รสชาติแห่งการเริ่มต้น

ความทรงจำเลือนราง

แสงสว่างจ้า...แสบตา โคพยายามลืมตาขึ้น แต่ภาพที่เห็นกลับพร่าเลือน ราวกับมองผ่านม่านหมอกหนาเตอะ

「ที่นี่ที่ไหน? ฉัน...ฉันควรจะอยู่ที่ออฟฟิศไม่ใช่เหรอ?」 ความทรงจำสุดท้ายคือการนั่งทำงานถึงเช้าตรู่ เอกสารกองท่วมหัว กาแฟเย็นชืด...

เสียงเอะอะดังมาจากรอบข้าง ภาษาที่เขาไม่คุ้นเคย แต่กลับเข้าใจได้อย่างประหลาด

"โอ้ย...ตาแก่ลุกแล้วเรอะ! เตรียมตัวทำอาหารเช้าได้แล้ว!"

โคค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นนั่งบนฟูกเก่าๆ รอบตัวคือห้องแคบๆ ที่เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ที่ดูเก่าแก่ ราวกับหลุดออกมาจากยุคสมัยโบราณ

เขามองมือตัวเอง...เหี่ยวย่น เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น ไม่ใช่มือของเขา! นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ก่อนที่เขาจะได้ทันตั้งสติ ร่างกายก็ตอบสนองต่อคำสั่งที่ดังมาจากภายนอกโดยอัตโนมัติ ราวกับเป็นสัญชาตญาณ เขาเดินโซเซไปยังห้องครัวเล็กๆ ที่อยู่ติดกัน

ร้านเหล้าแห่งความโกลาหล

ห้องครัวส่งกลิ่นคละคลุ้งของเครื่องเทศและเหล้าสาเกราคาถูก โคสำรวจรอบๆ มองหาวัตถุดิบที่จะนำมาปรุงอาหารเช้า

「ผักแปลกๆ เต็มไปหมด...นี่มันอะไรกัน?」 เขาหยิบหัวมันสีม่วงคล้ำขึ้นมา พลิกดูด้วยความสงสัย

ทันใดนั้นเอง...ภาพข้อมูลก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา ราวกับมีใครเอามาใส่ไว้

"มันปีศาจ: มีพลังเวทมนตร์เล็กน้อย ช่วยฟื้นฟูพลังชีวิตได้เล็กน้อย เหมาะสำหรับนำไปทำซุป"

โคตกใจจนแทบทำมันปีศาจหลุดมือ นี่มัน...อะไรกัน?

เสียงโครมครามดังมาจากด้านนอก เขาหันไปมอง ก็พบกับก็อบลินตัวเขียวที่กำลังตีกันอยู่หน้าเคาน์เตอร์

"เฮ้ย! พวกแกจะตีกันอีกนานไหม? ลูกค้าคนอื่นรำคาญแล้ว!"

โคตะโกนออกไปอย่างไม่ตั้งใจ แต่กลับได้ผล ก็อบลินทั้งสองหยุดชะงัก หันมามองเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง

"นี่แก...กล้าดียังไงมาสั่งพวกเรา!"

ก็อบลินตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาหาโคด้วยความเร็วสูง สัญชาตญาณบางอย่างบอกให้เขายกมือขึ้นป้องกัน

และทันใดนั้น...พลังงานบางอย่างก็พวยพุ่งออกมาจากมือของเขา ผลักก็อบลินตัวนั้นกระเด็นไปชนกับผนัง

โคยืนตะลึง มองมือตัวเองด้วยความตกใจ เขาไม่เคยมีพลังแบบนี้มาก่อน!

ปฐมบทแห่งพลัง

ความโกลาหลค่อยๆ สงบลง ก็อบลินทั้งสองรีบหนีออกไปจากร้าน โคมองตามหลังพวกเขาไปด้วยความรู้สึกสับสน

「เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่? ทำไมถึงมีพลังแบบนี้?」 เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังหลุดเข้าไปในโลกที่ไม่รู้จัก โลกที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ เวทมนตร์ และความไม่แน่นอน

แต่ในขณะเดียวกัน...เขาก็รู้สึกถึงความตื่นเต้นบางอย่าง ความตื่นเต้นที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนตอนที่อยู่ในโตเกียว

เขาเดินกลับเข้าไปในห้องครัว เริ่มต้นทำอาหารเช้าตามสัญชาตญาณ เขาหยิบมันปีศาจมาปอกเปลือก หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วนำไปต้มในน้ำซุป

กลิ่นหอมของซุปค่อยๆ ฟุ้งกระจายไปทั่วร้าน กลิ่นที่อบอุ่นและคุ้นเคย ราวกับเป็นกลิ่นของบ้าน

ในขณะที่กำลังคนซุปอยู่นั้นเอง...ภาพข้อมูลก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

โคจ้องมองหน้าต่างสถานะที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าด้วยความตกตะลึง นี่มัน...เกม RPG ชัดๆ!

「สัญชาตญาณ 'รสเลิศ'...นี่คือความสามารถพิเศษของฉันสินะ」 โคพึมพำกับตัวเอง เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่ ชีวิตที่แตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

เขาตักซุปมันปีศาจใส่ชาม ยกไปเสิร์ฟให้กับลูกค้าที่กำลังนั่งรออยู่หน้าเคาน์เตอร์

"ทานให้อร่อยนะครับ"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโค รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวังและความมุ่งมั่น

เขาอาจจะยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่เขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน

เพื่อสร้างร้านเหล้าที่อบอุ่นและเป็นที่รักของทุกคนในหมู่บ้านมอนสเตอร์แห่งนี้...

ใต้เงาจันทรา

เสียงประตูร้านเปิดออก อาคาริ ฮิเมะ ยืนอยู่ตรงนั้น ชุดกิโมโนสีดำและแดงของเธอดูโดดเด่นภายใต้แสงจันทร์

"มีเหล้าดีๆ ไหม?" เธอถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

โคจ้องมองเธอ ดวงตาสีแดงทับทิมของเธอดูเศร้าสร้อยอย่างน่าประหลาด

「เธอ...เป็นใครกัน?」 โคถามตัวเองในใจ

"แน่นอนครับ เชิญนั่งก่อน" โคตอบด้วยรอยยิ้ม เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เขารู้สึกว่าเขาอยากจะรู้จักเธอให้มากขึ้น

อาคาริเดินเข้ามาในร้าน นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง โคเดินไปรินเหล้าสาเกให้เธอ

"ขอบคุณ" เธอพูดเสียงเบา

ทั้งสองนั่งดื่มเหล้าเงียบๆ ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในร้าน บรรยากาศเงียบสงบ ราวกับเวลาหยุดนิ่ง

โคเหลือบมองอาคาริเป็นระยะ เขาเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ รอยยิ้มที่สวยงามและเศร้าสร้อยในเวลาเดียวกัน

「เธอ...กำลังแบกรับอะไรอยู่กันแน่?」 โคถามตัวเองอีกครั้ง

ก่อนที่เขาจะได้ทันถามอะไร อาคาริก็ลุกขึ้นยืน

"ฉันไปล่ะ" เธอพูด

"เดี๋ยวสิ..." โคพยายามเรียกเธอไว้ แต่เธอเดินออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว หายลับไปในความมืด

โคยืนมองตามหลังเธอไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาไม่รู้ว่าเขาจะได้เจอเธออีกไหม แต่เขาก็หวังว่าเขาจะได้เจอเธออีกครั้ง...