เงาจันทรา... สู่รุ่งอรุณ
ความมืดมิด
“เห็น... อนาคต” ผมตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ 「อนาคตที่เต็มไปด้วยความมืดมิด」 ภาพที่เห็นยังคงติดตา มันไม่ใช่แค่ความมืดมิดธรรมดา แต่เป็นความมืดมิดที่กลืนกินทุกสิ่ง แสงสว่าง ความหวัง ทุกอย่างล้วนหายไป… รินจับมือผมแน่น “ยูคิ เป็นอะไรไป? เล่าให้ฉันฟังหน่อย” ผมสูดหายใจลึก พยายามรวบรวมสติ “ผม… ผมเห็นภาพอนาคต… ที่ทุกอย่างพังทลาย จันทราสีเลือด… มันไม่ใช่แค่ลางร้าย มันคือ… จุดจบ” ไคโตะขมวดคิ้ว “นายเห็นอะไรกันแน่ ยูคิ? บอกมาให้หมด” ผมเล่าทุกอย่างที่เห็น ภาพของเมืองที่ถูกทำลาย ผู้คนล้มตาย ปีศาจที่แข็งแกร่งจนเกินจะรับมือได้ และที่สำคัญที่สุด… ความรู้สึกสิ้นหวังที่ถาโถมเข้ามา “เราต้องทำอะไรสักอย่าง” รินพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เราจะไม่ยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น” ไคโตะพยักหน้า “ใช่ เราจะเปลี่ยนอนาคต” ผมมองหน้าทั้งสองคน ความมุ่งมั่นในแววตาของพวกเขาจุดประกายความหวังเล็กๆ ในใจผม 「เรา… จะทำได้จริงๆ เหรอ?」 ทันใดนั้น แสงสีขาวสว่างจ้าก็สาดส่องลงมา พวกเราต้องยกมือขึ้นบังแสง “Tsukuyomi-sama…” รินพึมพำ เทพแห่งจันทราปรากฏกายต่อหน้าพวกเรา รัศมีสีเงินของพระองค์ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ “อนาคตไม่ได้ถูกกำหนดไว้” Tsukuyomi-sama ตรัสด้วยน้ำเสียงก้องกังวาน “ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงได้ ขึ้นอยู่กับการกระทำของพวกเจ้า” “แต่…” ผมพยายามแย้ง “ผมเห็น…” “จงจำไว้ ยูคิ” Tsukuyomi-sama ตรัสแทรก “ความกล้าหาญที่แท้จริงคือการเผชิญหน้ากับความกลัวของตนเอง แม้จะต้องเผชิญกับความมืดมิดก็ตาม” Tsukuyomi-sama ยื่นมือมาแตะหน้าผากของผม ความรู้สึกเย็นเยียบแล่นพล่านไปทั่วร่าง “ข้าจะมอบพลังให้เจ้า เพื่อใช้ในการต่อสู้กับความมืดมิด จงใช้มันอย่างระมัดระวัง” จากนั้น Tsukuyomi-sama ก็หายวับไป เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัด ผมรู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย 「นี่คือ… พลังของ Tsukuyomi-sama?」
สู่หมู่บ้านนักรบ
พวกเราตัดสินใจเดินทางไปยังหมู่บ้านของเหล่านักรบผู้พิทักษ์จันทราในทันที รินนำทางพวกเราผ่านป่าลึกที่เต็มไปด้วยอันตราย “หมู่บ้านนี้ถูกซ่อนไว้จากสายตาของคนภายนอก” รินอธิบาย “มีเพียงผู้ที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่จะสามารถเข้าถึงได้” ระหว่างทาง พวกเราต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดมากมาย ไคโตะใช้ Kenjutsu (เคนจุทสึ) ของเขาจัดการพวกมันอย่างง่ายดาย ส่วนผมก็ใช้เวทมนตร์สนับสนุนเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้เขา “ยูคิ เวทมนตร์ของนายพัฒนาขึ้นมากเลยนะ” ไคโตะชม “เมื่อก่อนนายทำได้แค่เพิ่มความเร็ว แต่ตอนนี้สามารถเพิ่มพลังโจมตีได้ด้วย” ผมยิ้ม “ก็ต้องขอบคุณ Tsukuyomi-sama ที่มอบพลังให้” แต่ถึงกระนั้น ความรู้สึกไม่สบายใจก็ยังคงวนเวียนอยู่ในใจผม 「อนาคตที่เห็น… มันจะเกิดขึ้นจริงไหม?」 เราเดินทางมาถึงหน้าผาสูงชัน รินหยุดเดิน “จากตรงนี้ไป เราต้องใช้คาถาเพื่อเปิดทางเข้า” รินกล่าว เธอเริ่มร่ายคาถาด้วยภาษาโบราณที่ไม่คุ้นเคย สักพัก แสงจันทร์ก็ส่องสว่างลงมา และเผยให้เห็นทางลับที่ซ่อนอยู่หลังน้ำตก “ตามมา” รินพูดแล้วเดินนำพวกเราเข้าไป
นักรบแห่งจันทรา
เมื่อผ่านทางลับเข้ามา พวกเราก็พบกับหมู่บ้านที่ซ่อนตัวอยู่ หมู่บ้านแห่งนี้สร้างขึ้นจากไม้และหิน ตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่งดงาม เหล่านักรบผู้พิทักษ์จันทราออกมาต้อนรับพวกเรา พวกเขาสวมชุดเกราะสีเงินและมีอาวุธเป็นดาบคาตานะ “ริน กลับมาแล้วหรือ” ชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย “ข้าคือหัวหน้าหมู่บ้าน” รินโค้งคำนับ “ท่านปู่ ข้ามาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือ” รินเล่าเรื่องจันทราสีเลือดและภัยคุกคามที่กำลังจะมาถึงให้หัวหน้าหมู่บ้านฟัง “เรื่องนี้ร้ายแรงกว่าที่ข้าคิดไว้” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว “แต่ไม่ต้องห่วง พวกเราจะร่วมมือกับพวกเจ้าเพื่อปกป้อง Tsuki no Seichi” หัวหน้าหมู่บ้านพาพวกเราไปที่ลานฝึกซ้อม เขาต้องการทดสอบความสามารถของพวกเรา “จงแสดงให้ข้าเห็นว่าพวกเจ้าแข็งแกร่งพอที่จะเผชิญหน้ากับความมืดมิด” ไคโตะก้าวออกไปข้างหน้า เขาชักดาบออกมาและเริ่มแสดง Kenjutsu (เคนจุทสึ) ของเขา “Hien… Tsubame Gaeshi!” (เหยี่ยวผกผัน… ท่าปีกนางแอ่น!) ไคโตะตะโกน แล้วพุ่งเข้าโจมตีด้วยความเร็วสูง เหล่านักรบต่างก็ตกตะลึงในความสามารถของเขา จากนั้นก็ถึงตาผม ผมตัดสินใจใช้สกิลใหม่ที่ Tsukuyomi-sama มอบให้ “เงาจันทรา…” ผมพึมพำ แล้วสร้างร่างเงาที่เลียนแบบการกระทำของผม ร่างเงาของผมพุ่งเข้าโจมตีด้วยเวทมนตร์ที่หลากหลาย สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคน “พลังของเจ้า… ไม่ธรรมดา” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวด้วยความชื่นชม “พวกเจ้าได้รับการยอมรับแล้ว”
พันธสัญญา
หัวหน้าหมู่บ้านจัดงานเลี้ยงต้อนรับพวกเรา พวกเราร่วมกันกินดื่มและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน “พวกเราจะเตรียมกองทัพเพื่อช่วยพวกเจ้า” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว “แต่ก่อนอื่น พวกเจ้าต้องฝึกฝนให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น” รินยิ้ม “ขอบคุณท่านปู่” ผมมองไปรอบๆ เห็นรอยยิ้มและความหวังในแววตาของทุกคน 「เรา… จะทำได้ เราจะปกป้องทุกสิ่ง」 แต่ในขณะนั้นเอง ผมก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ศีรษะ ภาพอนาคตที่มืดมิดกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันชัดเจนกว่าเดิม ผมเห็น… ตัวเอง… กลายเป็นปีศาจ 「ไม่… ไม่จริง!」 ผมทรุดลงกับพื้น ความเจ็บปวดทวีความรุนแรงขึ้นจนแทบทนไม่ไหว “ยูคิ! เป็นอะไรไป!” รินร้องถามด้วยความเป็นห่วง ผมเงยหน้าขึ้นมองริน แววตาของผมเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “ผม… ผมจะกลายเป็นปีศาจ…”
จุดจบ... หรือจุดเริ่มต้น?
ยูคิเผชิญหน้ากับภาพอนาคตที่น่าสะพรึงกลัวซึ่งเขาจะกลายเป็นปีศาจ! ท่ามกลางความสิ้นหวัง เขาและสหายเดินทางไปยังหมู่บ้านนักรบแห่งจันทราเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ความจริงอันน่าสะพรึงกลัวรอพวกเขาอยู่เบื้องหน้า ยูคิจะสามารถควบคุมพลังใหม่และหลีกหนีจากชะตากรรมที่ถูกลิขิตไว้ได้หรือไม่?