยิบขนมปังที่อยู่ในกระเป๋าออกมาและโยนลงไปในหลุม

“กินนี่สิ…” ผมพูด

สัตว์ประหลาดมองขนมปังด้วยความลังเล ก่อนที่จะค่อยๆ เข้าไปกินมัน

หัวใจ... ที่เชื่อมโยง

ในขณะที่สัตว์ประหลาดกำลังกินขนมปังอยู่นั้นเอง ผมก็หันไปหาริน

“ริน! จับมือฉันไว้!” ผมบอก

รินเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยความประหลาดใจ แต่เธอก็ยื่นมือมาจับมือผม

ผมออกแรงดึงรินขึ้นมาจากหลุม ร่างของเธอค่อยๆ ลอยขึ้นมา

“ขอบคุณ…” รินพูดเบาๆ

ผมยิ้มให้เธอ “ไม่เป็นไร”

รินมองไปที่สัตว์ประหลาดที่กำลังกินขนมปังอยู่ เธอดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

“แก… ทำไมถึงช่วยมัน?” รินถามด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจ

“มันก็แค่หิว… แล้วก็กลัว” ผมตอบ

รินเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า “ฉัน… ไม่เข้าใจแกเลย”

ผมหัวเราะเบาๆ “ไม่เป็นไร… สักวันเธอคงเข้าใจ”

รินมองหน้าผมด้วยความสงสัย ก่อนที่จะหันไปมองทางอื่น

“เรา… ไปกันเถอะ” รินพูด

ผมพยักหน้าและเดินตามรินเข้าไปในป่าลึก

「เราเริ่มเข้าใจความสามารถของตัวเองมากขึ้นแล้ว… แต่รินยังไม่เชื่อใจเราเลย」

ผมมองไปที่แผ่นหลังของรินที่เดินนำหน้าผมไป 「เราจะทำยังไงให้เธอเชื่อใจเราได้นะ?」

The status screen appears again.

「ความสามารถของเรา… มันจะช่วยเราได้จริงๆ เหรอ?」

ผมมองไปรอบๆ ตัว ป่าแห่งนี้เต็มไปด้วยความลึกลับและความอันตราย

การผจญภัยของเรา… เพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้นเอง