แสงใจ, เงาแค้น

เสียงกระซิบ

“หนีไป ฮานะ!” ผมตะโกนสุดเสียง เสียงของผมก้องกังวานในวัดร้างที่เต็มไปด้วยบรรยากาศน่าขนลุก

แต่ฮานะกลับยืนหยัดอยู่กับที่ ดวงตาของเธอแน่วแน่มุ่งมั่น “ฉันจะไม่หนี!”

「ทำไมกัน…ทำไมเธอถึงไม่หนี…」 ผมคิดอย่างกังวล

ปีศาจหัวเราะเสียงดังก้องกังวาน “โง่เขลา! เจ้าคิดว่าเจ้าจะทำอะไรได้?”

ฮานะกำดาบไม้ฝึกฝนของเธอแน่น พลังมานาเริ่มเปล่งประกายออกมาจากตัวเธอ “ฉันจะปกป้องคนที่ฉันรัก!”

ผมรู้สึกถึงพลังของฮานะที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว 「พลังใจของเธอ…มันแข็งแกร่งขนาดนี้เลยเหรอ」

“*Iku zo!* (ไปกันเลย!)” ฮานะตะโกน

พลังที่ตื่นขึ้น

ฮานะพุ่งเข้าใส่ปีศาจด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ ดาบไม้ของเธอฟาดฟันเข้าใส่ร่างของปีศาจอย่างแม่นยำ

ปีศาจคำรามด้วยความเจ็บปวด มันยกกรงเล็บขนาดมหึมาขึ้นมาโจมตีฮานะ

ฮานะหลบหลีกได้อย่างหวุดหวิด เธอกระโดดถอยหลังและร่ายเวทมนตร์

“*Mana Amplification!* (ขยายมานา!)”

ทันใดนั้น…พลังมานาของฮานะก็เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล พลังงานไหลเวียนไปทั่วร่างของเธอ

「เธอ…ใช้ *Mana Amplification* ได้แล้ว!」 ผมตกใจมาก

ฮานะหันมามองผมด้วยรอยยิ้ม “ทาเคชิ! นายก็ด้วย!”

ผมรู้สึกถึงพลังมานาที่ไหลเข้าสู่ตัวผม พลังของผมเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

「นี่มัน…น่าทึ่งมาก!」

ผมเปล่งแสงสีทองออกมา พลัง *Kihon no Kenjutsu* (พื้นฐานดาบ) ของผมถูกขยายออกไปอย่างมาก

ผมรู้สึกถึงพลังอันมหาศาลที่ไหลเวียนอยู่ในตัวผม 「นี่คือ…พลังที่แท้จริงของดาบศักดิ์สิทธิ์」

ฮานะพุ่งเข้าใส่ปีศาจอีกครั้ง พลังของเธอแข็งแกร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ดาบไม้ของเธอสามารถสร้างความเสียหายให้กับปีศาจได้

แต่…การใช้ *Mana Amplification* ก็มีข้อเสีย พลังมานาของฮานะลดลงอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเธอเริ่มซีดเซียว

“ฮานะ! ระวังด้วย!” ผมตะโกน

ความทรงจำที่หวนคืน

ปีศาจหัวเราะเยาะ “เจ้าคิดว่าจะเอาชนะข้าได้งั้นรึ? เจ้ามันอ่อนแอ!”

ปีศาจโจมตีฮานะอย่างต่อเนื่อง ฮานะเริ่มอ่อนแรงลง

「ต้องทำอะไรสักอย่าง…ผมต้องช่วยเธอ」 ผมคิดอย่างร้อนรน

ทันใดนั้น…ภาพความทรงจำบางอย่างก็ไหลเข้ามาในหัวของผม

ผมเห็นตัวเอง…ในชาติก่อน…กำลังฝึกฝน *kendo* อย่างหนัก

ผมเห็นตัวเอง…กำลังถูกรังแก…กำลังถูกกดขี่

ผมเห็นตัวเอง…กำลังตาย…อย่างโดดเดี่ยว

ความทรงจำเหล่านั้น…มันเจ็บปวด…มันทำให้ผมโกรธ

“ไม่…ฉันจะไม่ยอมแพ้!” ผมตะโกนออกมา

พลังมานาของผมพุ่งสูงขึ้น ผมรู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนอยู่ในตัวผม

ผมต้องการที่จะปกป้องฮานะ…ผมต้องการที่จะปกป้องทุกคน

ผมถ่ายทอดความทรงจำและความรู้สึกของผมให้กับฮานะ

ฮานะมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เข้าใจ “ฉันรู้แล้ว…ทาเคชิ”

พลังของฮานะกลับคืนมา เธอเงยหน้าขึ้นมองปีศาจด้วยความมุ่งมั่น

“ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคนที่ฉันรัก!”

ฮานะรวบรวมพลังทั้งหมดของเธอ…เธอเปล่งแสงสีขาวออกมา

“*Ryuusen!* (สายน้ำผ่า!)”

ดาบไม้ของฮานะเปลี่ยนเป็นสีขาวสว่างจ้า มันฟาดฟันเข้าใส่ร่างของปีศาจอย่างรุนแรง

ปีศาจกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด…ร่างของมันเริ่มสลายหายไป

ในที่สุด…ปีศาจก็ถูกกำจัด

เงาที่คืบคลาน

ฮานะทรุดตัวลงกับพื้น…หมดแรง

ผมรีบเข้าไปประคองเธอ “ไม่เป็นไรนะ ฮานะ?”

ฮานะพยักหน้า “ฉัน…สบายดี”

ผมมองไปรอบๆ วัดร้าง…ความมืดมิดเริ่มจางหายไป

แต่…ผมรู้ว่า…ภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่กว่า…กำลังคืบคลานเข้ามา

เสียงกระซิบปริศนาดังขึ้นในหัวของผม “เงาแห่งความมืด…กำลังจะมา…”

ผมมองหน้าฮานะด้วยความเป็นห่วง “เราต้องเตรียมตัวให้พร้อม…”

ฮานะพยักหน้า “อืม…”

Pochi-chan กระโดดขึ้นมาบนบ่าของฮานะ มันส่งเสียงร้องเล็กๆ น้อยๆ ราวกับจะให้กำลังใจ

เราทั้งสองรู้ดีว่า…การต่อสู้ที่แท้จริง…กำลังจะเริ่มต้นขึ้น