เงาในพงไพร

"Skills: -"

ทันใดนั้น เสียงเล็กๆ ก็ดังขึ้นข้างหลัง "โอ๊ะ"

เรียวสะดุ้งโหยง หันขวับไปมอง โมโมะเบิกตากว้าง จ้องมองหน้าต่างสถานะของเรียวอย่างตกตะลึง "ท่าน...ท่านเรียว! นี่มัน...หน้าต่างสถานะจริงๆ เหรอคะ! *Sugoi*!"

เรียวเกาแก้มอย่างประหม่า "เอ่อ...ก็...คงงั้นมั้ง"

มาสเตอร์ คุโรกิหัวเราะเบาๆ "ไม่ต้องตกใจไป มันเป็นผลจากพลังของ 'เจ้าชายดำ' ที่กำลังตื่นขึ้น จงทำความคุ้นเคยกับมัน เพราะมันจะเป็นประโยชน์ต่อเจ้าในการเดินทางครั้งนี้"

โมโมะพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ค่ะ! เข้าใจแล้วค่ะ!" จากนั้นหันมามองเรียวด้วยสายตาเป็นประกาย "ท่านเรียวคะ! ขอดูใกล้ๆ หน่อยได้ไหมคะ?"

เรียวยิ้มแห้งๆ "ตามสบายเลย"

โมโมะกระโดดเข้ามาใกล้ มองหน้าต่างสถานะของเรียวอย่างพิจารณา "ว้าว...ค่าสถานะก็ไม่เลวเลยนะคะเนี่ย! ความฉลาดตั้ง 15 แน่ะ! *Sasuga* ท่านเรียว!"

「ความฉลาด 15...มันเยอะตรงไหนกัน」เรียวคิดในใจ เขาไม่ใช่พวกเรียนเก่งอะไรขนาดนั้นซะหน่อย

บททดสอบแรก

มาสเตอร์ คุโรกิเดินนำพวกเขาเข้าไปในถ้ำลึก แสงสว่างจากคบเพลิงที่โมโมะถืออยู่ส่องสว่างไปตามผนังหินที่ชื้นแฉะ กลิ่นดินและมอสลอยอบอวลในอากาศ ราวกับกลิ่นของศาลเจ้าเก่าแก่ที่เรียวเคยไปตอนเด็กๆ เสียงหยดน้ำดังติ๋งๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอ สร้างความเงียบสงัดที่น่าขนลุก

"โคคุเอ็น โนะ โมริ (Koku-en no Mori) แห่งนี้เต็มไปด้วยอันตราย" มาสเตอร์ คุโรกิกล่าว "เจ้าจะต้องระวังตัวให้ดี"

ทันใดนั้น เสียงคำรามต่ำๆ ก็ดังขึ้นจากความมืด พวกเขาหยุดชะงัก หันไปมองตามเสียง

ดวงตาสีแดงก่ำสองคู่ปรากฏขึ้นในความมืด สัตว์ร้ายรูปร่างคล้ายหมาป่าตัวใหญ่ย่างกรายออกมา มันมีขนสีดำขลับ ดวงตาของมันจ้องมองมาที่เรียวอย่างหิวกระหาย

"นั่นคือ เงามรณะ (Death Shade)" มาสเตอร์ คุโรกิกล่าว "มันเป็นสัตว์ร้ายที่อาศัยอยู่ในความมืด และมันจะโจมตีทุกสิ่งที่เข้ามาในอาณาเขตของมัน"

เรียวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก 「ทำไมต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย!」

โมโมะก้าวออกมาข้างหน้า ปกป้องเรียว "ท่านเรียวคะ! ข้าจะจัดการเอง!"

"ไม่ต้อง" มาสเตอร์ คุโรกิกล่าว "นี่คือบททดสอบแรกของเรียว เขาจะต้องเอาชนะมันด้วยพลังของตัวเอง"

เรียวเบิกตากว้าง "หา? ผมเนี่ยนะ?"

มาสเตอร์ คุโรกิพยักหน้า "ใช่แล้ว เจ้าคือ 'เจ้าชายดำ' เจ้ามีพลังที่ยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่ จงปลดปล่อยมันออกมา"

「พลังที่ยิ่งใหญ่...ผมเนี่ยนะ」เรียวคิดในใจ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองมีพลังอะไรเลยนอกจากเล่นหมากรุก 「แต่ถ้าผมไม่ทำอะไร โมโมะจะต้องเจ็บตัวแน่ๆ」

เรียวกำมือแน่น สูดหายใจเข้าลึกๆ 「เอาวะ! ลองดูสักตั้ง!」

วิสัยทัศน์หมากรุก

เงามรณะคำรามอีกครั้ง และพุ่งเข้าใส่เรียวด้วยความเร็วสูง เรียวหลับตาปี๋ เตรียมรับแรงกระแทก

แต่แล้ว...ภาพบางอย่างก็ปรากฏขึ้นในหัวของเรียว ภาพของการเคลื่อนที่ของเงามรณะ เส้นทางที่มันจะวิ่งผ่าน ช่องว่างที่มันจะเปิดเผย

「นี่มันอะไรกัน?」

"วิสัยทัศน์หมากรุก (Shogi Vision)!" มาสเตอร์ คุโรกิอุทาน "เจ้ากำลังมองเห็นรูปแบบการเคลื่อนที่ของศัตรู จงใช้มันให้เป็นประโยชน์!"

เรียวลืมตาขึ้น มองเงามรณะที่กำลังพุ่งเข้ามาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เขาไม่ได้มองมันเป็นสัตว์ร้ายที่น่ากลัวอีกต่อไป แต่เป็นเพียงตัวหมากบนกระดานหมากรุก

เมื่อเงามรณะเข้าใกล้ เรียวก้าวเท้าไปด้านข้าง หลบหลีกการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด เงามรณะเสียหลัก พุ่งชนผนังถ้ำอย่างจัง

เรียวไม่รอช้า พุ่งเข้าใส่เงามรณะที่กำลังมึนงง เขาเงื้อหมัดขึ้น และปล่อยหมัดออกไปอย่างสุดแรง

*โป๊ก!*

หมัดของเรียวซัดเข้าที่ใบหน้าของเงามรณะอย่างจัง สัตว์ร้ายร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด และกระเด็นล้มลงไปกองกับพื้น

เรียวหอบหายใจ มองเงามรณะที่นอนสลบอยู่ด้วยความตกตะลึง 「ผม...ทำได้จริงๆ เหรอเนี่ย?」

โมโมะวิ่งเข้ามาหาเรียวด้วยความเป็นห่วง "ท่านเรียวคะ! ท่านไม่เป็นอะไรนะคะ?"

เรียวยิ้มให้โมโมะ "ไม่เป็นไร ฉันสบายมาก"

มาสเตอร์ คุโรกิเดินเข้ามาหาเรียวด้วยรอยยิ้ม "ยอดเยี่ยมมาก เรียว เจ้าได้แสดงให้เห็นถึงพลังที่แท้จริงของ 'เจ้าชายดำ' แล้ว"

เรียวรู้สึกถึงความมั่นใจที่เพิ่มขึ้นในตัวเองเป็นครั้งแรก 「ผม...อาจจะทำได้จริงๆ ก็ได้」

บทเรียนแห่งความมืด

หลังจากเอาชนะเงามรณะได้ พวกเขาเดินทางลึกเข้าไปในถ้ำ มาสเตอร์ คุโรกิเริ่มสอนเรียวเกี่ยวกับพลังของ 'เจ้าชายดำ' เขาอธิบายว่าพลังนี้ไม่ได้มีไว้เพื่อทำลายล้างเพียงอย่างเดียว แต่ยังสามารถใช้เพื่อปกป้องและสร้างสรรค์ได้ด้วย

"พลังของ 'เจ้าชายดำ' คือพลังแห่งความมืด" มาสเตอร์ คุโรกิกล่าว "แต่ความมืดไม่ได้หมายถึงความชั่วร้ายเสมอไป ความมืดคือที่ที่แสงสว่างสามารถส่องประกายได้ชัดเจนที่สุด"

เรียวพยายามทำความเข้าใจสิ่งที่มาสเตอร์ คุโรกิกำลังพูด เขาเริ่มตระหนักว่าพลังของเขาไม่ได้เป็นสิ่งที่น่ากลัวอย่างที่เขาคิด แต่เป็นเครื่องมือที่สามารถใช้เพื่อเปลี่ยนแปลงโลกได้

ในขณะที่เรียวกำลังฝึกฝนพลังของเขา โมโมะก็คอยให้กำลังใจและสนับสนุนเขาอยู่เสมอ เธอเป็นเหมือนแสงสว่างที่ส่องนำทางเขาในความมืด 「โมโมะ...ขอบคุณนะ」เรียวคิดในใจ

แต่ในขณะเดียวกัน ความมืดก็เริ่มคืบคลานเข้ามาในหัวใจของเรียว ความมืดที่เกิดจากความกลัว ความไม่มั่นใจ และความปรารถนาที่จะกลับไปยังโลกเดิม

「ผมอยากกลับบ้าน」เรียวคิด 「ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ ผมไม่อยากเป็น 'เจ้าชายดำ'」

ความมืดเริ่มครอบงำจิตใจของเรียว และพลังของเขาก็เริ่มแปรปรวน

คำทำนาย

ขณะที่เรียวกำลังฝึกฝน มาสเตอร์ คุโรกิก็หยุดชะงัก เขาจ้องมองไปที่ความมืดด้วยสายตาที่กังวล

"เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ มาสเตอร์?" โมโมะถาม

"ข้ารู้สึกถึงพลังที่ผิดปกติ" มาสเตอร์ คุโรกิตอบ "มีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น"

ทันใดนั้น แสงสีขาวสว่างจ้าก็ส่องลงมาจากเพดานถ้ำ พวกเขาเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังลอยลงมา

หญิงสาวคนนั้นมีผมสีเงินยาวสลวย ดวงตาสีฟ้าคมกริบ และผิวขาวซีด เธอสวมชุดเกราะสีขาวที่สวยงาม และมีเข็มกลัดรูปดอกซากุระที่หน้าอก

「...ซากุระ!?」เรียวอุทาน

หญิงสาวคนนั้นยิ้มให้เรียว "สวัสดี เรียว"

"เธอคือ...ราชินีขาว (White Queen)!" โมโมะอุทานด้วยความตกใจ

ราชินีขาวยิ้มอย่างอ่อนโยน "ใช่แล้ว ข้าคือ ชิโรกาเนะ ซากุระ (Shirogane Sakura) และข้ามาที่นี่เพื่อแจ้งให้เจ้าทราบถึงคำทำนาย"

เรียวขมวดคิ้ว "คำทำนาย?"

"ใช่แล้ว" ซากุระตอบ "คำทำนายที่ว่า...เมื่อ 'เจ้าชายดำ' และ 'ราชินีขาว' พบกัน โลกจะถึงจุดจบ"

เรียวและโมโมะเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง 「จุดจบของโลก?」

ซากุระมองหน้าเรียวด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย "เรียว...เจ้าจะต้องเลือก เจ้าจะยอมให้คำทำนายเป็นจริง หรือเจ้าจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตา?"

เรียวกำมือแน่น 「ผม...จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตา」

แต่ก่อนที่เรียวจะได้พูดอะไรต่อ ซากุระก็หายตัวไป แสงสีขาวจางหายไป และความมืดก็กลับคืนมา

พวกเขาเหลือเพียงความเงียบและความกังวล