กุหลาบเหล็ก สายลม

“「*ในที่สุดเจ้าก็มาถึง ‘เจ้าชายดำ’*」” ซากุระกล่าวด้วยรอยยิ้มที่น่าสะพรึงกลัว

เรียวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แสงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาสาดส่องใบหน้าของเธอ ทำให้รอยยิ้มนั้นดูเย็นเยียบยิ่งกว่าเดิม กลิ่นอับชื้นของคุกใต้ดินคล้ายจะรุนแรงขึ้น กดดันเขาให้หายใจแทบไม่ออก

“ฉันรู้ว่าเจ้าจะมา” ซากุระกล่าวต่อ “โชคชะตาได้กำหนดไว้แล้ว”

「*โชคชะตา? อีกแล้วเหรอ*」เรียวคิดในใจ เขาเบื่อที่จะได้ยินคำนี้เต็มทน

“ฉันไม่เชื่อเรื่องโชคชะตา” เรียวตอบเสียงหนักแน่น “ฉันจะสร้างทางของตัวเอง”

ซากุระหัวเราะเบาๆ “น่าสนใจ แต่เจ้าจะทำอะไรได้? เจ้าถูกขังอยู่ที่นี่”

ทันใดนั้นเอง แสงสีทองสว่างวาบขึ้นข้างหลังซากุระ ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในความมืดมิด ร่างนั้นสวมชุดเกราะสีขาวสะอาดตา ผมสีเงินยาวสยายไปตามแผ่นหลัง และดวงตาสีม่วงเปล่งประกาย

“นานเกินไปแล้ว ซากุระ” เสียงหวานใสแต่แฝงไปด้วยอำนาจดังขึ้น

การปรากฏตัวของอาโออิ

ซากุระหันกลับไปมองด้วยความตกตะลึง “อาโออิ! ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”

อาโออิยิ้มบางๆ “ฉันมาช่วยคนที่ถูกใส่ร้าย”

「*ช่วย? ใคร? หมายถึงฉันเหรอ*」เรียวคิดอย่างสับสน

“เธอไม่เข้าใจหรอก ซากุระ” อาโออิกล่าว “เรื่องราวทั้งหมดมันซับซ้อนกว่าที่เธอคิด”

อาโออิหันมามองเรียว ดวงตาสีม่วงของเธอราวกับจะอ่านความคิดของเขาได้ “นายคือความหวังเดียวของเชสส์เทเรีย คิโยมิสึ เรียว”

“ความหวัง?” เรียวทวนคำ “ผมเหรอ?”

อาโออิพยักหน้า “ใช่ นายมีพลังที่ยิ่งใหญ่กว่าที่นายคิด”

ซากุระขมวดคิ้ว “อย่าไปฟังเธอนะ เรียว! เธอเป็นพวกเดียวกับ ‘เขา’!”

“‘เขา’? ใครกัน?” เรียวถามด้วยความสงสัย

อาโออิหัวเราะ “นั่นเป็นเรื่องที่นายต้องค้นหาด้วยตัวเอง”

จากนั้นอาโออิก็ยกมือขึ้น ปลดปล่อยพลังเวทมนตร์อันมหาศาล แสงสีทองสว่างจ้าจนเรียวต้องยกมือขึ้นบังสายตา เมื่อแสงจางหายไป ลูกกรงเหล็กที่ขังเรียวไว้ก็ถูกทำลายจนสิ้นซาก

“ไปกันเถอะ” อาโออิกล่าว “ไม่มีเวลาแล้ว”

เรียวลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามอาโออิไป

หนีออกจากคุกใต้ดิน

อาโออิและเรียววิ่งผ่านทางเดินที่มืดมิดของคุกใต้ดิน กลิ่นอับชื้นและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในอากาศ เสียงหยดน้ำดังเป็นระยะๆ ราวกับเสียงกระซิบที่น่าขนลุก

“ทำไมนายถึงช่วยผม?” เรียวถามขณะวิ่ง

“ฉันบอกแล้วไง ฉันมาช่วยคนที่ถูกใส่ร้าย” อาโออิตอบ “และฉันเชื่อว่านายไม่ได้เป็น ‘เจ้าชายดำ’ ที่จะทำลายชิโรกาเนะโจ”

“แล้วทำไมคุณถึงเชื่อผม?” เรียวถามต่อ

อาโออิยิ้ม “ฉันเห็นบางอย่างในตัวนาย…บางสิ่งที่พิเศษ”

ทันใดนั้นเอง ทหารยามจำนวนมากก็ปรากฏตัวขึ้นขวางทางพวกเขา

“หยุดนะ! พวกแกไม่มีทางหนีรอดไปได้!” ทหารยามคนหนึ่งตะโกน

อาโออิหันมามองเรียว “ฉันจะจัดการพวกนี้เอง นายรีบไปเถอะ”

“แต่ว่า…” เรียวลังเล

“ไม่มีเวลาแล้ว!” อาโออิกล่าวเสียงหนักแน่น “ไปช่วยโมโมะซะ! เธอตกอยู่ในอันตราย!”

เมื่อได้ยินชื่อโมโมะ เรียวก็ตัดสินใจวิ่งต่อไป เขาใช้สกิล ‘การเคลื่อนไหวเงา’ ที่เขาเพิ่งฝึกฝนมา ทำให้เขาสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วและหลบหลีกการโจมตีของทหารยามได้อย่างง่ายดาย

“「*โมโมะ… ผมต้องช่วยเธอให้ได้*」” เรียวคิดในใจ

ความจริงที่ถูกซ่อนไว้

หลังจากวิ่งมาได้สักพัก เรียวก็มาถึงห้องขังที่โมโมะถูกขังอยู่ เขามองผ่านลูกกรงเหล็กเข้าไป โมโมะกำลังนั่งคุดคู้อยู่ที่มุมห้อง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

“โมโมะ!” เรียวตะโกน

โมโมะเงยหน้าขึ้นมอง “เรียว! นายมาช่วยฉันเหรอ?”

“ใช่ ฉันจะช่วยเธอออกไป” เรียวตอบ

ทันใดนั้นเอง ประตูห้องขังก็เปิดออก ซากุระเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเย็นชา

“คิดว่าฉันจะปล่อยให้พวกแกหนีรอดไปได้ง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ?” ซากุระกล่าว

“ซากุระ! ทำไมนายต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย?” เรียวถามด้วยความโกรธ

“ฉันแค่ทำในสิ่งที่ต้องทำ” ซากุระตอบ “เพื่อปกป้องชิโรกาเนะโจ”

“ปกป้อง?” เรียวหัวเราะเยาะ “นายกำลังทำลายมันต่างหาก!”

“ไม่! ฉันกำลังปกป้องมันจาก ‘เจ้าชายดำ’!” ซากุระกล่าว

“ผมไม่ใช่ ‘เจ้าชายดำ’!” เรียวตะโกน

“ไม่ว่านายจะพูดอะไร ฉันก็ไม่เชื่อ” ซากุระตอบ “โชคชะตาได้กำหนดไว้แล้วว่านายคือภัยคุกคาม”

“โชคชะตา… อีกแล้วเหรอ” เรียวพึมพำ

“ใช่ โชคชะตา” ซากุระกล่าว “และฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อป้องกันไม่ให้มันเกิดขึ้น”

ซากุระยกมือขึ้น ปลดปล่อยพลังเวทมนตร์อันมหาศาล แสงสีขาวสว่างจ้าจนเรียวต้องหลับตาลง

“「*นี่มัน… จบแล้วเหรอ?*」” เรียวคิดในใจ

ทันใดนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลังเขา

“ไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก”

เรียวลืมตาขึ้น เขาเห็นอาโออิกำลังยืนอยู่ข้างหน้าเขา ปกป้องเขาจากพลังเวทมนตร์ของซากุระ

“อาโออิ!” เรียวอุทาน

“รีบหนีไปซะ เรียว!” อาโออิกล่าว “ฉันจะถ่วงเวลาให้”

“แต่ว่า…” เรียวลังเล

“ไม่มีเวลาแล้ว!” อาโออิกล่าวเสียงหนักแน่น “ไปช่วยโมโมะซะ!”

เรียวมองไปที่โมโมะที่กำลังสั่นกลัวอยู่ข้างหลังเขา เขาตัดสินใจว่าเขาต้องทำในสิ่งที่ถูกต้อง

“เข้าใจแล้ว” เรียวตอบ “ผมจะกลับมา”

เรียวจับมือโมโมะแล้ววิ่งออกจากห้องขังไป

“「*ผมจะไม่ยอมให้โชคชะตามากำหนดชีวิตของผม*」” เรียวคิดในใจ “「*ผมจะเปลี่ยนมัน*」”