เงาในความทรงจำ

"แต่ชัยชนะของพวกเขานั้นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น ภัยคุกคามที่แท้จริงยังคงซ่อนตัวอยู่ในเงามืด"

โซระรู้สึกเหมือนร่างกำลังร่วงหล่นลงไปในเหวลึก ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ราวกับถูกเข็มพันเล่มทิ่มแทง เขาพยายามลืมตา แต่ทุกอย่างกลับมืดมิด

เสียงหวีดหวิวแว่วเข้ามาในหู เหมือนเสียงลมพัดผ่านทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่...หรืออาจจะเป็นเสียงกระซิบจากใครบางคน?

「นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกับเรา?」 โซระคิดในใจ เขาจำได้ว่ากำลังต่อสู้กับชายในชุดคลุมดำเพื่อปกป้องเมือง แต่หลังจากนั้น...ความทรงจำของเขาก็ขาดหายไป

ความทรงจำสีชาด

แสงสว่างริบหรี่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า โซระพยายามเพ่งมอง ภาพที่เห็นคือทุ่งหญ้าสีแดงฉาน แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องลงมา ทำให้ทุ่งหญ้าดูเหมือนทะเลเพลิง

เด็กหญิงคนหนึ่งยืนอยู่กลางทุ่งหญ้า ผมสีดำขลับของเธอยาวสลวยถึงกลางหลัง ดวงตาสีแดงทับทิมเป็นประกายเศร้าสร้อย

“อากาเรอิ...?” โซระพึมพำ เขาจำเด็กหญิงคนนั้นได้ เธอคืออากาเรอิในวัยเด็ก

ภาพฉากเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว บ้านเรือนถูกไฟไหม้ เสียงกรีดร้องดังระงม ชายหญิงล้มตายอยู่บนพื้น เด็กหญิงอากาเรอิกอดตุ๊กตาหมีตัวโปรดไว้แน่น ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

“ไม่…ไม่นะ! ท่านพ่อ! ท่านแม่!” เสียงของอากาเรอิในวัยเด็กดังขึ้น โซระรู้สึกเหมือนมีก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่คอ เขาไม่เคยเห็นอากาเรอิแสดงความรู้สึกอ่อนแอเช่นนี้มาก่อน

ชายในชุดคลุมดำปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าอากาเรอิในวัยเด็ก เขายื่นมือมาหมายจะคว้าตัวเธอ แต่ทันใดนั้น แสงสีขาวสว่างจ้าก็ส่องลงมาจากฟากฟ้า

ภาพทุกอย่างดับวูบลงอีกครั้ง

พันธนาการแห่งแหวน

โซระลืมตาขึ้น เขาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องพักของโรงเรียนเวทมนตร์ อากาเรอินั่งอยู่ข้างเตียง ใบหน้าของเธอดูเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด

“ตื่นแล้วเหรอ?” อากาเรอิถามเสียงแผ่วเบา

“อากาเรอิ...ฉัน...” โซระพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายของเขายังอ่อนแรงเกินไป

“อย่าฝืนตัวเองเลย นายบาดเจ็บสาหัส” อากาเรอิพูดพลางประคองโซระให้นอนลง

โซระมองไปที่อากาเรอิ ดวงตาของเธอแดงก่ำเหมือนคนร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง 「เธอร้องไห้ให้เราเหรอ?」 โซระคิดอย่างประหลาดใจ

“ฉัน…เห็นความทรงจำของเธอ” โซระพูดเสียงเบา

สีหน้าของอากาเรอิแข็งทื่อ เธอหลบสายตาของโซระ

“อย่าพูดถึงเรื่องนั้น” เธอพูดเสียงเย็นชา

“ทำไม? ฉันแค่อยากจะเข้าใจเธอมากขึ้น” โซระตอบ

“นายไม่มีวันเข้าใจหรอก” อากาเรอิพูดพลางลุกขึ้นยืน “ฉันจะไปตามหมอมาดูอาการนาย”

อากาเรอิเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว โซระมองตามหลังเธอไปอย่างเงียบๆ เขารู้สึกว่ามีกำแพงที่มองไม่เห็นขวางกั้นระหว่างเขากับเธอ

โซระก้มลงมองแหวนบนนิ้วของเขา แสงสีฟ้าอ่อนๆ ยังคงเปล่งประกายออกมาอย่างต่อเนื่อง 「พลังของแหวน…มันเชื่อมโยงเราเข้าด้วยกัน」 โซระคิด

คลื่นสะท้อน

โซระพยายามรวบรวมสมาธิ เขาหลับตาลงและสัมผัสถึงพลังมานาที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย

เขาลองใช้ทักษะ “คลื่นมานา” (Mana Hado) ที่เพิ่งได้รับมา พลังมานาเริ่มก่อตัวขึ้นรอบตัวเขา เป็นคลื่นพลังที่มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้

「คลื่นมานา…มันไม่ใช่แค่การปล่อยพลังเวทออกมา แต่เป็นการรับรู้และตอบสนองต่อพลังเวทที่อยู่รอบตัว」 โซระคิด เขาเริ่มเข้าใจถึงความสามารถที่แท้จริงของทักษะนี้

ทันใดนั้น โซระก็สัมผัสได้ถึงพลังเวทที่แข็งแกร่งจำนวนมากกำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้โรงเรียนเวทมนตร์

“พวกมันมาอีกแล้ว!” โซระอุทาน

เขาพยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่ร่างกายของเขายังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ เขาเซเล็กน้อย แต่ก็ประคองตัวเองไว้ได้

“ฉันต้องไปช่วยอากาเรอิ!” โซระพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

เขาเดินออกจากห้องพักไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังสนามหน้าโรงเรียน ที่ซึ่งการต่อสู้กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

แสงที่ปลายอุโมงค์

เมื่อโซระมาถึงสนามหน้าโรงเรียน เขาก็พบว่าอากาเรอิกำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับชายในชุดคลุมดำจำนวนมาก

อากาเรอิใช้เวทมนตร์ได้อย่างคล่องแคล่ว พลังเวทของเธอรุนแรงและแม่นยำ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มเหนื่อยล้าแล้ว

“อากาเรอิ!” โซระตะโกน

อากาเรอิหันมามองโซระด้วยสีหน้าตกใจ

“นายออกมาทำไม? กลับเข้าไปซะ!” เธอตะโกนกลับมา

“ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก!” โซระตอบ

โซระรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีอยู่ เขาใช้ทักษะ “คลื่นมานา” (Mana Hado) เพื่อตรวจจับตำแหน่งของศัตรู และปล่อยคลื่นพลังเวทออกไป

คลื่นพลังเวทพุ่งเข้าใส่ชายในชุดคลุมดำอย่างแม่นยำ ทำให้พวกมันกระเด็นถอยหลังไป

“พลังเวทของนาย…แข็งแกร่งขึ้นมาก” อากาเรอิพูดด้วยความประหลาดใจ

“ฉันจะไม่ยอมให้พวกมันทำร้ายเธออีก” โซระตอบ

โซระและอากาเรอิยืนเคียงข้างกัน พวกเขามองไปยังศัตรูที่อยู่เบื้องหน้า

“เราจะปกป้องเมืองนี้…ด้วยกัน!” โซระประกาศ

แสงแห่งความหวังเริ่มส่องประกายออกมาจากดวงตาของทั้งสองคน