รุ่งอรุณ...และกลิ่นชา

"โคยืนมองตามหลังเธอไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาไม่รู้ว่าเขาจะได้เจอเธออีกไหม แต่เขาก็หวังว่าเขาจะได้เจอเธออีกครั้ง..."

แต่ทันใดนั้นเอง… “โอ๊ย!” โคร้องเสียงหลงเมื่อชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่แข็งราวกับหิน เขาเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับก๊อบลินเฒ่าตัวเล็ก ผมขาวโพลน หนวดเครากระเซอะกระเซิง ดวงตาเล็กๆ เป็นประกาย “ขอโทษครับ!” โคโค้งตัวขอโทษอย่างรวดเร็ว ภาษาญี่ปุ่น…ใช้ได้ผล?

บทสนทนาแรก

ก๊อบลินเฒ่าหัวเราะเสียงแหบแห้ง “โฮะ โฮะ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เจ้าหนุ่ม ข้าก็แก่แล้ว สายตาไม่ค่อยดีเหมือนกัน ว่าแต่เจ้าน่ะ…เป็นใครกัน?” เขาเอียงคอ มองโคด้วยสายตาใคร่รู้

โคอึกอัก เขาจะบอกว่าอะไรดี? ว่าเขาเป็นนักธุรกิจจากโตเกียวที่มาเกิดใหม่ในร่างชายชรา? มันฟังดูบ้าบอสิ้นดี 「แต่ถ้าไม่บอกความจริง…จะทำยังไงดี」สัญชาตญาณบางอย่างบอกเขาว่าก๊อบลินเฒ่าคนนี้ไม่ได้มีพิษมีภัย

"เอ่อ… ผม…ความจำเสื่อมน่ะครับ" โคตอบอย่างเลี่ยงๆ "ผมจำอะไรไม่ได้เลย นอกจาก…ชื่อ ทาจิบานะ โค ครับ"

ก๊อบลินเฒ่าพยักหน้าอย่างเข้าใจ "ความจำเสื่อมรึ… เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นได้ในหมู่บ้านมอนสเตอร์แห่งนี้ ข้าชื่อ กันซุ เป็นผู้อาวุโสของหมู่บ้าน ยินดีที่ได้รู้จัก ทาจิบานะ โค" เขายื่นมือเล็กๆ มาให้โคจับ โคจับมือตอบอย่างเก้ๆ กังๆ มือของกันซุสากและเต็มไปด้วยริ้วรอย

"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ กันซุ เซนเซย์" โคตอบอย่างนอบน้อม คำว่า 'เซนเซย์' หลุดออกมาจากปากเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับว่ามันถูกฝังอยู่ในความทรงจำที่ลึกที่สุด

“ไม่ต้องเรียกข้าว่าเซนเซย์หรอก เรียกข้าว่ากันซุก็พอ” กันซุหัวเราะเบาๆ "ว่าแต่เจ้า…มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

โคเล่าเรื่องที่เขาจำได้ให้กันซุฟัง ตั้งแต่ที่เขาตื่นขึ้นมาในร่างนี้ ไปจนถึงหน้าต่างสถานะที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า กันซุฟังอย่างตั้งใจ ไม่มีการขัดจังหวะหรือแสดงท่าทีไม่เชื่อ

เมื่อโคเล่าจบ กันซุก็ลูบเคราครุ่นคิด "อืม… สถานะ… สกิล… นี่มัน… เหมือนกับเรื่องที่เล่าขานกันในตำนาน…"

โคขมวดคิ้ว "ตำนาน?"

"ใช่แล้ว" กันซุพยักหน้า "ตำนานเกี่ยวกับผู้กล้าจากต่างโลก ผู้ที่จะมาช่วยกอบกู้โลกจากความมืดมิด… แต่ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง"

โคหัวเราะแห้งๆ "ผมคงไม่ใช่ผู้กล้าอะไรนั่นหรอกครับ ผมแค่…คนแก่ความจำเสื่อมคนหนึ่งเท่านั้นเอง"

กันซุส่ายหน้า "อย่าเพิ่งตัดสินตัวเองเร็วเกินไป ทาจิบานะ โค เจ้ามีพลังที่ซ่อนอยู่ ข้ารู้สึกได้…" เขามองลึกลงไปในดวงตาของโค "และข้าคิดว่าเจ้า…มีบางอย่างที่ต้องทำที่นี่"

สัญชาตญาณ 'รสเลิศ'

เช้าวันต่อมา โคตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิตก่อนหน้านี้ แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดหน้าต่างเข้ามาในร้านเหล้า เขาลุกขึ้นจากฟูกที่นอนอย่างระมัดระวัง ร่างกายของชายชราเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วกว่าที่เขาคิด

เขาเดินตรงไปยังห้องครัว สิ่งแรกที่เขาเห็นคือวัตถุดิบประหลาดที่เขาเคยเห็นเมื่อวานนี้ มันวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ดูเหมือนว่ากันซุจะเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้

โคเดินเข้าไปสำรวจวัตถุดิบเหล่านั้นอย่างใกล้ชิด เขาสัมผัสผิวของมัน ดมกลิ่นของมัน และชิมรสชาติของมัน (แม้ว่าบางอย่างจะดูน่ากลัวเกินกว่าจะกินเข้าไปก็ตาม) และในทุกๆ ครั้งที่เขาสัมผัสวัตถุดิบเหล่านั้น ข้อมูลเกี่ยวกับมันก็จะไหลเข้ามาในหัวของเขา ราวกับมีใครเอาข้อมูลมาใส่ไว้ในหัว

「นี่มัน… สัญชาตญาณ 'รสเลิศ' สินะ」 โคคิดในใจ เขาเริ่มเข้าใจถึงความสามารถพิเศษของตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ มันไม่ใช่แค่การรับรู้รสชาติและส่วนผสมของอาหาร แต่มันคือการมองเห็นพลังงานที่ซ่อนอยู่ในวัตถุดิบแต่ละชนิด

เขาหยิบมันเทศปีศาจขึ้นมา สัญชาตญาณ 'รสเลิศ' บอกเขาว่ามันอุดมไปด้วยพลังเวทมนตร์และสารอาหารที่จำเป็นต่อร่างกาย เขาตัดสินใจที่จะทำซุปมันเทศปีศาจอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาจะทำให้มันอร่อยกว่าเดิม

เขาเริ่มลงมือทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว ราวกับว่าเขาเคยทำมันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เขาหั่นมันเทศปีศาจเป็นชิ้นเล็กๆ ผัดกับน้ำมันที่สกัดจากหนอนยักษ์ เติมน้ำซุปที่ทำจากกระดูกมังกร และปรุงรสด้วยเครื่องเทศที่เขาไม่รู้จักชื่อ แต่สัญชาตญาณ 'รสเลิศ' บอกเขาว่ามันจะเข้ากันได้ดี

ขณะที่ซุปเดือดปุดๆ กลิ่นหอมหวานก็อบอวลไปทั่วร้านเหล้า โคสูดดมกลิ่นนั้นด้วยความพึงพอใจ เขาไม่เคยรู้สึกมีความสุขกับการทำอาหารมากขนาดนี้มาก่อน

เมื่อซุปสุกได้ที่ เขาก็ตักใส่ชามและวางไว้บนโต๊ะ เขาจ้องมองซุปสีม่วงอ่อนด้วยความภาคภูมิใจ มันดูน่ากินกว่าเมื่อวานมาก

เขาตักซุปเข้าปาก… รสชาติหวานละมุนลิ้นกระจายไปทั่วปากของเขา พลังเวทมนตร์ที่ซ่อนอยู่ในมันเทศปีศาจไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเขา ทำให้เขารู้สึกสดชื่นและมีพลัง

「อร่อย…」 โคพึมพำออกมา เขาไม่เคยคิดว่าซุปมันเทศปีศาจจะอร่อยได้ขนาดนี้

เพื่อนบ้านใหม่

ขณะที่โคกำลังดื่มด่ำกับซุปอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับร่างสูงใหญ่ของออร์คหนุ่มยืนอยู่หน้าประตู

ออร์คหนุ่มมีผิวสีเขียวเข้ม กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ และเขี้ยวที่ยื่นยาวออกมาจากปาก เขาสวมชุดเกราะหนังที่ดูเก่าและขาดวิ่น และถือดาบใหญ่ที่ดูหนักอึ้งไว้ในมือ

「น่ากลัวชะมัด…」 โคคิดในใจ แต่เขาก็พยายามรวบรวมสติและยิ้มให้

"สวัสดีครับ" โคทักทาย "มีอะไรรึเปล่า?"

ออร์คหนุ่มมองโคด้วยสายตาไม่เป็นมิตร "เจ้าคือเจ้าของร้านเหล้าคนใหม่สินะ?"

"ใช่แล้วครับ ผมชื่อ ทาจิบานะ โค" โคตอบ "ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ข้าชื่อ โบลต์" ออร์คหนุ่มตอบ "ข้ามาที่นี่เพื่อท้าทายเจ้า"

โคขมวดคิ้ว "ท้าทาย? ท้าทายอะไรครับ?"

"ท้าทายทำอาหาร!" โบลต์ตอบอย่างเสียงดัง "ข้าได้ยินมาว่าเจ้าทำอาหารอร่อย ข้าอยากจะรู้ว่ามันจริงรึเปล่า"

โคหัวเราะออกมา "ผมไม่คิดว่าตัวเองทำอาหารเก่งอะไรขนาดนั้นหรอกครับ แต่ถ้าคุณอยากจะลอง ผมก็ยินดี"

โบลต์ยิ้มออกมา "ดี! งั้นเรามาเริ่มกันเลย!"

และแล้ว การท้าทายทำอาหารระหว่างโคและโบลต์ก็เริ่มต้นขึ้น โคทำซุปมันเทศปีศาจในแบบของเขา ส่วนโบลต์ทำสเต็กเนื้อกริฟฟอน ทั้งสองคนต่างก็ใส่ความตั้งใจและความสามารถทั้งหมดลงไปในอาหารของตัวเอง

เมื่ออาหารเสร็จ โคและโบลต์ก็แลกเปลี่ยนอาหารกันชิม โคกัดสเต็กเนื้อกริฟฟอนของโบลต์… รสชาติเข้มข้นของเนื้อกริฟฟอนผสานกับเครื่องเทศที่โบลต์ใช้ได้อย่างลงตัว มันเป็นสเต็กที่อร่อยที่สุดเท่าที่เขาเคยกินมาในชีวิต

ส่วนโบลต์ซดซุปมันเทศปีศาจของโค… รสชาติหวานละมุนลิ้นและพลังเวทมนตร์ที่ซ่อนอยู่ในซุปทำให้เขารู้สึกสดชื่นและมีพลัง มันเป็นซุปที่เขาไม่เคยลิ้มลองมาก่อน

ทั้งสองคนต่างก็ยอมรับในความสามารถของอีกฝ่าย โคและโบลต์กลายเป็นเพื่อนกันในที่สุด

สัญญา

หลังจากที่โบลต์กลับไปแล้ว โคก็นั่งลงบนเก้าอี้และมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงดาวส่องประกายระยิบระยับบนท้องฟ้า

เขาคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาได้พบกับกันซุ เซนเซย์ ผู้ที่ให้คำแนะนำและความช่วยเหลือแก่เขา เขาได้พบกับโบลต์ เพื่อนใหม่ที่ท้าทายและยอมรับในความสามารถของเขา

เขารู้สึกว่าเขา…กำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่ ชีวิตที่แตกต่างจากชีวิตที่เขาเคยใช้ในโตเกียว ชีวิตที่เรียบง่ายแต่มีความหมาย ชีวิตที่เขาได้ทำในสิ่งที่เขารัก

「ผมจะสร้างร้านเหล้าที่อบอุ่นและเป็นที่รักของทุกคนในหมู่บ้านมอนสเตอร์ให้ได้」 โคให้คำมั่นสัญญากับตัวเอง 「และผมจะค้นหาความสุขที่แท้จริงในชีวิตที่นี่」

เขายิ้มออกมา รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวังและความมุ่งมั่น

แต่แล้ว…สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านเข้ามาในร้านเหล้า ทำให้โคขนลุกซู่ เขาหันไปมองรอบๆ แต่ไม่พบอะไรผิดปกติ

「รู้สึกเหมือนมีใครกำลังจับจ้องมองผมอยู่…」 โคคิดในใจ

เขารู้สึกว่า…มีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น