เงาในดวงตา

"พลังงานมืดมิดที่ผมสัมผัสได้…มันไม่ใช่แค่ภัยคุกคามจากภายนอก แต่มันซ่อนอยู่ในตัวฮานะเอง! หรือว่า…เธอคือผู้ที่ถูกเลือกให้เป็นภาชนะของพลังงานมืดมิดกันแน่?"

ผมแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง พลังงานมืดมิดที่เข้มข้นราวกับน้ำหมึกดำสนิท กำลังวนเวียนอยู่รอบตัวฮานะ ไม่สิ...มันกำลังไหลเวียนอยู่ในตัวเธอ

ฮานะล้มลงไปกองกับพื้น *dojo* เงียบสงัด มีเพียงเสียงหอบหายใจถี่รัวของเธอเท่านั้นที่ดังขึ้น ผมพยายามส่งมานาเข้าไปช่วย แต่ราวกับว่ามีกำแพงที่มองไม่เห็นขวางกั้นเอาไว้

ยามาโมโตะยืนมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มเยาะ "เห็นไหมล่ะ ดาบศักดิ์สิทธิ์ควรอยู่ในมือของผู้ที่แข็งแกร่งอย่างผมเท่านั้น เด็กอ่อนแอเช่นเธอ ไม่มีวันคู่ควรกับพลังนี้"

「ไม่จริงน่า…ฮานะ…เธอ…」 ผมอยากจะเข้าไปช่วยเธอ อยากจะดึงเธอออกมาจากความมืดมิดนั้น แต่ผมทำได้เพียงแค่เป็นดาบ…ดาบที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

ความสิ้นหวังและแสงสว่าง

ฮานะเงยหน้าขึ้นมองยามาโมโตะ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง "ฉัน…ฉันมันอ่อนแอจริงๆ สินะ"

ยามาโมโตะหัวเราะเสียงดัง "แน่นอนอยู่แล้ว! เธอไม่มีทางเทียบผมได้! เตรียมตัวส่งมอบดาบศักดิ์สิทธิ์มาซะ!"

ฮานะกัดฟันแน่น น้ำตาเริ่มคลอเบ้า 「ทำไม…ทำไมฉันถึงอ่อนแอแบบนี้ ทำไมฉันถึงปกป้องอะไรใครไม่ได้เลย」

ผมพยายามส่งกระแสจิตเข้าไปในจิตใจของเธอ 「อย่ายอมแพ้ ฮานะ! เธอไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิด! เธอมีความกล้าหาญที่ซ่อนอยู่!」

ภาพความทรงจำในอดีตไหลวนเข้ามาในความคิดของผม…ชีวิตที่แสนจะธรรมดาของผมในโตเกียว…ความฝันที่ถูกทิ้งไว้กลางทาง…และความผิดหวังที่กัดกินหัวใจจนวาระสุดท้าย

「ผมเองก็เคยเป็นแบบเธอ…เคยรู้สึกสิ้นหวังและไร้ค่า…แต่ตอนนี้ ผมมีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง…ผมจะไม่ยอมให้เธอต้องเผชิญกับความรู้สึกนั้นเพียงลำพัง」 ผมรวบรวมพลังมานาทั้งหมดที่มี ส่งมันเข้าไปในจิตใจของฮานะ ราวกับแสงสว่างที่ส่องนำทางในความมืดมิด

ภาพของตัวเองในชุดสูทเก่าๆ ปรากฏขึ้นในความคิด ผมในวัยทำงานที่ต้องเผชิญกับความกดดันและความคาดหวังของสังคม ความเหนื่อยล้าสะท้อนออกมาในแววตา

「ผมไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นอีกแล้ว…ผมจะไม่ปล่อยให้ชีวิตของผมเป็นไปตามที่ใครกำหนด…ผมจะเลือกเส้นทางของตัวเอง」 ผมตัดสินใจแน่วแน่

พันธนาการแห่งดาบ

"ฮานะ!" ผมตะโกนก้องในจิตใจของเธอ "จำได้ไหม? ผมเคยบอกว่าผมอยากจะหนีจากโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้? ผมอยากจะเลือกเส้นทางของตัวเอง"

ฮานะเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเริ่มมีประกายแห่งความหวัง "คุณ…คุณจะช่วยฉันเหรอ ทาเคชิ?"

"แน่นอน! ผมจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ! เราจะเผชิญหน้ากับความมืดมิดนี้ไปด้วยกัน!" ผมตอบกลับด้วยความมั่นใจ

พลังงานมืดมิดรอบตัวฮานะเริ่มสั่นคลอน ราวกับกำลังต่อต้านพลังที่ผมส่งเข้าไป ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วใบมีด แต่ผมจะไม่ยอมแพ้

ยามาโมโตะเริ่มแสดงอาการหงุดหงิด "ทำไม…ทำไมเธอยังไม่ยอมแพ้อีก! เธอไม่มีทางเอาชนะผมได้หรอก!"

ฮานะลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ เธอจับดาบของผมไว้แน่น ดวงตาของเธอเปล่งประกายเจิดจ้า "ฉัน…ฉันจะไม่ยอมแพ้! ฉันจะแข็งแกร่งขึ้น! ฉันจะปกป้องทุกคนที่ฉันรัก!"

พลังงานมืดมิดรอบตัวฮานะค่อยๆ จางหายไป แสงสีทองเริ่มส่องประกายออกมาจากตัวเธอ ราวกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานในความมืดมิด

สู่ที่ซ่อนลับ

ผมสัมผัสได้ถึงพลังที่เปลี่ยนแปลงไปในตัวฮานะ มันไม่ใช่พลังแห่งความมืดมิดอีกต่อไป แต่เป็นพลังแห่งความหวังและความมุ่งมั่น

"ยามาโมโตะ" ฮานะพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "ฉันจะไม่ให้แกแตะต้องดาบศักดิ์สิทธิ์ของฉัน!"

ยามาโมโตะคำรามด้วยความโกรธ "แกกล้าดียังไงมาท้าทายฉัน! แกจะต้องเสียใจ!" เขากระโจนเข้าใส่ฮานะด้วยความเร็ว

ฮานะยกดาบขึ้นตั้งรับ เธอกวัดแกว่งดาบได้อย่างคล่องแคล่วและแม่นยำ การโจมตีของยามาโมโตะถูกปัดป้องอย่างง่ายดาย

「ไม่น่าเชื่อ…ฮานะแข็งแกร่งขึ้นมาก」 ผมรู้สึกทึ่งกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับเธอ

ผมสัมผัสได้ถึงพลังมานาที่ไหลเวียนในร่างกายของฮานะ มันกำลังเพิ่มพูนขึ้นอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเธอได้ปลดล็อคศักยภาพที่ซ่อนอยู่ภายใน

การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด ฮานะและยามาโมโตะแลกดาบกันอย่างไม่ลดละ เสียงดาบปะทะกันดังก้องไปทั่ว *dojo*

ทันใดนั้น ฮานะก็กระโดดถอยหลัง เธอรวบรวมพลังมานาทั้งหมดที่มีไว้ที่ดาบของผม

"อัญเชิญดาบ!" ฮานะตะโกนก้อง พลังมานาพุ่งออกมาจากดาบของผม ราวกับสายฟ้าฟาด

ยามาโมโตะไม่ทันตั้งตัว เขาถูกพลังนั้นซัดกระเด็นไปกระแทกกับผนัง *dojo* อย่างแรง

"เราต้องไปจากที่นี่!" ผมบอกกับฮานะ "ยามาโมโตะอาจจะกลับมาอีกเมื่อไหร่ก็ได้"

ฮานะพยักหน้า "เราจะไปที่ไหนกัน?"

"วัดร้างในป่าลึก" ผมตอบ "ที่นั่นเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยและเหมาะสำหรับการฝึกฝน"

ฮานะมองหน้าผมอย่างสงสัย "วัดร้าง…คุณรู้เรื่องวัดร้างได้ยังไง?"

ผมยิ้ม "มันเป็นความลับ…เอาไว้ผมจะเล่าให้เธอฟังทีหลัง"

ฮานะยิ้มตอบ "ตกลง ไปกันเลย"

เราออกจาก *dojo* และมุ่งหน้าสู่ป่าลึก ที่ซึ่งความลับและอันตรายรอเราอยู่