จิตวิญญาณในคมดาบ

"ถึงแม้ว่าเราจะกำจัดปีศาจตัวนั้นไปได้ แต่ผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่จุดจบ มันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น พลังงานที่มืดมิดยังคงแผ่ซ่านอยู่ในอากาศ และผมสัมผัสได้ว่ามีอันตรายที่ยิ่งใหญ่กว่ากำลังรอเราอยู่"

ความรู้สึกหนาวเยือกแล่นผ่านใบดาบ ผมรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่กำลังคืบคลานเข้ามา มันไม่ใช่แค่ปีศาจกระจอกงอกง่อย แต่เป็นพลังที่เข้มข้นและชั่วร้ายกว่ามาก ราวกับความมืดมิดกำลังกลืนกินแสงสว่าง

เงาสะท้อนในสายลม

ฮานะเดินนำผมเข้าไปในหมู่บ้าน แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องลงมา แต่กลับไม่สามารถขับไล่ความอึมครึมที่ปกคลุมที่นี่ได้ ผู้คนหลบสายตา ราวกับกำลังซ่อนความหวาดกลัวไว้ภายใน

「บรรยากาศมัน…」ผมรู้สึกถึงความผิดปกติ “ฮานะ เกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านนี้กันแน่?”

ฮานะหยุดเดิน หันมามองผมด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย "มันเริ่มมานานแล้ว...ตั้งแต่พิธีกรรมผนึกครั้งสุดท้ายล้มเหลว" เธอเล่า "พลังงานมืดมิดค่อยๆ กัดกินทุกสิ่ง มันทำให้พืชผลเหี่ยวเฉา ผู้คนล้มป่วย และปีศาจก็ปรากฏตัวบ่อยขึ้น"

「พิธีกรรมผนึก…?」

“ตระกูลของฉัน...เคยมีหน้าที่ในการผนึกปีศาจโบราณ" ฮานะอธิบาย "แต่ในรุ่นของฉัน...ไม่มีใครมีพลังมากพอที่จะทำได้อีกแล้ว"

「ภาระหนักอึ้งจริงๆ」ผมสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของเธอ 「เด็กสาวคนนี้...แบกรับความสิ้นหวังของทั้งหมู่บ้านไว้บนบ่า」

"ไม่ต้องห่วงนะ ฮานะ" ผมให้กำลังใจ "เราจะหาทางแก้ไขเรื่องนี้ไปด้วยกัน"

ฮานะพยักหน้าเล็กน้อย แต่ผมรู้ว่าเธอไม่ได้เชื่อมั่นในคำพูดของผมมากนัก

บทเรียนแรก

หลังจากทานอาหารเย็นง่ายๆ ในบ้านของฮานะ ผมตัดสินใจเริ่มฝึกฝนการใช้ดาบให้กับเธอทันที การฝึกซ้อมเริ่มต้นขึ้นที่ลานกว้างเล็กๆ หลังบ้าน

"เอาล่ะ ฮานะ จับดาบให้มั่น" ผมสั่ง "ตั้งสติ หายใจลึกๆ"

ฮานะทำตามอย่างเงอะงะ ใบดาบของผมสั่นคลอนไปมา "มัน...มันยากจังเลยนะ ทาเคชิ"

「แน่นอนสิ」ผมคิด 「เธอไม่เคยจับดาบมาก่อนเลยนี่นา」

"ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป" ผมสอน "เริ่มจากท่าพื้นฐาน *Kihon no Kamae* ก่อน"

ฮานะพยายามทำตามคำแนะนำของผม แต่ทุกการเคลื่อนไหวของเธอดูเก้ๆ กังๆ และไม่มั่นคงเอาเสียเลย

「ฝีมือแย่กว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย」ผมบ่นในใจ

ทันใดนั้นเอง ผมก็สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติ พลังงานบางอย่าง...ที่ไหลเวียนอยู่รอบตัวฮานะ

“ฮานะ ลองหลับตาลง แล้วตั้งสมาธิดู" ผมบอก "พยายามสัมผัสถึงพลังที่อยู่ในตัวเธอ"

ฮานะทำตามอย่างว่าง่าย และในชั่วพริบตา ผมก็รู้สึกได้ถึงพลังงานจำนวนมหาศาลที่พลุ่งพล่านออกมาจากตัวเธอ มันเป็นพลังที่บริสุทธิ์และทรงพลังอย่างน่าเหลือเชื่อ

「นี่มันอะไรกัน…?」ผมตกตะลึง 「ฮานะ…มีพลัง *Mana* มากมายขนาดนี้เชียวหรือ?」

ฮานะลืมตาขึ้น มองมาที่ผมด้วยความสงสัย "เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทาเคชิ? ฉันรู้สึกแปลกๆ"

"เธอมีพลัง *Mana* มากกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะ ฮานะ" ผมตอบ "มันเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่...แต่เธอยังควบคุมมันไม่ได้"

「เป็นไปได้ยังไงกัน?」ผมครุ่นคิด 「เด็กสาวธรรมดาๆ อย่างฮานะ…มีพลังเวทย์มนตร์ซ่อนอยู่มากมายขนาดนี้ได้ยังไง?」

ผมเริ่มรู้สึกถึงความตื่นเต้นเล็กน้อย 「บางที…ฮานะอาจจะไม่ใช่แค่เด็กสาวธรรมดาอย่างที่คิดก็ได้」

ความมืดมิดใกล้เข้ามา

ขณะที่ฮานะกำลังฝึกฝนการควบคุมพลัง *Mana* อยู่นั้น ผมก็สัมผัสได้ถึงพลังงานที่มืดมิดกำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ พวกมันกำลังมุ่งหน้ามาที่หมู่บ้าน

“ฮานะ หยุดฝึกก่อน!" ผมเตือน "มีบางอย่างกำลังมา"

ฮานะหยุดชะงัก หันมามองผมด้วยความตกใจ "อะไรเหรอ ทาเคชิ?"

"ปีศาจ…" ผมตอบ "พวกมันกำลังมาที่นี่"

ทันใดนั้นเอง เสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังขึ้นมาจากในหมู่บ้าน ตามมาด้วยเสียงเอะอะโวยวายและเสียงร้องขอความช่วยเหลือ

"เกิดอะไรขึ้น!?" ฮานะอุทาน

"ไปดูกัน!" ผมเร่งเร้า

ฮานะวิ่งนำผมไปยังใจกลางหมู่บ้าน ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เราตกตะลึง ปีศาจรูปร่างประหลาดกำลังอาละวาดทำลายข้าวของและทำร้ายชาวบ้าน พวกมันมีจำนวนมากกว่าที่เราคาดไว้มาก

“*Kuso!*” ฮานะสบถ “พวกมันมากันเยอะขนาดนี้ได้ยังไง?”

“ไม่ต้องคิดมากแล้ว ฮานะ" ผมบอก "เราต้องปกป้องหมู่บ้าน"

ฮานะพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น เธอจับดาบของผมไว้แน่น แล้วพุ่งเข้าใส่ฝูงปีศาจ

「เอาล่ะ ฮานะ」ผมให้กำลังใจ 「แสดงให้พวกมันเห็นไปเลยว่าพลังของเธอแข็งแกร่งแค่ไหน!」

คมดาบแห่งความหวัง

ฮานะเหวี่ยงดาบของผมเข้าใส่ปีศาจตัวหนึ่งอย่างสุดแรง เกิดเสียงดัง *ฉึก!* ปีศาจร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะสลายกลายเป็นกลุ่มควันสีดำ

「ใช้ได้นี่ ฮานะ!」ผมชมเชย 「แต่ต้องระวังตัวด้วย!」

ปีศาจตัวอื่นๆ พุ่งเข้าใส่ฮานะจากทุกทิศทาง ฮานะหลบหลีกและตอบโต้ได้อย่างทุลักทุเล แต่ด้วยพลัง *Mana* ที่ซ่อนอยู่ในตัวเธอ ทำให้เธอสามารถต้านทานการโจมตีของพวกมันได้

ทันใดนั้นเอง ปีศาจตัวใหญ่ที่สุดในฝูงก็ปรากฏตัวขึ้น มันมีรูปร่างคล้ายยักษ์ มีผิวหนังสีดำคล้ำและดวงตาสีแดงก่ำ มันคำรามเสียงดังสนั่น ก่อนจะเงื้อกระบองขนาดใหญ่เข้าใส่ฮานะ

ฮานะไม่สามารถหลบพ้นได้ทัน กระบองยักษ์ฟาดลงมาอย่างรุนแรง! 「แย่แล้ว!」ผมอุทานในใจ

แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง พลัง *Mana* จำนวนมหาศาลก็พลุ่งพล่านออกมาจากตัวฮานะ มันห่อหุ้มร่างของเธอไว้ในเกราะพลังสีฟ้าอ่อน เกราะพลังนั้นช่วยปกป้องเธอจากการโจมตีของยักษ์ร้าย

“*Kore wa…!*” ฮานะอุทานอย่างตกตะลึง

“ใช้พลังของเธอ ฮานะ!" ผมตะโกน "ปลดปล่อยมันออกมา!"

ฮานะรวบรวมพลังทั้งหมดที่มี แล้วเงื้อดาบของผมขึ้นเหนือศีรษะ พลัง *Mana* สีฟ้าอ่อนรวมตัวกันอยู่ที่ปลายดาบ เกิดเป็นแสงสว่างเจิดจ้า

“*Ryuusen!*” ฮานะตะโกนออกมาด้วยเสียงดังสนั่น

เธอฟาดดาบลงมาอย่างรวดเร็ว แสงสว่างสีฟ้าอ่อนพุ่งเข้าใส่ยักษ์ร้ายอย่างจัง เกิดเป็นระเบิดพลังขนาดใหญ่ ยักษ์ร้ายร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะสลายกลายเป็นเถ้าธุลี

ความเงียบเข้าปกคลุมหมู่บ้านอีกครั้ง ปีศาจตัวอื่นๆ ต่างพากันแตกกระเจิงหนีไป ฮานะยืนหอบหายใจอยู่กลางลานกว้าง ใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยเหงื่อ แต่ดวงตาของเธอกลับเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่น

「เธอทำได้…」ผมพึมพำ 「ฮานะ…เธอแข็งแกร่งกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ」

ฮานะหันมามองผมด้วยรอยยิ้ม "ฉัน...ฉันทำได้แล้ว ทาเคชิ!"

“ใช่แล้ว ฮานะ" ผมตอบ "เธอทำได้ดีมาก"

แต่ผมรู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้ยังไม่จบลงง่ายๆ พลังงานที่มืดมิดยังคงแผ่ซ่านอยู่ในอากาศ และผมสัมผัสได้ว่ามีอันตรายที่ยิ่งใหญ่กว่ากำลังรอเราอยู่