เงา จิเอะ ความจริง

“「*ผมจะไม่ยอมให้โชคชะตามากำหนดชีวิตของผม*」” เรียวคิดในใจ “「*ผมจะเปลี่ยนมัน*」”

เมื่อได้ยินชื่อโมโมะ เรียวก็ตัดสินใจวิ่งต่อไป เขาใช้สกิล ‘การเคลื่อนไหวเงา’ ที่เขาเพิ่งฝึกฝนมา ทำให้เขาสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วและหลบหลีกการโจมตีของทหารยามได้อย่างง่ายดาย

“「*โมโมะ… ผมต้องช่วยเธอให้ได้*」” เรียวคิดในใจ

ดวงตาของเรียวเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่น เขาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความจริงและโชคชะตาที่รออยู่ข้างหน้า

ความเงียบของวิหาร

แสงตะวันสุดท้ายสาดส่องวิหาร จิเอะ โนะ เท็มปุรุ (Chie no Tempuru) ดูขรึมขลังและเงียบสงัดจนน่าขนลุก แม้จะมีอาโออิและโมโมะอยู่ข้างกาย เรียวก็สัมผัสได้ถึงความกดดันบางอย่างที่แผ่ออกมาจากวิหารโบราณแห่งนี้ กลิ่นหอมจางๆ ของกระดาษเก่าและธูปโบราณลอยคลุ้งในอากาศ

“ที่นี่… คือ จิเอะ โนะ เท็มปุรุ” อาโออิพึมพำ “สถานที่ซึ่งเก็บซ่อนความรู้และความลับมากมาย”

โมโมะกลืนน้ำลาย “ดูน่ากลัวจังเลยค่ะ”

เรียวสูดหายใจลึก “「*ต้องมีอะไรบางอย่างอยู่ที่นี่ ความจริงเกี่ยวกับคำสาป… และ ‘เขา’ ที่ซากุระซังพูดถึง*」”

ภายในวิหารมืดสลัว แสงจากคบเพลิงที่จุดไว้เป็นระยะส่องสว่างเพียงเล็กน้อย กำแพงสูงเสียดฟ้าเรียงรายไปด้วยชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยตำราเก่าแก่ อักษรโบราณที่สลักอยู่บนหน้าปกดูราวกับมีชีวิต ราวกับกำลังจับจ้องมาที่พวกเขา

“เราจะเริ่มจากตรงไหนดีคะ?” โมโมะถาม

“ลองหาหนังสือที่เกี่ยวกับคำสาป หรืออะไรที่เกี่ยวกับ ‘เขา’ ดูก่อน” เรียวตอบ

พวกเขาเริ่มค้นหาอย่างละเอียด อาโออิสำรวจชั้นหนังสือสูงๆ โมโมะช่วยเรียวค้นหาหนังสือเล่มเล็กๆ ที่วางอยู่ด้านล่าง เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ความเงียบภายในวิหารถูกทำลายด้วยเสียงพลิกหน้ากระดาษและเสียงกระซิบเบาๆ

เรียวหยิบหนังสือปกหนังสีดำเล่มหนึ่งขึ้นมา บนหน้าปกมีสัญลักษณ์รูปกระดานหมากรุกสลักอยู่ “「*นี่อาจจะเป็นเบาะแส*」”

กระดานที่มีชีวิต

เมื่อเปิดหนังสือออก หน้ากระดาษก็เปล่งแสงสีทองออกมา ตัวอักษรโบราณปรากฏขึ้นบนหน้ากระดาษ ราวกับมีชีวิต

“ระวัง!” อาโออิร้องเตือน

แสงสีทองพุ่งเข้าใส่เรียวอย่างรวดเร็ว เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ภาพต่างๆ ผุดขึ้นในหัวของเขา ภาพของกระดานหมากรุกขนาดใหญ่ ภาพของตัวหมากรุกที่เคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต ภาพของเงาดำมืดที่ควบคุมทุกสิ่ง

เมื่อแสงสีทองจางหายไป เรียวทรุดลงกับพื้น หายใจหอบถี่

“เรียวคุง! เป็นอะไรไหมคะ?” อาโออิรีบเข้าไปประคอง

“ผม… ผมเห็น…” เรียวพึมพำ “ผมเห็นกระดานหมากรุก… ที่มีชีวิต”

“กระดานหมากรุก?” โมโมะถามด้วยความสงสัย

“ใช่” เรียวตอบ “กระดานหมากรุกคือต้นกำเนิดของคำสาป… มันคือ ‘เขา’ ที่ซากุระซังพูดถึง”

“เป็นไปได้ยังไงคะ?” โมโมะถามด้วยความตกใจ

“กระดานหมากรุกต้องการควบคุมทุกสิ่งในเชสส์เทเรีย” เรียวอธิบาย “มันใช้คำสาปเพื่อควบคุมตัวหมากรุกตัวอื่นๆ และสร้างสงครามระหว่างดำและขาว”

“แล้วเราจะทำยังไงดีคะ?” โมโมะถาม

เรียวมองไปที่หนังสือในมือ “เราต้องทำลายกระดานหมากรุก… หรือไม่ก็…” เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “ควบคุมมัน”

ทางเลือกแห่งโชคชะตา

「*ทำลายกระดานหมากรุก… หรือควบคุมมัน?*」เรียวครุ่นคิด เขาจ้องมองสัญลักษณ์รูปกระดานหมากรุกบนหน้าปกหนังสือ ราวกับกำลังจ้องมองอนาคตของเชสส์เทเรีย

“เรียวคุง คุณคิดอะไรอยู่คะ?” อาโออิถาม

เรียวมองไปที่อาโออิและโมโมะ “ผมกำลังคิดว่า… เราจะเอาชนะกระดานหมากรุกได้ยังไง”

“คุณจะทำยังไงคะ?” โมโมะถามด้วยความอยากรู้

เรียวสูดหายใจลึก “ผมจะลองควบคุมกระดานหมากรุก”

“อะไรนะคะ?!” โมโมะอุทาน “แต่ว่ามันอันตรายมากนะคะ!”

“ผมรู้” เรียวตอบ “แต่ผมไม่เห็นทางเลือกอื่น ถ้าเราทำลายกระดานหมากรุก เชสส์เทเรียอาจจะล่มสลาย ผมต้องลองเสี่ยงดู”

อาโออิมองเรียวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น “ฉันเชื่อในตัวคุณค่ะ เรียวคุง”

เรียวยิ้มให้เธอ “ขอบคุณครับ อาโออิ”

เรียวหันกลับไปมองที่หนังสือ เขาหลับตาลงและรวบรวมสมาธิ เขาใช้พลัง ‘วิสัยทัศน์หมากรุก’ เพื่อมองเข้าไปในกระดานหมากรุกที่มีชีวิต

ทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าไปในกระแสพลังงานบางอย่าง ภาพต่างๆ หมุนวนอยู่รอบตัวเขา เขาเห็นตัวหมากรุกนับพันนับหมื่น เคลื่อนไหวไปตามแผนการของกระดานหมากรุก

“「*นี่คือ… พลังของกระดานหมากรุก*」” เรียวคิดในใจ “「*มันแข็งแกร่งกว่าที่ผมคิดไว้มาก*」”

เขาพยายามต่อต้านพลังของกระดานหมากรุก เขาใช้พลัง ‘ความเข้าใจกระดาน’ ที่เพิ่งได้รับมาเพื่อวิเคราะห์จุดอ่อนของมัน

“「*ผมต้องหาจุดอ่อนของมันให้เจอ*」” เรียวคิดในใจ “「*และควบคุมมันให้ได้*」”

แต่แล้ว… เขาก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจับจ้องมาที่เขา… จากภายในกระดานหมากรุก

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นในหัวของเขา “เจ้าชายดำ… เจ้ากล้าที่จะท้าทายข้าหรือ?”

เรียวลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ “「*มันรู้… ว่าผมอยู่ที่นี่*」”

ก่อนที่เขาจะได้ทันตั้งตัว แสงสีดำก็พุ่งออกมาจากหนังสือ เข้าใส่เรียวอย่างรวดเร็ว

“เรียวคุง!” อาโออิร้องเสียงหลง

เรียวถูกแสงสีดำกลืนกินไปทั้งตัว เขาล้มลงกับพื้นหมดสติไป

“เรียวคุง! เรียวคุง!” อาโออิเขย่าตัวเรียวอย่างแรง แต่เขาไม่ตอบสนอง

โมโมะมองไปที่หนังสือที่เปิดอยู่ด้วยความหวาดกลัว “เกิดอะไรขึ้นกับเรียวคุงกันแน่คะ?”

อาโออิกัดริมฝีปากแน่น “ฉันไม่รู้… แต่ฉันรู้สึกว่า… มีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น”