กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชาวนาใจดีคนหนึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ แถวชนบท

เรื่องราวเริ่มต้น

มีอยู่วันหนึ่ง ขณะที่ชาวนากำลังเดินทางกลับบ้าน เอ๊ะ! เขาได้ยินเสียงร้องเบาๆ ดังมาจากข้างทาง

ชาวนาเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็พบกับงูเห่าตัวหนึ่ง นอนขดตัวสั่นเทาอยู่กลางกองหิมะ พิษ ของมันทำให้มันอ่อนแอมาก

ชาวนารู้สึกสงสารงูเห่าตัวนั้นจับใจ

ความเมตตาของชาวนา

แม้จะรู้ว่างูเห่าเป็นสัตว์มีพิษร้ายแรง งูเห่า (ngu hao) เป็นงูที่มีชื่อเสียงเรื่องพิษสง ชาวนาก็ยังตัดสินใจที่จะช่วยชีวิตมัน

เขาอุ้มงูเห่าขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วนำมันกลับไปที่บ้านของเขา อุ้มๆ

เมื่อถึงบ้าน ชาวนาก็นำงูเห่าไปผิงไฟเพื่อให้มันอบอุ่นขึ้น

การช่วยเหลือ

เมื่อได้รับความอบอุ่น งูเห่าก็เริ่มฟื้นตัว ฮืมมมม แต่มันก็ยังคงอ่อนแออยู่

ชาวนาจึงตัดสินใจเอานมมาป้อนให้มัน จ๊วบ จ๊วบ

เมื่อกินนมเข้าไป งูเห่าก็เริ่มมีเรี่ยวแรงมากขึ้น

ความเปลี่ยนแปลง

เวลาผ่านไป งูเห่าเริ่มแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกลับมาเป็นปกติ เลื้อยๆ

แต่สิ่งที่น่าเศร้าก็คือ ความกตัญญูของมันไม่ได้เพิ่มขึ้นตามไปด้วย

วันหนึ่ง งูเห่าก็เริ่มแสดงท่าทีดุร้ายออกมา

การทรยศ

ชาวนาเห็นดังนั้นก็รู้สึกแปลกใจ เขาถามงูเห่าว่า “ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้”

งูเห่าตอบว่า “ข้าเป็นงูเห่า นี่คือธรรมชาติของข้า”

ทันใดนั้น งูเห่าก็ฉกกัดชาวนา ฉึก!

บทเรียนราคาแพง

ชาวนารู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เขารู้ว่าตัวเองถูกพิษงู พิษ กำลังแล่นเข้าสู่ร่างกาย

ก่อนตาย ชาวนาได้แต่รำพึงรำพันว่า “ข้าไม่น่าไว้ใจงูเห่าเลย”

แล้วชาวนาก็สิ้นใจตาย

ข้อคิดสอนใจ

นิทานเรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า การให้ความเมตตา เป็นสิ่งที่ดี แต่เราต้องรู้จักประมาณตนและพิจารณาให้ดีว่าใครสมควรได้รับความเมตตาจากเรา

นอกจากนี้ ยังสอนให้เรารู้ว่า ธรรมชาติ ของแต่ละสิ่งนั้นแตกต่างกัน และเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงธรรมชาติของใครได้

ดังนั้น เราจึงควรระมัดระวังในการคบคน และไม่ควรไว้ใจคนที่เรารู้ว่ามีอันตราย

บทสรุป

นิทานเรื่องชาวนากับงูเห่า เป็นนิทานที่สอนให้เรารู้จัก ความกตัญญู และการรู้จักประมาณตน

จำไว้นะเด็กๆ ว่า การช่วยเหลือคนอื่นเป็นสิ่งที่ดี แต่เราต้องไม่ลืมที่จะปกป้องตัวเองด้วย

หลับฝันดีนะจ๊ะ zzzzz ขอให้หนูๆ นอนหลับฝันหวาน และตื่นเช้ามาด้วยความสดใส