ป่าเร้น เงาใจ
บทนำ: ก้าวสู่ความเงียบงัน
"Episode ended." คำพูดสุดท้ายนั้นยังคงก้องอยู่ในหัวของฮินาตะ ราวกับเสียงระฆังที่ดังก้องกังวานในความมืดมิด เธอรู้สึกถึงสายตาของอาโออิที่จับจ้องมาอย่างเงียบๆ และไออุ่นจากมือของทาเคดะเซนเซย์ที่แตะเบาๆ บนไหล่ 「เราจะทำได้จริงๆ เหรอ? โลกภาพวาด… กลุ่มเงา… ฉันจะแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องทุกคนได้จริงเหรอ?」 ความกังวลถาโถมเข้ามาเหมือนพายุ "ไม่ต้องกังวล ฮินาตะ" ทาเคดะเซนเซย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ความกลัวเป็นเพียงเงาที่ทอดตัวยาวเมื่อแสงส่องสว่าง หากเจ้ากล้าเผชิญหน้ากับมัน เจ้าก็จะพบความแข็งแกร่งที่ซ่อนอยู่ภายใน" อาโออิก้าวออกมาข้างหน้า ดวงตาสีม่วงคมกริบของเธอมองตรงมายังฮินาตะ "อย่าคิดมากนัก ฮินาตะ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการลงมือทำ" เธอพูดเสียงเรียบ แต่ฮินาตะสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีเย็นชา เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขาออกเดินทางสู่ป่าแห่งความเงียบ ป่าที่ว่ากันว่าเป็นที่สิงสถิตของวิญญาณโบราณและวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถเพิ่มพลังให้กับผู้พิทักษ์ได้ ฮินาตะเดินตามหลังทาเคดะเซนเซย์และอาโออิเข้าไปในป่าลึก ความเงียบปกคลุมทุกสิ่ง ราวกับโลกทั้งใบกลั้นหายใจ แสงแดดส่องลอดผ่านเรือนยอดไม้ลงมาเป็นลำแสงสีทอง ส่องกระทบพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยมอสสีเขียวชอุ่ม กลิ่นดินและใบไม้เปียกชื้นอบอวลอยู่ในอากาศ เสียงนกร้องแว่วมาแต่ไกล ทำให้ความเงียบสงัดยิ่งน่าขนลุก "จงระวังตัวให้ดี" ทาเคดะเซนเซย์เตือน "ป่าแห่งความเงียบไม่ใช่สถานที่ที่ใจอ่อนแอจะย่างกรายเข้าไปได้ มันจะเล่นกับความกลัวและความทรงจำที่เจ็บปวดของเรา"
บทที่ 1: กระจกแห่งความทรงจำ
เมื่อพวกเขาเดินลึกเข้าไปในป่า ฮินาตะก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ ภาพรอบตัวเริ่มบิดเบี้ยว ต้นไม้สูงใหญ่กลับกลายเป็นเงาตะคุ่มๆ ที่เคลื่อนไหวได้ เสียงกระซิบแว่วมาตามลม ราวกับเสียงเรียกจากความทรงจำที่ถูกลืมเลือน ทันใดนั้น ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไป ฮินาตะพบว่าตัวเองยืนอยู่หน้าห้องเรียนเก่าๆ ในโรงเรียนมัธยมต้น กลิ่นสีน้ำมันและกระดาษเก่าๆ ลอยมาแตะจมูก เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยดังมาจากภายในห้อง 「นี่มัน… ห้องเรียนศิลปะสมัยมัธยมต้นของเรานี่นา」 ฮินาตะพึมพำออกมาเบาๆ ความทรงจำเก่าๆ หลั่งไหลเข้ามาในหัว ราวกับภาพยนตร์ที่ฉายซ้ำ เธอเดินเข้าไปในห้องเรียนอย่างช้าๆ ภาพที่เห็นทำให้เธอตกตะลึง เพื่อนร่วมชั้นของเธอกำลังนั่งวาดรูปกันอย่างสนุกสนาน อาจารย์สอนศิลปะกำลังเดินตรวจงานของนักเรียนด้วยรอยยิ้ม "ฮินาตะจัง วาดรูปอะไรอยู่น่ะ?" เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น ฮินาตะก้มลงมองกระดาษในมือตัวเอง เธอวาดรูป… ไม่มีอะไรเลย กระดาษขาวโพลนว่างเปล่า "ฉัน… ฉันวาดอะไรไม่ออกเลย" ฮินาตะตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้ามา เธอจำได้แล้ว ความกลัวที่จะล้มเหลว ความไม่มั่นใจในตัวเองที่กัดกินเธอมาตลอด "ฮินาตะจังน่ะไม่มีพรสวรรค์หรอก" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ฮินาตะหันไปมอง เธอเห็นตัวเองในวัยเด็กยืนอยู่ตรงนั้น มองมาที่เธอด้วยสายตาเยาะเย้ย "เธอไม่มีวันเป็นศิลปินได้หรอก เลิกฝันไปซะ" ความรู้สึกเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่าง ฮินาตะทรุดตัวลงกับพื้น 「ฉัน… ฉันไม่มีค่าอะไรเลย」 ทาเคดะเซนเซย์เดินเข้ามาใกล้ เขายื่นมือมาแตะไหล่ฮินาตะเบาๆ "อย่าหลงกลภาพลวงตาเหล่านั้น ฮินาตะ ความทรงจำเป็นเพียงเงาอดีต จงมองไปยังปัจจุบันและอนาคต"
Status: Yamada Hinata (ภายในป่าแห่งความเงียบ)
Level: 5
HP: 75/100
MP: 60/80
Skills: สัมผัสแห่งจิต (Kokoro no Kankaku) ระดับ 2, เพลิงสีชาด (Shinku no Honō) ระดับ 1 (ไม่เสถียร)
สถานะ: หวาดกลัว (Debuff: พลังโจมตีลดลง 10%)
บทที่ 2: เพลิงที่ดับความกลัว
อาโออิยืนอยู่ข้างๆ ฮินาตะ เธอไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเธอบอกทุกอย่าง "ลุกขึ้น ฮินาตะ" อาโออิเอ่ยเสียงเรียบ "อย่าปล่อยให้ความกลัวครอบงำ" ฮินาตะเงยหน้ามองอาโออิ เธอเห็นความมุ่งมั่นและความแข็งแกร่งในดวงตาของอาโออิ 「อาโออิ… เธอเข้มแข็งขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ?」 ฮินาตะสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอหลับตาลงและพยายามรวบรวมสมาธิ เธอนึกถึงคำพูดของทาเคดะเซนเซย์ ความกลัวเป็นเพียงเงาที่ทอดตัวยาวเมื่อแสงส่องสว่าง 「แสง… ฉันต้องสร้างแสงสว่างขึ้นมา」 ฮินาตะลืมตาขึ้น เธอรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีอยู่ในตัวและปล่อยมันออกมา พลังเพลิงสีชาดลุกโชนขึ้นรอบตัวเธอ เปลวไฟสีแดงสดส่องสว่างไปทั่วห้องเรียนเก่าๆ เผาผลาญความมืดมิดและความกลัวให้มอดไหม้ไป "เพลิงสีชาด… นี่คือพลังของฉัน" ฮินาตะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ฉันจะไม่ยอมให้ความกลัวมาควบคุมฉันอีกต่อไป" ร่างเงาของฮินาตะในวัยเด็กกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและสลายหายไป ห้องเรียนเก่าๆ ก็ค่อยๆ เลือนหายไปเช่นกัน ฮินาตะกลับมายืนอยู่ในป่าแห่งความเงียบอีกครั้ง ความรู้สึกหวาดกลัวหายไป ความมั่นใจกลับคืนมา
Status: Yamada Hinata
Level: 5
HP: 85/100
MP: 70/80
Skills: สัมผัสแห่งจิต (Kokoro no Kankaku) ระดับ 2, เพลิงสีชาด (Shinku no Honō) ระดับ 1 (ควบคุมได้ดีขึ้น)
สถานะ: -
บทที่ 3: เสียงกระซิบจากอดีต
หลังจากที่ฮินาตะเอาชนะภาพลวงตาจากความทรงจำของตัวเองได้ พวกเขาก็เดินทางลึกเข้าไปในป่าแห่งความเงียบต่อไป ความเงียบสงัดยังคงปกคลุมทุกสิ่ง แต่ฮินาตะรู้สึกว่าความเงียบนั้นแตกต่างออกไป มันไม่ใช่ความเงียบที่น่ากลัว แต่เป็นความเงียบที่สงบและลึกซึ้ง ทันใดนั้น เสียงกระซิบแว่วมาตามลม "ตามข้ามา… ตามข้ามา…" ฮินาตะมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นใคร "ใครน่ะ?" เธอถามด้วยความสงสัย "นั่นคือเสียงของวิญญาณที่สิงสถิตอยู่ในป่าแห่งนี้" ทาเคดะเซนเซย์ตอบ "พวกมันอาจนำทางเราไปยังวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่เรากำลังตามหา" พวกเขาเดินตามเสียงกระซิบไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงต้นไม้ใหญ่ที่มีรูปร่างประหลาด ลำต้นของมันบิดเบี้ยวราวกับถูกบีบอัด กิ่งก้านสาขาแผ่ขยายออกไปราวกับหนวดปลาหมึก รากของมันหยั่งลึกลงไปในดิน ราวกับกำลังดูดซับพลังงานจากใต้พิภพ "นี่คือต้นไม้แห่งความทรงจำ" ทาเคดะเซนเซย์กล่าว "ว่ากันว่ามันเก็บรักษาความทรงจำของทุกคนที่เคยเข้ามาในป่าแห่งนี้" ฮินาตะเดินเข้าไปใกล้ต้นไม้ เธอสัมผัสลำต้นของมันเบาๆ ทันใดนั้น ความทรงจำมากมายก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอ ภาพของนักรบโบราณ นักบวชผู้ทรงศีล และผู้พิทักษ์ในอดีตฉายซ้ำราวกับภาพยนตร์ เธอเห็นภาพของอาโออิในวัยเด็กกำลังฝึกดาบอย่างหนัก ภาพของตระกูลของอาโออิถูกทำลายโดยกลุ่มลึกลับ ภาพของอาโออิต่อสู้เพียงลำพังเพื่อแก้แค้น 「อาโออิ… เธอต้องเจ็บปวดมากขนาดไหนกันนะ?」 ฮินาตะรู้สึกสงสารอาโออิจับใจ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมอาโออิถึงดูเข้มแข็งและเย็นชา เพราะเธอต้องแบกรับความเจ็บปวดไว้มากมาย ฮินาตะหันไปมองอาโออิ เธอเห็นน้ำตาคลอเบ้าอยู่ในดวงตาของอาโออิ อาโออิไม่ได้พูดอะไร แต่ฮินาตะรู้ว่าเธอต้องการใครสักคนที่จะเข้าใจและอยู่เคียงข้างเธอ ฮินาตะเดินเข้าไปหาอาโออิและกอดเธอไว้แน่นๆ "ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอเอง อาโออิ" ฮินาตะกระซิบ "ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเพียงลำพัง" อาโอิกอดตอบฮินาตะแน่นๆ น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม "ขอบคุณนะ ฮินาตะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ฮินาตะ อาโออิ และทาเคดะเซนเซย์เดินทางสู่ป่าแห่งความเงียบเพื่อค้นหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์ แต่กลับต้องเผชิญหน้ากับความทรงจำที่เจ็บปวดของตัวเอง ฮินาตะเอาชนะความกลัวของตัวเองได้สำเร็จ และความสัมพันธ์ของเธอกับอาโออิก็ลึกซึ้งยิ่งขึ้น แต่เสียงกระซิบจากอดีตนำพาพวกเขาไปสู่ต้นไม้แห่งความทรงจำ ที่ซึ่งความลับดำมืดกำลังรอคอยพวกเขาอยู่… เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป?