จุดเริ่มต้นในเงามืด

อุบัติเหตุและความมืดมิด

เสียงแตรรถดังสนั่นหวั่นไหว ก้องกังวานในโสตประสาทของโซระ แสงไฟสว่างจ้าสาดเข้ามากระทบใบหน้า ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดมิดไป

「นี่เราตายแล้วเหรอ…」ความคิดสุดท้ายก่อนที่สติจะดับวูบไปคือความเสียดาย เขาไม่เคยได้ทำอะไรที่อยากทำเลยสักอย่าง ไม่เคยได้เขียนนิยายที่ตัวเองใฝ่ฝัน ไม่เคยได้บอกความรู้สึกของตัวเองกับใคร

ความว่างเปล่า ความมืดมิด ไม่มีอะไรเลย… จนกระทั่งความรู้สึกแปลกประหลาดเริ่มก่อตัวขึ้น ราวกับมีใครบางคนกำลังดึงเขาให้ขึ้นจากห้วงเหวลึก

การตื่นขึ้นในโลกที่ไม่คุ้นเคย

แสงสว่างค่อยๆ สาดส่องเข้ามาในดวงตา โซระพยายามปรับสายตา ภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือเพดานสูงตระหง่าน ประดับประดาด้วยลวดลายวิจิตรบรรจง เขาอยู่ในห้องที่ดูโอ่อ่า แต่กลับเต็มไปด้วยฝุ่นละอองและหยากไย่

“ที่นี่…ที่ไหนกัน?”

โซระพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่กลับรู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วร่างกาย ร่างกายนี้…ไม่ใช่ของเขา! เขามองลงไปที่มือของตัวเอง มือที่ขาวซีดและผอมบาง ไม่ใช่ร่างกายของนักเรียนมัธยมปลายที่ใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในห้องสมุด

เสียงเปิดประตูดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของโซระ หญิงสาวในชุดเกราะสีดำสนิทเดินเข้ามาในห้อง เธอมีผมสีเงินยาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีแดงทับทิมคมกริบราวกับดาบ

“ท่านชายโซระ ท่านฟื้นแล้วหรือ?” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์

โซระมองหญิงสาวด้วยความงุนงง “ท่านชาย…โซระ?”

หญิงสาวไม่ตอบคำถาม เธอเดินเข้ามาใกล้และยื่นมือมาแตะหน้าผากของโซระ “ดูเหมือนจะยังสับสนอยู่บ้าง”

ทันใดนั้น ความทรงจำมากมายก็ถาโถมเข้ามาในหัวของโซระ ความทรงจำของเด็กหนุ่มชื่อ Akimoto Sora (อาคิโมโตะ โซระ) บุตรชายคนเดียวของตระกูลขุนนางที่ตกต่ำในอาณาจักร Eldoria (เอลดอเรีย) ผู้มีร่างกายอ่อนแอและไม่มีพรสวรรค์ในการใช้เวทมนตร์

「เป็นไปได้ยังไง…เรามาอยู่ในร่างของคนอื่นในโลกแฟนตาซีเนี่ยนะ」

ห้องสมุดต้องห้าม

เรย์ – นั่นคือชื่อของหญิงสาวในชุดเกราะ – พาโซระไปสำรวจปราสาทเก่าแก่ของตระกูลอาคิโมโตะ ปราสาทที่ทรุดโทรมและถูกทิ้งร้าง ราวกับถูกลืมเลือนจากโลกภายนอก

“ที่นี่คือบ้านของท่าน” เรย์กล่าวด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “ตระกูล Tsukuyomi (สึกิโยมิ) ของข้าได้รับมอบหมายให้ปกป้องสถานที่แห่งนี้”

เรย์พาโซระลงไปยังชั้นใต้ดินของปราสาท ที่นั่นคือห้องสมุดขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยหนังสือเก่าแก่มากมาย หนังสือที่ถูกเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี ราวกับรอคอยใครบางคน

“ที่นี่คือห้องสมุดต้องห้าม” เรย์กล่าว “เป็นสถานที่ที่เก็บรวบรวมเวทมนตร์ที่ถูกลืมเลือน”

โซระเดินเข้าไปสำรวจหนังสือทีละเล่ม เขาไม่เข้าใจภาษาที่เขียนอยู่บนหน้าหนังสือ แต่กลับรู้สึกถึงพลังเวทที่แผ่ออกมาจากหนังสือแต่ละเล่ม

「แปลกจัง…ทำไมเราถึงรู้สึกถึงพลังเวทได้ ทั้งๆ ที่ในความทรงจำบอกว่าร่างกายนี้ไม่มีพรสวรรค์ในการใช้เวทมนตร์」

พลังที่ซ่อนเร้น

โซระหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา หนังสือปกหนังสีดำที่ไม่มีชื่อเรื่อง เขาเปิดหนังสือออกและเริ่มอ่าน

ทันใดนั้น ภาพในหัวของโซระก็เปลี่ยนไป เขาเห็นภาพของนักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่กำลังร่ายเวทมนตร์ เวทมนตร์ที่ทรงพลังและสวยงามราวกับภาพวาด

ความรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์ไหลบ่าเข้ามาในหัวของโซระ ราวกับมีใครบางคนกำลังสอนเขา เขาเข้าใจภาษาเวทมนตร์ที่ซับซ้อนและลึกลับได้อย่างง่ายดาย

「นี่มันอะไรกัน…」

โซระเงยหน้าขึ้นมองเรย์ เรย์มองเขาด้วยสายตาที่ตกตะลึง

“ท่าน…ท่านใช้เวทมนตร์ได้?” เรย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่เชื่อสายตา

โซระมองมือของตัวเอง เขารวบรวมสมาธิและพยายามร่ายเวทมนตร์ตามที่ได้เรียนรู้จากหนังสือ

แสงสีฟ้าอ่อนๆ ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของโซระ แสงที่สว่างและอบอุ่น

โซระมองแสงสีฟ้าบนฝ่ามือของตัวเองด้วยความตื่นเต้น 「นี่คือพลังของเรา…พลังที่ซ่อนอยู่ในตัวเรา」

เขาเงยหน้าขึ้นมองเรย์ “ฉัน…ฉันทำได้”

เรย์ยังคงมองโซระด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ เธอไม่เคยเห็นใครสามารถเรียนรู้เวทมนตร์ได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้มาก่อน

“เป็นไปได้อย่างไร…” เรย์พึมพำ

โซระยิ้มให้เรย์ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวังและความมุ่งมั่น

“บางที…นี่อาจจะเป็นโอกาสของเรา”

「โอกาสที่จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ โอกาสที่จะได้ทำในสิ่งที่อยากทำ โอกาสที่จะพิสูจน์ให้ตัวเองเห็นว่าเราสามารถทำอะไรที่ยิ่งใหญ่ได้」

แต่โซระหารู้ไม่ว่า การค้นพบพลังเวทของเขานั้น เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการผจญภัยที่ยิ่งใหญ่และอันตรายกว่าที่เขาคิด