เสียงเรียก... ทามะจัง

"การผจญภัยของเรา… เพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้นเอง"

สิ้นเสียงผม เสียงร้องแหลมสูงก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม ราวกับว่าเจ้าของเสียงกำลังเข้ามาใกล้ "Kaa! Kaa!"

รินชักดาบออกมาจากฝัก "ศัตรูเหรอ? เตรียมตัวไว้ ยูคิ!"

ผมกลืนน้ำลายลงคอ ใจเต้นรัว นี่มันเริ่มต้นได้น่ากลัวกว่าที่คิดไว้เยอะ 「เราจะรอดไหมเนี่ย」

เสียงจากพุ่มไม้

เสียง "Kaa! Kaa!" ดังใกล้เข้ามาทุกที จนกระทั่งพุ่มไม้เตี้ยๆ สั่นไหว ก่อนจะมีร่างเล็กๆ พุ่งออกมา

ไม่ใช่สัตว์ประหลาดอย่างที่คิดไว้ แต่เป็นแมว! ตัวเล็ก ขนปุยสีขาวสะอาด ดวงตากลมโตสีฟ้าสดใส ที่คอมีกระดิ่งสีทองห้อยอยู่

รินลดดาบลงเล็กน้อย แต่ยังคงอยู่ในท่าเตรียมพร้อม "แมว…?"

แมวตัวนั้นกระโดดเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว กระโดดขึ้นมาบนไหล่แล้วคลอเคลียแก้มผม "Kaa! ในที่สุดก็เจอแล้ว! ทามะจังตามหาตั้งนาน!"

ผมตกตะลึง "ทามะจัง…?"

รินขมวดคิ้ว "แมวพูดได้…?"

ทามะจังเงยหน้ามองรินอย่างไม่เป็นมิตร "มนุษย์! อย่าทำร้ายยูคิ! ยูคิเป็นเพื่อนของทามะจัง!"

ผมหัวเราะแห้งๆ "ริน เขาชื่อทามะจัง แล้วก็… เขาเป็นแมวพูดได้"

รินถอนหายใจ "โลกนี้มันอะไรกันแน่…"

ผู้ช่วยตัวน้อย

ทามะจังบอกว่าเขาเป็นภูตแมวที่อาศัยอยู่ใน Mori no Meikyuu มานาน เขาบอกว่าเขาหลงทางและกำลังตามหาทางออกจากป่า

ผมถามว่าเขาพอจะรู้ทางออกไหม ทามะจังพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น "แน่นอน! ทามะจังรู้จักป่านี้ดี ทามะจังจะช่วยนำทางให้!"

รินมองผมอย่างไม่ไว้ใจ "เราจะเชื่อใจแมวได้เหรอ?"

ผมมองไปที่ดวงตาสีฟ้าใสของทามะจัง 「ทำไมถึงรู้สึกว่าเขาไม่ได้โกหก」 "ลองดูหน่อยเถอะ ริน ผมเชื่อว่าทามะจังจะช่วยเราได้"

รินลังเลเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า "ก็ได้… แต่ถ้าเขาทำอะไรแปลกๆ ฉันจะจัดการเอง"

ทามะจังกระโดดลงจากไหล่ผมแล้วเดินนำหน้าไปอย่างร่าเริง "ตามมาเลย! ทามะจังจะพาไปเอง!"

เราเดินตามทามะจังเข้าไปในป่าลึก ทางที่ทามะจังนำไปนั้นแตกต่างจากที่เราเดินเข้ามาอย่างสิ้นเชิง มันดูเหมือนจะมีทางเดินที่ซ่อนอยู่ ซึ่งเราไม่ทันสังเกต

ระหว่างทาง ทามะจังก็เล่าเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับ Mori no Meikyuu ให้ฟัง เขาบอกว่าในป่านี้มีสัตว์ประหลาดมากมาย แต่ก็มีสมบัติซ่อนอยู่ด้วย

ผมถามถึงดาบอาเมะ-โนะ-มุระคุโมะ ทามะจังทำท่าทางครุ่นคิด "ดาบ… ทามะจังเคยเห็นคนถือดาบแปลกๆ เดินผ่านไปเมื่อไม่นานมานี้ แต่ทามะจังไม่รู้ว่าพวกเขาไปทางไหน"

รินถามอย่างร้อนใจ "พวกเขาไปทางไหน!?"

ทามะจังส่ายหัว "ทามะจังไม่รู้… แต่ทามะจังคิดว่าพวกเขามุ่งหน้าไปยังส่วนลึกของป่า"

รินกำดาบแน่น "งั้นเราก็ต้องตามไป"

ความเชื่อใจที่ค่อยๆ ก่อตัว

เมื่อเดินลึกเข้าไปในป่า ผมก็สังเกตเห็นว่ารินเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น เธอยังคงระแวดระวัง แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีไม่ไว้วางใจทามะจังเหมือนตอนแรก

ผมรู้สึกดีใจที่รินเริ่มเปิดใจให้ทามะจังบ้าง 「บางทีเราอาจจะไม่ต้องสู้คนเดียวอีกต่อไปแล้ว」

ระหว่างที่เรากำลังเดินอยู่นั้นเอง Status Screen ก็ปรากฏขึ้นมาต่อหน้าผม

「Level ยังเท่าเดิม… แต่ทำไมถึงรู้สึกว่าแข็งแกร่งขึ้นนะ」

ทันใดนั้นเอง ทามะจังก็หยุดเดิน "รอเดี๋ยวนะ! ทามะจังได้กลิ่นแปลกๆ"

รินชักดาบออกมาอีกครั้ง "ศัตรู?"

ทามะจังพยักหน้า "ใช่… แต่คราวนี้ไม่ใช่สัตว์ประหลาด… เป็นมนุษย์!"

มนุษย์… ที่ส่วนลึกของ Mori no Meikyuu แห่งนี้?

ซุ่มโจมตี

ก่อนที่ผมจะได้ทันตั้งตัว ลูกธนูก็พุ่งออกมาจากเงามืด! รินผลักผมออกไปจากวิถีธนูอย่างรวดเร็ว ลูกธนูเฉียดแก้มผมไปนิดเดียว

"ระวัง!" รินตะโกน

จากเงามืดของต้นไม้ใหญ่ ปรากฏร่างของชายฉกรรจ์สี่คน พวกเขาสวมชุดหนังสีดำและมีอาวุธครบมือ

ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าแสยะยิ้ม "ในที่สุดก็เจอตัวแล้ว… คุณหนูริน"

รินกัดฟัน "พวกแกเป็นใคร…?"

ชายคนนั้นหัวเราะ "พวกเราเป็นคนที่ได้รับคำสั่งให้พาคุณกลับไป… ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม"

รินกำดาบแน่น "ไม่มีทาง… ฉันจะไม่กลับไปกับพวกแกเด็ดขาด"

ชายคนนั้นโบกมือ "งั้นก็คงต้องใช้กำลังแล้วสินะ… จัดการพวกมัน!"

ลูกน้องสามคนของเขาพุ่งเข้ามาหารินอย่างรวดเร็ว แต่ละคนถือดาบและมีดสั้น

รินตั้งท่าเตรียมพร้อม "ยูคิ… ทามะจัง… ถอยไปก่อน! นี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกนายต้องมายุ่ง"

ทามะจังขู่คำราม "Kaa! พวกแกกล้าดียังไงถึงมายุ่งกับยูคิ!?"

ผมมองไปที่ริน 「ถึงจะกลัว… แต่เราจะปล่อยให้รินสู้คนเดียวไม่ได้」 "ไม่ ริน ผมจะช่วยคุณ"

รินหันมามองผมอย่างตกใจ "ยูคิ… คุณ…?"

ผมสูดหายใจลึกๆ "ผมอาจจะไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนคุณ… แต่ผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยคุณ"

รินจ้องมองผมด้วยแววตาที่ซับซ้อน ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับศัตรู "ถ้าอย่างนั้น… ก็อย่ามาเกะกะล่ะ!"

การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น รินฟาดฟันดาบเข้าใส่ศัตรูอย่างรวดเร็วและแม่นยำ ทักษะการต่อสู้ของเธอนั้นเหนือกว่าพวกมันอย่างเห็นได้ชัด

แต่ถึงอย่างนั้น พวกมันก็มีจำนวนมากกว่า และพวกมันก็ดูเหมือนจะได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

ผมมองไปรอบๆ อย่างกระวนกระวาย 「เราจะช่วยรินได้ยังไง」 สายตาของผมเหลือบไปเห็นก้อนหินขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ

ผมคิดอะไรบางอย่างออก

จิตที่สื่อถึงกัน

ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี แล้วใช้ Tsūji au Kokoro

ผมหลับตาลง แล้วพยายามเชื่อมต่อกับจิตใจของก้อนหิน

「หิน… ช่วยเราด้วย」

ในหัวของผมปรากฏภาพของก้อนหินขนาดใหญ่ที่กำลังกลิ้งลงจากเนินเขา

ผมลืมตาขึ้นแล้วตะโกน "ริน! หลบไป!"

รินหันมามองผมอย่างงุนงง แต่เธอก็เชื่อใจผมและกระโดดหลบไป

ผมผลักก้อนหินขนาดใหญ่ให้กลิ้งลงไปตามเนินเขา

ก้อนหินกลิ้งลงไปอย่างรวดเร็ว ชนเข้ากับกลุ่มชายฉกรรจ์อย่างจัง พวกมันกระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทาง

รินมองมาที่ผมด้วยความตกตะลึง "ยูคิ… คุณทำได้ยังไง?"

ผมยิ้มแห้งๆ "ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน…"

แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าก็ลุกขึ้นมา

เขาจ้องมองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ "แก… แกกล้าดียังไง!?"

จากนั้นเขาก็พุ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว

ผมหลับตาปี๋ 「แย่แล้ว!」

แต่ก่อนที่เขาจะถึงตัวผม ร่างของทามะจังก็พุ่งเข้ามาขวางไว้

"Kaa! อย่ามายุ่งกับยูคิ!"

ทามะจังกระโดดเข้าใส่หน้าของชายคนนั้น แล้วข่วนหน้าของเขาอย่างแรง

ชายคนนั้นร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

รินฉวยโอกาสนั้น พุ่งเข้าไปฟันดาบใส่ชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว

ชายคนนั้นล้มลงกับพื้นแน่นิ่ง

ลูกน้องที่เหลืออีกสองคนเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งหนีไป

รินถอนหายใจอย่างโล่งอก "จบสักที…"

ผมรีบวิ่งเข้าไปหาริน "คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

รินส่ายหัว "ไม่เป็นไร… ขอบคุณนะ ยูคิ… ทามะจัง"

ทามะจังกระโดดขึ้นมาบนไหล่ผม "ไม่เป็นไร! ยูคิเป็นเพื่อนของทามะจัง! ทามะจังจะช่วยยูคิเอง!"

ผมยิ้มให้ทามะจัง แล้วหันไปมองริน "เราจะไปกันต่อเลยไหม?"

รินพยักหน้า "อืม… แต่คราวนี้เราต้องระวังตัวให้มากขึ้น"

เราเดินลึกเข้าไปใน Mori no Meikyuu โดยมีทามะจังนำทาง

ผมมองไปที่ริน ที่กำลังเดินอยู่ข้างๆ ผม 「รินดูผ่อนคลายมากขึ้นกว่าเดิม」

บางที… การผจญภัยครั้งนี้ อาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด

ความลับในส่วนลึก

เมื่อเดินลึกเข้าไปในป่า ทามะจังก็เริ่มมีท่าทีแปลกๆ เขาหยุดเดินบ่อยขึ้น และดูเหมือนจะลังเล

รินถามอย่างสงสัย "มีอะไรเหรอ ทามะจัง?"

ทามะจังเงยหน้ามองริน "ทามะจัง… ทามะจังไม่แน่ใจ…"

ผมถาม "ไม่แน่ใจเรื่องอะไร?"

ทามะจังตอบด้วยเสียงสั่นเครือ "ทามะจังรู้สึกว่า… มีอะไรบางอย่างรอพวกเราอยู่ในส่วนลึกของป่า…"

รินขมวดคิ้ว "อะไรบางอย่าง?"

ทามะจังส่ายหัว "ทามะจังไม่รู้… แต่ทามะจังรู้สึกว่ามันอันตรายมาก…"

ผมมองไปที่ริน 「เราควรจะทำยังไงดี」

รินกัดฟัน "ไม่ว่าอะไรจะรอเราอยู่… เราก็ต้องไป"

ผมพยักหน้า "ใช่… เราต้องไป"

เราเดินตามทามะจังลึกเข้าไปใน Mori no Meikyuu โดยไม่รู้ว่าอะไรกำลังรอเราอยู่…