พายุโหมกระหน่ำ
แสงแห่งความหวังเริ่มส่องประกายออกมาจากดวงตาของทั้งสองคน
โซระมองอากาเรอิที่กำลังเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าของเขาอย่างเบามือ 「เธอเป็นห่วงฉัน...จริงๆด้วย」 โซระรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูก
“ขอบคุณนะ อากาเรอิ” โซระพูดเสียงเบา
อากาเรอิชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเช่นเดิม “ฉันแค่ทำตามหน้าที่”
แต่โซระสังเกตเห็นว่าหูของเธอแดงเล็กน้อย 「Tsundere อย่างแท้จริง…」 โซระคิดอย่างขำๆ
ความจริงที่ถูกปิดบัง
ภายในห้องพักของโรงพยาบาล เสียงเครื่องมือทางการแพทย์ดังเป็นจังหวะคลอไปกับเสียงลมที่พัดผ่านหน้าต่าง อากาศเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง กัดกินเข้าไปในทุกอณูของความรู้สึก
“นายควรพักผ่อนให้มากกว่านี้” อากาเรอิพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “อย่าคิดแต่จะทำอะไรบ้าๆ”
โซระยิ้ม “ฉันไม่เป็นไรแล้วน่า แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้นเอง”
“เล็กน้อยงั้นเหรอ? นายเกือบตายไปแล้วนะ!” อากาเรอิเผลอขึ้นเสียง ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “ฉันหมายถึง…นายควรระวังตัวให้มากกว่านี้”
โซระหัวเราะเบาๆ “เข้าใจแล้วครับ เข้าใจแล้ว”
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องพักชั่วขณะ อากาเรอิหลบสายตาของโซระ
“เรื่องเมื่อวาน…” อากาเรอิเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลง “ฉันขอโทษที่…”
“ไม่เป็นไร” โซระขัดขึ้น “ฉันรู้ว่ามันยากสำหรับเธอ”
อากาเรอิเงยหน้าขึ้นมองโซระ ดวงตาของเธอสั่นระริก “นายรู้อะไร?”
“ฉันเห็น…” โซระลังเล “ความทรงจำของเธอ”
ดวงตาของอากาเรอิวาวโรจน์ “นาย!”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ” โซระรีบอธิบาย “ฉันแค่…”
“พอ! ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น!” อากาเรอิพูดเสียงดัง “ออกไปจากห้องของฉัน!”
“อากาเรอิ…” โซระพยายามพูด
“ออกไป!” อากาเรอิตะโกน
โซระถอนหายใจ เขาเข้าใจว่าอากาเรอิยังไม่พร้อมที่จะเปิดใจให้เขา เขาจึงลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
ทันทีที่โซระเดินออกไป อากาเรอิก็นั่งลงบนเตียงและก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ 「ทำไม…ทำไมต้องเป็นนาย」 เธอคิด
สัญญาณอันตราย
โซระเดินไปตามทางเดินของโรงพยาบาล เขาคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ 「ฉันต้องทำยังไงถึงจะช่วยเธอได้?」 เขาถามตัวเอง
ทันใดนั้น โซระก็สัมผัสได้ถึงพลังเวทที่ผิดปกติ
“อะไรน่ะ?” โซระพึมพำ
เขาเร่งฝีเท้าไปยังต้นทางของพลังเวทนั้น และพบว่ามันมาจากห้องพักของอาจารย์ใหญ่ Kenji (賢治 先生)
โซระเคาะประตูห้องเบาๆ
“เข้ามาได้” เสียงของอาจารย์ใหญ่ดังขึ้น
โซระเปิดประตูเข้าไป และพบว่าอาจารย์ใหญ่กำลังนั่งจิบชาอยู่บนเก้าอี้
“มีอะไรงั้นเหรอ โซระคุง?” อาจารย์ใหญ่ถาม
“ผมสัมผัสได้ถึงพลังเวทที่ผิดปกติ” โซระตอบ
อาจารย์ใหญ่พยักหน้า “ฉันก็สัมผัสได้เช่นกัน มันมาจาก…”
ทันใดนั้น เสียงระเบิดก็ดังสนั่นหวั่นไหว
“แย่แล้ว!” อาจารย์ใหญ่พูด “พวกมันบุกเข้ามาอีกแล้ว!”
อาจารย์ใหญ่ลุกขึ้นยืน และดวงตาของเขาก็เปล่งประกายสีทอง
“โซระคุง เตรียมตัวให้พร้อม” อาจารย์ใหญ่พูด “การต่อสู้ครั้งใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว”
Status: Fujimura Sora (藤村 空)
Level: 3
พลังเวทมนตร์ (Maryoku): 70
พลังกาย (Tairyoku): 40
ความเร็ว (Sokudo): 80
สติปัญญา (Chisei): 50
โชค (Un): 30
Skills: สัมผัสมานา (Mana Kanchi), ปลดปล่อยพลังเวท (Maryoku Kaiho), คลื่นมานา (Mana Hado)
การโจมตีที่คาดไม่ถึง
โซระและอาจารย์ใหญ่วิ่งออกไปจากห้องพัก และพบว่าโรงเรียนเวทมนตร์กำลังถูกโจมตีโดยกลุ่มคนในชุดคลุมสีดำอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ พวกมันดูแข็งแกร่งกว่าเดิมมาก
“ระวังตัวด้วย โซระคุง” อาจารย์ใหญ่พูด “พวกมันไม่ใช่พวกเดียวกับเมื่อวาน”
“ครับ!” โซระตอบ
อาจารย์ใหญ่ร่ายเวทมนตร์ป้องกัน และสร้างเกราะเวทมนตร์รอบตัวโซระ
“ไปช่วยคนอื่นๆเถอะ” อาจารย์ใหญ่พูด “ฉันจะจัดการพวกนี้เอง”
“แต่…” โซระลังเล
“ไม่ต้องห่วงฉัน” อาจารย์ใหญ่พูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้นซะหน่อย”
โซระพยักหน้า และวิ่งออกไปช่วยเหลือนักเรียนคนอื่นๆ
ขณะที่โซระกำลังวิ่งไปตามทางเดิน เขาก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย!”
โซระรีบวิ่งไปยังต้นเสียง และพบว่ามีนักเรียนกลุ่มหนึ่งกำลังถูกล้อมรอบด้วยคนในชุดคลุมสีดำ
“แย่แล้ว!” โซระอุทาน
โซระรวบรวมพลังเวท และเตรียมพร้อมที่จะเข้าช่วยเหลือ
ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลังของโซระ
“โซระคุง…”
โซระหันกลับไป และต้องตกตะลึงเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ข้างหลังเขาคือ Yamada Takeshi (山田 健) เพื่อนร่วมชั้นของอากาเรอิ
แต่สิ่งที่ทำให้โซระตกใจมากยิ่งกว่าคือ Yamada กำลังถือมีดสั้น และแทงไปที่อาจารย์ใหญ่ที่กำลังต่อสู้กับคนในชุดคลุมสีดำอยู่
อาจารย์ใหญ่ทรุดตัวลงกับพื้น และหันมามอง Yamada ด้วยความตกใจ
“ทำไม… Yamada?” อาจารย์ใหญ่ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง
Yamada ยิ้มอย่างชั่วร้าย “ขอโทษด้วยนะครับ อาจารย์ใหญ่”
โซระไม่เชื่อสายตาตัวเอง “Yamada… ทำไมนายถึงทำแบบนี้?”
Yamada หันมามองโซระด้วยสายตาที่เย็นชา “เพราะฉันต้องการพลัง”
“พลัง?” โซระถามด้วยความสงสัย
“ใช่แล้ว” Yamada ตอบ “พลังที่จะทำให้ฉันแข็งแกร่งที่สุด”
“แต่นาย…” โซระพยายามพูด
“พอได้แล้ว” Yamada ขัดขึ้น “ฉันไม่มีเวลามาคุยกับนายหรอก”
Yamada หันกลับไปมองอาจารย์ใหญ่ และเตรียมที่จะลงมือสังหาร
โซระต้องตัดสินใจ เขาจะช่วยอาจารย์ใหญ่ หรือจะปกป้องนักเรียนที่กำลังตกอยู่ในอันตราย?
สถานการณ์เลวร้ายยิ่งกว่าที่คิด