รอยร้าวแห่งความไว้ใจ

“สถานการณ์เลวร้ายยิ่งกว่าที่คิด”

คำพูดสุดท้ายก่อนที่สติของโซระจะดับวูบลงยังคงดังก้องอยู่ในหัว เขาพยายามลุกขึ้น แต่ร่างกายกลับอ่อนแรงเกินกว่าจะขยับได้

「เกิดอะไรขึ้น? อาจารย์ใหญ่… Yamada… ทำไมกัน?」

ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ฉายซ้ำในความทรงจำของโซระ ราวกับภาพยนตร์ที่เล่นซ้ำไปมาอย่างไม่รู้จบ แสงจันทร์สาดส่องลงมาบนร่างของ Yamada ที่ยืนอยู่เหนือร่างของอาจารย์ใหญ่ที่ทรุดลงไปกองกับพื้น

ความเงียบเข้าปกคลุมทุกสิ่ง เหลือเพียงเสียงหอบหายใจแผ่วเบาของโซระ และเสียงลมที่พัดผ่านใบไม้

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นใกล้เข้ามา

โซระพยายามเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นร่างของอากาเรอิกำลังวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าตกใจ

“โซระ! เธอเป็นอะไรไหม?” อากาเรอิถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

โซระส่ายหน้าเบาๆ พยายามรวบรวมสติ

“Yamada… อาจารย์ใหญ่…” โซระพึมพำ

อากาเรอิหันไปมองอาจารย์ใหญ่ที่นอนอยู่กับพื้น และสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นเคร่งขรึม

“ฉันจะพาเธอไปรักษาตัวก่อน” อากาเรอิพูด “ส่วนเรื่องอาจารย์ใหญ่… ฉันจะจัดการเอง”

ความจริงที่ถูกซ่อนไว้

อากาเรอิพาโซระไปยังห้องพยาบาลของโรงเรียนเวทมนตร์ และทำการรักษาเบื้องต้นให้เขา

โซระนอนอยู่บนเตียง ดวงตาจ้องมองไปยังเพดานสีขาว

「ทำไม Yamada ถึงทำแบบนั้น? เขาเป็นเพื่อนของอากาเรอิไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเขาถึงแทงอาจารย์ใหญ่?」

คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวของโซระ แต่เขาไม่สามารถหาคำตอบได้เลย

“เธอคิดอะไรอยู่?” อากาเรอิถามขณะที่เธอกำลังทำความสะอาดบาดแผลของโซระ

“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม Yamada ถึงทำแบบนั้น” โซระตอบ “เขาดูไม่ใช่คนแบบนั้นเลย”

อากาเรอิเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” อากาเรอิพูด “แต่ฉันคิดว่า… อาจจะมีอะไรมากกว่าที่เราเห็น”

“อะไรเหรอ?” โซระถาม

“ฉันไม่แน่ใจ” อากาเรอิตอบ “แต่ฉันรู้สึกว่า… Yamada กำลังถูกใครบางคนควบคุมอยู่”

โซระขมวดคิ้ว

“ควบคุม?” โซระถาม “ใครกัน?”

“ฉันไม่รู้” อากาเรอิตอบ “แต่ฉันจะสืบเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด”

อากาเรอิเงยหน้าขึ้นมองโซระ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“ฉันสัญญาว่าจะหาความจริงเรื่องนี้ให้ได้” อากาเรอิพูด “และฉันจะปกป้องเธอเอง”

「อากาเรอิ…」โซระคิด「เธอกำลังเป็นห่วงฉัน」

หัวใจของโซระเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย

ป่าต้องสาป

หลังจากที่อาการของโซระดีขึ้น อากาเรอิก็พาเขาไปยังห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่

ห้องทำงานถูกทิ้งร้างไว้ อาจารย์ใหญ่ออกไปแล้ว

อากาเรอิเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของอาจารย์ใหญ่ และเริ่มค้นหาบางอย่าง

“เรากำลังหาอะไรเหรอ?” โซระถาม

“ฉันกำลังหาเบาะแสเกี่ยวกับ Yamada” อากาเรอิตอบ “อาจารย์ใหญ่อาจจะรู้เรื่องอะไรบางอย่าง”

อากาเรอิพลิกแฟ้มเอกสาร และอ่านหนังสือทีละเล่ม

ในที่สุด เธอก็พบกับแผนที่เก่าแก่ซ่อนอยู่ใต้กองหนังสือ

“นี่มันอะไร?” โซระถาม

“นี่คือแผนที่ของป่าต้องสาป” อากาเรอิตอบ “อาจารย์ใหญ่อาจจะกำลังตามหาอะไรบางอย่างในป่าแห่งนั้น”

“ป่าต้องสาป?” โซระถาม “ทำไมต้องเป็นที่นั่น?”

“ป่าต้องสาปเป็นสถานที่ที่อันตราย และเต็มไปด้วยสัตว์ร้าย” อากาเรอิตอบ “แต่ก็เป็นสถานที่ที่ซ่อนความลับมากมายเช่นกัน”

“อาจารย์ใหญ่อาจจะรู้เรื่องเกี่ยวกับ Yamada ที่นั่น”

อากาเรอิหันมามองโซระ

“เราจะไปที่ป่าต้องสาปด้วยกัน” อากาเรอิพูด “เพื่อหาความจริงเกี่ยวกับ Yamada และอาจารย์ใหญ่”

โซระพยักหน้า

“ไปกันเลย”

ทั้งสองคนออกจากโรงเรียนเวทมนตร์ และมุ่งหน้าไปยังป่าต้องสาป

ป่าต้องสาปเป็นป่าทึบที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงตระหง่าน แสงแดดส่องลงมาได้เพียงเล็กน้อย ทำให้บรรยากาศภายในป่าดูมืดมัวและน่าขนลุก

“ระวังตัวด้วย” อากาเรอิพูด “ในป่าแห่งนี้มีสัตว์ร้ายมากมาย”

โซระพยักหน้า และรวบรวมพลังเวท

「ฉันต้องแข็งแกร่งขึ้น เพื่อปกป้องอากาเรอิ」

การฝึกฝนที่เข้มข้น

ขณะที่ทั้งสองเดินลึกเข้าไปในป่า โซระเริ่มรู้สึกถึงพลังเวทที่ผิดปกติ

“อากาเรอิ เธอรู้สึกถึงอะไรไหม?” โซระถาม

“รู้สึกถึงอะไร?” อากาเรอิถาม

“ฉันรู้สึกถึงพลังเวทที่แปลกประหลาด” โซระตอบ “มันเหมือนกับ… ความมืด”

อากาเรอิขมวดคิ้ว

“ระวังตัวด้วย” อากาเรอิพูด “ฉันคิดว่าเราอาจจะไม่ได้อยู่คนเดียว”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงคำรามดังขึ้นจากด้านหน้าของพวกเขา

จากนั้น สัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้น

มันมีรูปร่างคล้ายหมาป่า แต่มีขนาดใหญ่กว่าปกติมาก และมีดวงตาสีแดงก่ำที่เต็มไปด้วยความกระหายเลือด

“นั่นมัน… หมาป่าปีศาจ” อากาเรอิพูด “มันเป็นสัตว์ร้ายที่อันตรายมาก”

“เราจะทำยังไง?” โซระถาม

“เราต้องสู้” อากาเรอิตอบ “ไม่มีทางเลือกอื่น”

อากาเรอิร่ายเวทมนตร์ และสร้างดาบเวทมนตร์ขึ้นมา

“ฉันจะจัดการมันเอง” อากาเรอิพูด “เธอคอยระวังหลังให้ฉันด้วย”

อากาเรอิพุ่งเข้าใส่หมาป่าปีศาจ และเริ่มการต่อสู้

ดาบเวทมนตร์ของอากาเรอิปะทะกับกรงเล็บของหมาป่าปีศาจอย่างต่อเนื่อง

หมาป่าปีศาจคำราม และพยายามที่จะขย้ำอากาเรอิ

อากาเรอิหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว และโจมตีสวนกลับ

โซระมองดูการต่อสู้ด้วยความกังวล

「ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง」โซระคิด「ฉันไม่อยากเป็นภาระของอากาเรอิ」

โซระรวบรวมพลังเวท และพยายามที่จะใช้ทักษะ “คลื่นมานา” (Mana Hado) ที่เขาเพิ่งเรียนรู้มา

แต่เขายังไม่สามารถควบคุมพลังเวทได้อย่างสมบูรณ์

“คลื่นมานา!” (Mana Hado!) โซระตะโกน

พลังเวทของโซระรวมตัวกัน และพุ่งออกไปจากมือของเขา

แต่พลังเวทกลับไม่สามารถควบคุมได้ และพุ่งไปในทิศทางที่ผิดพลาด

“แย่แล้ว!” โซระอุทาน

พลังเวทของโซระพุ่งไปโดนต้นไม้ใหญ่ และทำให้ต้นไม้ล้มลง

หมาป่าปีศาจหันมามองโซระด้วยความสนใจ

“โซระ! ระวัง!” อากาเรอิร้องเตือน

หมาป่าปีศาจพุ่งเข้าใส่โซระ

โซระหลับตาปี๋ เตรียมรับความเจ็บปวด

แสงแห่งความหวัง

แต่ความเจ็บปวดที่โซระคาดว่าจะได้รับกลับไม่เกิดขึ้น

โซระค่อยๆ ลืมตาขึ้น และเห็นว่าอากาเรอิเข้ามาขวางหน้าเขาไว้

อากาเรอิใช้ดาบเวทมนตร์ของเธอรับการโจมตีของหมาป่าปีศาจ

“เธอไม่เป็นอะไรนะ?” อากาเรอิถาม

“ฉันไม่เป็นไร” โซระตอบ

“ดีแล้ว” อากาเรอิพูด “ต่อไปนี้เธอคอยอยู่ข้างหลังฉันก็พอ”

อากาเรอิหันกลับไปเผชิญหน้ากับหมาป่าปีศาจอีกครั้ง

“ฉันจะไม่ยอมให้แกทำร้ายโซระเด็ดขาด” อากาเรอิพูด

อากาเรอิร่ายเวทมนตร์ และเพิ่มพลังให้กับดาบเวทมนตร์ของเธอ

ดาบเวทมนตร์เปล่งแสงสีฟ้าออกมา

อากาเรอิพุ่งเข้าใส่หมาป่าปีศาจด้วยความเร็วที่เหนือกว่าเดิม

ดาบเวทมนตร์ของอากาเรอิฟาดฟันใส่หมาป่าปีศาจอย่างต่อเนื่อง

หมาป่าปีศาจไม่สามารถต้านทานพลังของอากาเรอิได้ และเริ่มถอยร่น

ในที่สุด อากาเรอิก็สามารถฟันดาบเวทมนตร์ใส่หมาป่าปีศาจได้

หมาป่าปีศาจร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด และล้มลงกับพื้น

อากาเรอิยืนหอบหายใจอยู่หน้าศพของหมาป่าปีศาจ

“จบแล้ว” อากาเรอิพูด

โซระวิ่งเข้าไปหาอากาเรอิด้วยความเป็นห่วง

“เธอไม่เป็นอะไรนะ?” โซระถาม

“ฉันไม่เป็นไร” อากาเรอิตอบ “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ”

อากาเรอิยิ้มให้โซระ

เป็นรอยยิ้มที่โซระไม่เคยเห็นมาก่อน

「อากาเรอิ… เธอยิ้มแล้ว」โซระคิด

หัวใจของโซระเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง

ทันใดนั้น แสงสีทองก็ส่องลงมาจากท้องฟ้า

แสงสีทองส่องลงมาที่ร่างของโซระ

“เกิดอะไรขึ้น?” โซระถาม

“ฉันไม่รู้” อากาเรอิตอบ “แต่ฉันรู้สึกว่า… พลังของเธอเพิ่มขึ้น”

โซระมองมือของตัวเอง

เขาสัมผัสได้ถึงพลังเวทที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขา

พลังเวทที่แข็งแกร่งกว่าเดิมมาก

“ฉัน… ฉันแข็งแกร่งขึ้นแล้ว” โซระพูด

“ใช่” อากาเรอิตอบ “เธอแข็งแกร่งขึ้นมาก”

“ต่อไปนี้ ฉันจะไม่เป็นภาระของเธออีกแล้ว” โซระพูด “ฉันจะปกป้องเธอเอง”

อากาเรอิยิ้ม

“ฉันจะคอยดู” อากาเรอิพูด

ทั้งสองคนเดินลึกเข้าไปในป่าต้องสาปต่อไป

เพื่อค้นหาความจริงเกี่ยวกับ Yamada และอาจารย์ใหญ่

แต่สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ข้างหน้า อาจจะอันตรายกว่าที่พวกเขาคิด