เงา...แห่งความสิ้นหวัง

"แต่สิ่งที่ยูโตะไม่รู้ก็คือ… อันตรายที่ยิ่งใหญ่กว่ากำลังคืบคลานเข้ามา"

ความเงียบงันเข้าปกคลุมผืนป่า แสงจันทร์ส่องลอดเงาไม้ สร้างลวดลายพาดผ่านร่างของยูโตะ อายาเมะ และฮานะ ที่เพิ่งเสร็จสิ้นภารกิจล่าก็อบลิน “เหนื่อยเป็นบ้าเลย!” ฮานะบ่นอุบอิบพร้อมกับยืดเส้นยืดสาย

ทันใดนั้นเอง เสียงคำรามดุดันก็ดังกระหึ่มก้องป่า สัญชาตญาณของยูโตะร้องเตือน 「อันตราย!」ขนลุกชันไปทั้งตัว

“อะไรน่ะ?” อายาเมะถามพลางชักดาบคาตานะออกมาจากฝัก

จากเงามืดของต้นไม้ใหญ่ ร่างสูงใหญ่กำยำของออร์คก็ปรากฏตัว มันถือขวานขนาดมหึมาไว้ในมือ ดวงตาสีแดงก่ำจ้องเขม็งมาที่พวกยูโตะ

“ออร์ค!?” ยูโตะอุทานอย่างตกใจ

ออร์ค...แห่งความตาย

ออร์คคำรามลั่น ก่อนจะพุ่งเข้าใส่พวกยูโตะด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ ขวานในมือมันฟาดลงมาอย่างรุนแรง อายาเมะรีบยกดาบขึ้นรับ แต่แรงปะทะมหาศาลทำให้เธอเซถลาไป

“อายาเมะ!” ยูโตะร้องเรียก

“ฉันไม่เป็นไร!” อายาเมะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ยูโตะรู้ดีว่าพวกเขาเสียเปรียบอย่างมาก ออร์คตัวนี้แข็งแกร่งเกินกว่าที่พวกเขาจะรับมือได้ในตอนนี้ เขาหันไปมองฮานะ “ฮานะ! หนีไป! ไปตามคนมาช่วย!”

“ไม่! ฉันจะไม่ทิ้งนาย!” ฮานะปฏิเสธ

“เชื่อฉัน! นี่เป็นคำสั่ง!” ยูโตะตะโกน

ฮานะกัดฟันแน่น ก่อนจะพยักหน้าและวิ่งหายเข้าไปในความมืด ยูโตะหันกลับมาเผชิญหน้ากับออร์คอีกครั้ง เขาชักดาบออกมา 「ต้องถ่วงเวลาให้ได้มากที่สุด」

ยูโตะพุ่งเข้าโจมตีออร์คด้วยความเร็วทั้งหมดที่มี ดาบของเขาฟาดฟันเข้าใส่ออร์คอย่างต่อเนื่อง แต่ผิวหนังของมันแข็งแกร่งเกินกว่าที่ดาบจะทำอะไรได้

ออร์คหัวเราะเยาะ ก่อนจะเหวี่ยงขวานเข้าใส่ยูโตะอย่างรุนแรง ยูโตะหลบได้หวุดหวิด แต่ขวานก็เฉือนเข้าที่แขนของเขา เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมา

“อ๊าก!” ยูโตะร้องด้วยความเจ็บปวด

อายาเมะเห็นดังนั้นก็รีบพุ่งเข้าช่วยเหลือยูโตะ เธอฟาดฟันดาบเข้าใส่ออร์คอย่างไม่ยั้ง แต่ก็ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับมันได้มากนัก

“ยูโตะ! หนีไป!” อายาเมะตะโกน

“ไม่! ฉันจะไม่ทิ้งเธอ!” ยูโตะตอบกลับมา

ออร์คคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว ก่อนจะเหวี่ยงขวานเข้าใส่ทั้งยูโตะและอายาเมะ

การสูญเสีย...ที่แสนเจ็บปวด

ยูโตะผลักอายาเมะออกไปสุดแรง ก่อนที่ขวานจะฟาดลงมาที่ตัวเขาอย่างจัง

“ยูโตะ!!!” อายาเมะกรีดร้อง

ภาพทุกอย่างดับวูบลง ยูโตะรู้สึกเหมือนร่างกายแตกสลายเป็นชิ้นๆ ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นดิน อายาเมะนอนอยู่ข้างๆ เขา เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส เลือดไหลอาบไปทั่วร่าง

“อายาเมะ…” ยูโตะพยายามพยุงตัวเองขึ้นมา

“ยู…โตะ…” อายาเมะพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ยูโตะรีบเข้าไปประคองร่างของอายาเมะไว้ในอ้อมแขน “ไม่เป็นไรนะ อายาเมะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปรักษา”

อายาเมะส่ายหน้า “สายไปแล้ว…ยูโตะ…”

“ไม่! ไม่จริง!” ยูโตะร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร

อายาเมะยิ้มให้ยูโตะอย่างอ่อนโยน “ขอบคุณนะ…ยูโตะ…ที่ทำให้นักรบอย่างฉัน…ได้รู้จักกับ…ความรัก…”

สิ้นเสียงนั้น อายาเมะก็สิ้นลมหายใจ ยูโตะกอดร่างของเธอไว้แน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม 「ทำไม…ทำไมต้องเป็นแบบนี้」 ความสิ้นหวังถาโถมเข้าใส่เขาอย่างรุนแรง

ออร์คยืนหัวเราะเยาะอยู่ตรงหน้ายูโตะ มันเดินเข้ามาใกล้เพื่อจะสังหารยูโตะให้ตายตามอายาเมะไป แต่ทันใดนั้นเอง…

“กรอดดด!!!”

พลังบางอย่างก็ปะทุออกมาจากร่างของยูโตะ มันเป็นพลังที่ดิบเถื่อนและรุนแรง พลังที่ยูโตะไม่เคยรู้จักมาก่อน

ดวงตาของยูโตะเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ผมของเขาลุกชันขึ้น ร่างกายของเขาเปล่งแสงสีดำออกมา

“แก…” ยูโตะคำรามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป “ฉันจะฆ่าแก!!!”

พลัง...แห่งความมืด

ยูโตะพุ่งเข้าใส่ออร์คด้วยความเร็วที่เหนือมนุษย์ เขาฟาดฟันดาบเข้าใส่ออร์คอย่างบ้าคลั่ง ดาบของเขาผ่าร่างของออร์คออกเป็นชิ้นๆ อย่างง่ายดาย

ออร์คร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงขาดใจตาย

ยูโตะยืนหอบหายใจอยู่เหนือร่างของออร์ค ดวงตาของเขายังคงเป็นสีแดงก่ำ ร่างกายของเขาสั่นเทา

เขาก้มลงมองมือของตัวเอง 「นี่มัน…พลังอะไรกัน?」

ทันใดนั้นเอง ความทรงจำเกี่ยวกับอดีตชาติก็ไหลบ่าเข้ามาในสมองของยูโตะ เขาจำได้ทุกอย่าง…ทุกความเจ็บปวด…ทุกความสูญเสีย

“จักรวรรดิ…” ยูโตะพึมพำ “ฉันจะล้างแค้นให้เธอ…อายาเมะ…”

ยูโตะลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก เขามองไปที่ร่างของอายาเมะเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินหายเข้าไปในความมืด

สิ่งที่ยูโตะไม่รู้ก็คือ…การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้…จะนำพาเขาไปสู่เส้นทางที่มืดมิดและอันตรายยิ่งกว่าเดิม