หมากรุก โชคชะตา ทางรอด

เสียงเพรียกจากเงา

「*เราจะทำยังไงดี?*」เรียวคิด 「*เราจะเลือกอะไร?*」

เสียงร้องขอความช่วยเหลือของโมโมะยังคงก้องอยู่ในหูของเรียว เขาเงี่ยหูฟังอีกครั้ง เสียงนั้นแผ่วเบาแต่ชัดเจน 「*เรียวซัง ช่วยด้วย!*」

「*โมโมะ!*」เรียวอุทาน

เขาพยายามดึงตัวเองกลับมา 「*เราต้องใจเย็นๆ ก่อนอื่นต้องหาทางออกจากที่นี่*」

ห้องขังมืดมิดและเย็นเยียบ กลิ่นอับชื้นของดินและสนิมเหล็กอบอวลอยู่ในอากาศ สัมผัสของลูกกรงเหล็กเย็นเยียบจนแทบจะชา 「*นี่มันไม่ใช่ที่ที่เราควรจะอยู่*」

แต่เสียงของโมโมะ... มันดังก้องอยู่ในใจเขา 「*โมโมะกำลังตกอยู่ในอันตราย เราทิ้งเธอไว้ไม่ได้*」

「*ชิ!*」เรียวสบถอย่างหัวเสีย 「*ถ้าเราเป็น ‘เจ้าชายดำ’ จริงๆ เราคงจะสามารถทำลายลูกกรงพวกนี้ได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้…*」

เขาหลับตาลงอีกครั้ง พยายามรวบรวมสมาธิ พลังของ ‘วิสัยทัศน์หมากรุก’ เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ภาพในหัวของเขาเริ่มเปลี่ยนไป

ภาพของห้องขังค่อยๆ เลือนหายไป แทนที่ด้วยภาพของกระดานหมากรุกขนาดใหญ่ แต่ละตารางแทนที่ด้วยความเป็นไปได้แต่ละอย่าง แต่ละหมากแทนที่ด้วยทางเลือกแต่ละทาง

「*นี่สินะ… พลังที่แท้จริงของ ‘เจ้าชายดำ’*」เรียวคิด 「*ไม่ใช่แค่การทำลาย แต่เป็นการวางแผน การคาดการณ์ และการตัดสินใจ*」

เกมในเงามืด

เรียวเริ่มวิเคราะห์สถานการณ์ เขาสำรวจห้องขังอย่างละเอียดอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่ด้วยสายตา แต่ด้วย ‘วิสัยทัศน์หมากรุก’ เขาเห็นรอยร้าวเล็กๆ บนกำแพง รอยต่อของลูกกรงเหล็กที่ดูไม่แข็งแรง และกลไกการล็อคที่ดูซับซ้อนแต่ก็มีช่องโหว่

「*มีทางออก*」เรียวพึมพำ 「*แต่มันต้องใช้เวลา และต้องใช้ความแม่นยำ*」

เขาเริ่มวางแผน เขาจะใช้รอยร้าวบนกำแพงเป็นจุดอ่อน เขาจะใช้ความรู้เรื่องกลไกที่เขาเคยเรียนรู้มาจากการอ่านหนังสือในห้องสมุดของอาจารย์คุโรกิ เขาจะใช้ ‘การเคลื่อนไหวเงา’ เพื่อหลบหลีกสายตาของผู้คุม

「*แต่ก่อนอื่น… เราต้องหาอะไรบางอย่างมาใช้เป็นเครื่องมือ*」เรียวคิด

เขามองไปรอบๆ อีกครั้ง และสายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่เศษกระเบื้องที่แตกหักบนพื้น 「*นี่แหละ*」

เรียวค่อยๆ คลานเข่าไปเก็บเศษกระเบื้อง เขาตรวจสอบความคมของมัน และเริ่มลงมือ

เขาเริ่มขูดกำแพงบริเวณรอยร้าวอย่างระมัดระวัง ทีละน้อยๆ เศษปูนและดินร่วงหล่นลงมา ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วห้องขัง

「*เราต้องเร็วขึ้น*」เรียวคิด 「*แต่ต้องระวังด้วย*」

เขาเร่งความเร็ว แต่ก็ไม่ประมาท เขารู้ว่าถ้าพลาดแม้แต่นิดเดียว แผนการทั้งหมดก็จะพังทลาย

ทันใดนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา 「*แย่แล้ว!*」

เรียวรีบซ่อนเศษกระเบื้องไว้ใต้ตัว และแกล้งทำเป็นนอนหลับ

ประตูห้องขังเปิดออก แสงสว่างส่องเข้ามา แสงนั้นแยงตาจนเรียวต้องหรี่ตาลง

ร่างของซากุระปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

「*หลับสบายไหม? ‘เจ้าชายดำ’*」ซากุระถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

ราชินีและความจริง

เรียวพยายามควบคุมสีหน้า เขาไม่อยากแสดงความกังวลให้ซากุระเห็น

「*ทำไมถึงต้องขังผมไว้ที่นี่?*」เรียวถาม 「*ผมไม่ได้ทำอะไรผิด*」

ซากุระหัวเราะ 「*ไม่ได้ทำอะไรผิด? เจ้ากำลังจะทำลาย ชิโรกาเนะโจ (Shirogane-jo) ด้วยพลังของ ‘เจ้าชายดำ’ เจ้าไม่รู้ตัวหรือไง?*」

「*ผมไม่ใช่ ‘เจ้าชายดำ’*」เรียวตอบอย่างหนักแน่น 「*ผมแค่อยากกลับบ้าน*」

ซากุระเดินเข้ามาใกล้เธอจ้องมองเรียวด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก 「*แล้วทำไมเจ้าถึงมีพลังของ ‘เจ้าชายดำ’? ทำไมเจ้าถึงมองเห็น ‘วิสัยทัศน์หมากรุก’?*」

「*ผมไม่รู้*」เรียวตอบอย่างจริงใจ 「*ผมแค่… ผมแค่พยายามที่จะเข้าใจทุกอย่าง*」

ซากุระถอนหายใจ 「*ข้าอยากจะเชื่อเจ้า แต่ข้าทำไม่ได้ โชคชะตาได้ลิขิตไว้แล้วว่าเจ้าจะต้องเป็นภัยคุกคามต่อ ชิโรกาเนะโจ (Shirogane-jo)*」

「*โชคชะตา?*」เรียวเยาะเย้ย 「*โชคชะตาไม่ใช่ข้ออ้างสำหรับการกระทำของคุณ คุณกำลังตัดสินผมจากสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นจริง*」

ซากุระเงียบไปครู่หนึ่ง 「*ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจ ข้าทำทุกอย่างเพื่อปกป้อง ชิโรกาเนะโจ (Shirogane-jo)*」

เธอหันหลังกลับและเดินออกจากห้องขัง 「*ข้าจะกลับมาดูเจ้าใหม่ ‘เจ้าชายดำ’*」

ประตูห้องขังปิดลงอีกครั้ง ความมืดมิดกลับคืนมา

「*ซากุระ…*」เรียวพึมพำ 「*เธอเชื่อในโชคชะตามากขนาดนั้นเลยเหรอ?*」

เขาเงยหน้าขึ้นมองลูกกรงเหล็ก 「*แต่ผมไม่เชื่อ ผมจะเปลี่ยนโชคชะตาของตัวเอง*」

แสงแห่งความหวัง

หลังจากที่ซากุระจากไป เรียวเริ่มลงมือต่อ เขาขูดกำแพงอย่างต่อเนื่อง แม้ว่ามือของเขาจะเจ็บปวดและเหนื่อยล้า แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้

เขาคิดถึงโมโมะ เขาคิดถึงอาจารย์คุโรกิ เขาคิดถึงทุกๆ คนที่เขาอยากจะกลับไปเจอ

「*ผมต้องออกไปจากที่นี่*」เรียวคิด 「*ผมต้องช่วยโมโมะ*」

ในที่สุด เขาก็ขุดรอยร้าวให้ใหญ่พอที่เขาจะสอดมือเข้าไปได้ เขาสอดมือเข้าไปและพยายามงัดกำแพง

「*อึก!*」เรียวครางออกมาด้วยความเจ็บปวด

แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ เขายังคงงัดต่อไป จนในที่สุด กำแพงก็เริ่มปริแตก

「*อีกนิดเดียว*」เรียวพึมพำ

เขาออกแรงงัดอีกครั้ง และคราวนี้ กำแพงก็พังทลายลงมา

เรียวรีบคลานออกมาจากรูที่เขาขุดไว้ เขามองไปรอบๆ เขาอยู่ในทางเดินที่มืดมิดและเงียบสงัด

「*โมโมะอยู่ที่ไหน?*」เรียวคิด

เขาเริ่มเดินไปตามทางเดิน เขาเงี่ยหูฟังเสียงทุกอย่าง

ทันใดนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง 「*ช่วยด้วย!*」

เรียวจำเสียงนั้นได้ทันที 「*โมโมะ!*」

เขาเร่งฝีเท้าไปตามเสียงนั้น เขาวิ่งไปตามทางเดินที่มืดมิดและซับซ้อน เขาไม่รู้ว่าเขาจะเจอกับอะไร แต่เขาก็ไม่กลัว

เขาต้องช่วยโมโมะ เขาต้องพิสูจน์ให้ซากุระเห็นว่าเขาไม่ใช่ ‘เจ้าชายดำ’ เขาต้องเปลี่ยนโชคชะตาของตัวเอง

ในที่สุด เขาก็มาถึงห้องที่เสียงกรีดร้องดังออกมา เขาเปิดประตูเข้าไป

ภาพที่เขาเห็นทำให้เขาตกตะลึง

โมโมะถูกมัดติดกับเก้าอี้ และกำลังถูกรายล้อมไปด้วยทหารยามจำนวนมาก

และที่ด้านหลังของโมโมะ… ยืนอยู่คือซากุระ

「*ในที่สุดเจ้าก็มาถึง ‘เจ้าชายดำ’*」ซากุระกล่าวด้วยรอยยิ้มที่น่าสะพรึงกลัว