บุปผาผลิ ดาบสะท้อน

สายฝนแห่งความหวัง

เขาเขียนบางสิ่งลงไปในสมุดอย่างรวดเร็ว 「ขอให้พลังของฉัน…ปกป้องทุกคน」

ทันทีที่ตัวอักษรสุดท้ายถูกเขียนลงไป แสงสีทองสว่างวาบจากสมุดเทพเจ้าก็แผ่ซ่านออกไป ปกคลุมรินที่กำลังเผชิญหน้ากับหัวหน้าหมู่บ้านด้วยดาบที่ชักออกมาจากฝัก 「บาเรีย! (Barrier!)」ฮารุกิตะโกนออกมาสุดเสียง

แสงสีทองก่อตัวเป็นเกราะโปร่งใส ห่อหุ้มรินไว้ในพริบตา ดาบของหัวหน้าหมู่บ้านกระทบเข้ากับบาเรียเสียงดังสนั่น แต่ไม่สามารถทำลายมันได้

“อะไรกันน่ะ!” หัวหน้าหมู่บ้านอุทานอย่างตกตะลึง ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

รินเบิกตากว้าง มองบาเรียที่ปกป้องเธอด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะหันกลับมามองฮารุกิที่ยืนหอบหายใจอยู่ข้างหลัง

“ฮารุกิ…?” เธอพึมพำเสียงแผ่วเบา

ฮารุกิยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน เขารู้สึกถึงพลังที่ถูกใช้ไป 「แต่…มันก็คุ้มค่า」

「สร้างฝน? บาเรีย? ฉันทำได้จริงๆ เหรอเนี่ย」 ฮารุกิคิดในใจอย่างเหลือเชื่อ

“แกบังอาจ!” หัวหน้าหมู่บ้านคำรามลั่น เขาพุ่งเข้าใส่บาเรียอีกครั้ง หมายจะทำลายมันให้ได้

แต่คราวนี้รินไม่ยอมให้เขาทำเช่นนั้น เธอพุ่งตัวออกไปข้างหน้า ดาบคาตานะในมือเปล่งประกายสีเงินยวง

“อย่ามายุ่งกับฮารุกิ!” รินตวาดเสียงเย็นยะเยือก

การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง คราวนี้รินเป็นฝ่ายได้เปรียบ เธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและแม่นยำ ดาบของเธอฟาดฟันเข้าใส่หัวหน้าหมู่บ้านอย่างไม่ยั้ง

ฮารุกิมองการต่อสู้อย่างใจจดใจจ่อ เขากำสมุดเทพเจ้าไว้แน่น 「ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง」

แต่ก่อนที่เขาจะได้ตัดสินใจทำอะไร ทานากะก็วิ่งเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“ฮารุกิคุง! แย่แล้ว! พวกชาวบ้าน…” ทานากะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เกิดอะไรขึ้น?” ฮารุกิถามอย่างร้อนรน

“พวกชาวบ้าน…ล้มป่วยกันหมด! ดูเหมือนว่าน้ำที่ได้จากฝนเมื่อกี้…จะมีพิษ!”

ฮารุกิเบิกตากว้างด้วยความตกใจ 「พิษ!?」

เงาในสายลม

คำพูดของทานากะราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจฮารุกิ เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง 「เป็นไปได้ยังไง?」

ฮารุกิรีบวิ่งไปยังจุดที่ชาวบ้านรวมตัวกัน ภาพที่เห็นทำให้เขาแทบทรุดลงกับพื้น ชาวบ้านจำนวนมากล้มป่วยอยู่กับพื้นดิน ท้องเสีย อาเจียน ใบหน้าซีดเผือด

“มันเกิดอะไรขึ้น?” ฮารุกิถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“น้ำ…น้ำมีพิษ…” ชาวบ้านคนหนึ่งพึมพำด้วยเสียงแหบแห้ง

ฮารุกิรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหมุนคว้าง เขาหันไปมองฝนที่ยังคงโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง 「ฉัน…ฉันทำอะไรลงไป」

“ฮารุกิคุง! ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!” ทานากะตะโกนเสียงดัง

ฮารุกิก้มลงมองสมุดเทพเจ้าในมือ 「ฉัน…ฉันจะช่วยพวกเขาได้ยังไง」

ทันใดนั้นเอง เขาก็นึกถึงสิ่งที่อาจารย์อาคาริเคยบอกไว้ 「พลังเวทมนตร์มีความบริสุทธิ์ แต่ก็สามารถถูกปนเปื้อนได้ด้วยความมุ่งร้าย」

「ความมุ่งร้าย…」ฮารุกิคิดในใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองหัวหน้าหมู่บ้านที่กำลังต่อสู้กับรินอย่างดุเดือด 「หรือว่า…」

ฮารุกิตัดสินใจ เขาเขียนบางสิ่งลงไปในสมุดเทพเจ้าอีกครั้ง 「ขอให้พิษร้ายจงสลาย ขอให้ความบริสุทธิ์จงกลับคืน」

แสงสีทองสว่างวาบจากสมุดเทพเจ้าแผ่ซ่านออกไปอีกครั้ง คราวนี้มันไม่ได้ปกป้องใคร แต่กลับชำระล้างทุกสิ่ง

ฝนที่ตกลงมาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีใสบริสุทธิ์ ชาวบ้านที่ล้มป่วยเริ่มรู้สึกดีขึ้น อาการต่างๆ ค่อยๆ ทุเลาลง

“น้ำ…น้ำหายเป็นพิษแล้ว!” ชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนด้วยความดีใจ

ฮารุกิถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขารู้สึกถึงพลังที่ถูกใช้ไปจนแทบหมดสิ้น 「สำเร็จ…」

แต่ในขณะนั้นเอง หัวหน้าหมู่บ้านก็พลาดท่าถูกรินฟาดดาบเข้าที่แขน เขาคำรามด้วยความเจ็บปวดและถอยหลังไปตั้งหลัก

“แก…แกกล้าทำร้ายฉัน!” หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนด้วยความโกรธ

เขาชี้ดาบไปที่ฮารุกิ “ทั้งหมดเป็นเพราะแก! แกจะต้องชดใช้!”

หัวหน้าหมู่บ้านพุ่งเข้าใส่ฮารุกิด้วยความเร็วสูง รินพยายามจะเข้าไปขวาง แต่ก็ไม่ทัน

ฮารุกิหลับตาปี๋ เตรียมรับความตาย

แต่ทว่า…ดาบของหัวหน้าหมู่บ้านกลับหยุดลงก่อนที่จะถึงตัวเขา

ฮารุกิลืมตาขึ้นอย่างงุนงง สิ่งที่เขาเห็นคือร่างของใครบางคนยืนขวางอยู่ข้างหน้าเขา

เป็นหญิงสาวในชุดกิโมโนสีดำสนิท ใบหน้าถูกซ่อนไว้ภายใต้ผ้าคลุม 「นินจา…?」

“อย่ามายุ่งกับเขา” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เงาบุปผา

หญิงสาวในชุดกิโมโนสีดำยืนหยัดอยู่ตรงหน้าฮารุกิ ดาบสั้นในมือเปล่งประกายวาววับภายใต้สายฝน ผมสีดำขลับของเธอปลิวไสวไปตามสายลม ราวกับกลีบดอกซากุระที่ร่วงโรย

“ใครกัน?” หัวหน้าหมู่บ้านถามด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง

“ไม่สำคัญ” หญิงสาวตอบสั้นๆ

“แกกล้าดีอย่างไรมาขวางทางฉัน!” หัวหน้าหมู่บ้านคำรามลั่น เขาพุ่งเข้าใส่หญิงสาวด้วยความโกรธ

แต่หญิงสาวไม่ได้ตกใจ เธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและคล่องแคล่ว หลบหลีกการโจมตีของหัวหน้าหมู่บ้านได้อย่างง่ายดาย

“Kage Bunshin no Jutsu! (影分身の術!)” หญิงสาวตะโกนออกมาเบาๆ ร่างของเธอแยกออกเป็นสี่ร่าง แต่ละร่างถือดาบสั้นอยู่ในมือ

หัวหน้าหมู่บ้านเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง “คาถาแยกร่าง!?”

ร่างเงาทั้งสี่พุ่งเข้าใส่หัวหน้าหมู่บ้านจากทุกทิศทาง การโจมตีประสานกันอย่างลงตัว ราวกับได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

หัวหน้าหมู่บ้านพยายามป้องกันตัว แต่ก็ไม่สามารถต้านทานการโจมตีที่รวดเร็วและรุนแรงได้ เขาถูกร่างเงาทั้งสี่ฟาดฟันจนล้มลงกับพื้น

“แก…แกเป็นใครกันแน่?” หัวหน้าหมู่บ้านถามด้วยเสียงแผ่วเบา

หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้หัวหน้าหมู่บ้านอย่างช้าๆ เธอหยุดอยู่ตรงหน้าเขาและก้มลงกระซิบข้างหู

“ความลับ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฮารุกิ

ดวงตาสีดำขลับของเธอสบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มของฮารุกิ 「ดวงตาคู่นั้น…」ฮารุกิคิดในใจอย่างประหลาดใจ เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นดวงตาคู่นี้ที่ไหนมาก่อน

หญิงสาวหันหลังกลับและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ร่างเงาทั้งสี่ค่อยๆ จางหายไปในอากาศ

“เดี๋ยว! รอด้วย!” ฮารุกิตะโกน แต่หญิงสาวไม่ได้หันกลับมามอง

ฮารุกิมองตามร่างของหญิงสาวจนลับสายตาไป 「ใครกัน…?」

รินเดินเข้ามาหาฮารุกิด้วยสีหน้าเป็นห่วง “ไม่เป็นอะไรนะ?”

“อืม ไม่เป็นไร” ฮารุกิตอบ “ขอบคุณมากนะริน”

รินพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันแค่ทำตามหน้าที่”

แต่ฮารุกิรู้ว่ารินไม่ได้พูดความจริง 「ริน…เป็นห่วงฉัน」

“ว่าแต่…ทำไมน้ำถึงมีพิษล่ะ?” ฮารุกิถาม

รินมองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านที่นอนหมดสติอยู่กับพื้น “คงต้องถามเขาดูแล้วล่ะ”

ความลับใต้สายฝน

หลังจากที่ชาวบ้านหายจากอาการป่วยแล้ว ฮารุกิ ริน และทานากะได้ทำการสอบสวนหัวหน้าหมู่บ้าน

ในที่สุดหัวหน้าหมู่บ้านก็ยอมเปิดปาก เขาเล่าว่าจริงๆ แล้วหมู่บ้านคาเซะไม่ได้ขาดแคลนน้ำ แต่เขาได้กักเก็บน้ำทั้งหมดไว้ในบ่อลับใต้ดิน เพื่อใช้ในการผลิตยาพิษ

“ยาพิษ?” ฮารุกิถามด้วยความสงสัย

“ใช่ ยาพิษที่ใช้ในการทำสงคราม” หัวหน้าหมู่บ้านตอบ “ผมทำไปเพราะต้องการเงิน ต้องการที่จะทำให้หมู่บ้านของผมร่ำรวย”

ฮารุกิส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง “คุณทำแบบนี้ได้อย่างไร? คุณกำลังทำร้ายผู้คน!”

“ผมไม่มีทางเลือก!” หัวหน้าหมู่บ้านตะโกน “ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ หมู่บ้านของเราก็จะล่มสลาย!”

รินถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย “คุณควรจะหาทางออกที่ดีกว่านี้”

ในที่สุดหัวหน้าหมู่บ้านก็ถูกจับกุมตัวไป ฮารุกิและรินได้ช่วยกันฟื้นฟูแหล่งน้ำของหมู่บ้านคาเซะ และสอนให้ชาวบ้านรู้จักวิธีการปลูกพืชที่ทนแล้ง

หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ฮารุกิ ริน และทานากะก็ออกเดินทางจากหมู่บ้านคาเซะ

“ขอบคุณมากนะฮารุกิคุง” ทานากะพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าไม่ได้นาย พวกเราคงแย่แน่ๆ”

“ไม่เป็นไรหรอก” ฮารุกิตอบ “ผมแค่ทำในสิ่งที่ควรทำ”

ระหว่างทาง รินก็เงียบไปตลอดทาง ฮารุกิสังเกตเห็นว่าเธอมีท่าทีแปลกไป

“ริน…เป็นอะไรหรือเปล่า?” ฮารุกิถาม

รินส่ายหน้า “เปล่า ไม่มีอะไร”

“แน่ใจนะ?” ฮารุกิถามอย่างไม่เชื่อ

รินถอนหายใจออกมา “ฉันแค่คิดว่า…ฉันยังอ่อนแอเกินไป”

“อ่อนแอ?” ฮารุกิถามด้วยความสงสัย

“ใช่ ฉันไม่สามารถปกป้องนายได้” รินตอบ “ถ้าไม่ได้ผู้หญิงคนนั้นมาช่วย นายคง…”

“ริน…” ฮารุกิพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ฉันต้องแข็งแกร่งกว่านี้” รินพูดด้วยความมุ่งมั่น “ฉันจะต้องปกป้องนายให้ได้”

ฮารุกิยิ้ม “ไม่ต้องหรอกริน ฉันปกป้องตัวเองได้”

“ไม่” รินตอบเสียงแข็ง “ฉันจะปกป้องนาย”

ฮารุกิรู้สึกอบอุ่นในใจ 「ริน…」

“งั้น…เรามาฝึกด้วยกันไหม?” ฮารุกิถาม

รินเบิกตากว้าง “ฝึกด้วยกัน?”

“ใช่” ฮารุกิตอบ “ฉันจะช่วยรินให้แข็งแกร่งขึ้น และรินก็ช่วยฉันให้เก่งขึ้น”

รินมองฮารุกิด้วยสายตาที่อ่อนโยนลง “ตกลง”

ฮารุกิยิ้มอย่างมีความสุข 「จากนี้ไป…เราจะแข็งแกร่งขึ้นไปด้วยกัน」

การเดินทางครั้งใหม่ของฮารุกิและรินกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ที่เมืองฮานะ โนะ มาจิ เมืองแห่งดอกไม้ ที่ซึ่งการประลองยุทธ์รอคอยพวกเขาอยู่