รอยแผลแห่งศรัทธา

“Skills: Script Alteration (Lv. 2)” ข้อความสุดท้ายบนหน้าต่างสถานะดิจิทัลสีฟ้าจางหายไป เคย์สูดหายใจลึก กลิ่นอับชื้นของดินและเหงื่อคลั่กจมูก เขาเงยหน้าขึ้นมองฝูงก็อบลิน ดวงตาสีแดงก่ำนับร้อยคู่จ้องมองเขม็ง พวกมันคำรามเสียงดังสนั่นก้องถ้ำ

จิโร่กำไม้เท้าในมือแน่น ตัวสั่นเทา “เคย์…เราจะรอดไหม?”

เคย์กัดฟัน 「ต้องรอดสิ! ฉันสัญญาแล้วว่าจะปกป้องจิโร่」 เขาหลับตาลงครู่หนึ่ง รวบรวมสมาธิ จากนั้นก็เปิดหน้าต่าง Script Alteration อีกครั้ง

บทเพลงแห่งการเปลี่ยนแปลง

“Alter Script…Physical Enhancement…Maximum Output.” เคย์พึมพำเบาๆ พลังเวทไหลเวียนในร่างกาย ความรู้สึกเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงทั่วร่างแล่นปราดขึ้นมา เขากำหมัดแน่น พลังกายเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

“Kiai!” เคย์ตะโกนเสียงดังสนั่น เขาพุ่งตัวออกไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่จิโร่ตามไม่ทัน หมัดแรกกระแทกเข้าที่ใบหน้าของก็อบลินตัวหนึ่งอย่างจัง ร่างของมันลอยละลิ่วกระแทกผนังถ้ำ เลือดสีเขียวคล้ำกระเซ็น

「แรงเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย! แต่ MP ก็ลดฮวบๆ เหมือนกัน」 เคย์คิดในใจ เขาต้องใช้พลังอย่างระมัดระวัง

ก็อบลินตัวอื่นๆ กรูเข้ามารุมทำร้าย เคย์หลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว ใช้ทักษะ *Tai Sabaki* ที่เคยเห็นในการ์ตูนญี่ปุ่นจัดการพวกมันทีละตัว เขาเตะ ตัด และต่อย ก็อบลินล้มระเนระนาด

จิโร่เห็นช่องว่าง รีบร่ายเวทสนับสนุน “*Fūton: Kaze no Yaiba!*” (ลม: ใบมีดแห่งลม) ลมคมกริบพุ่งเข้าใส่ฝูงก็อบลิน ช่วยลดจำนวนพวกมันลงได้บ้าง

แต่จำนวนก็อบลินก็ยังคงมหาศาล เคย์เริ่มเหนื่อยหอบ เขาหันไปมองจิโร่ จิโร่เองก็ดูอ่อนแรงเช่นกัน

「แบบนี้ไม่ดีแน่ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เราตายแน่ๆ」 เคย์คิดอย่างร้อนรน

ความทรงจำในเงามืด

ทันใดนั้นเอง แสงสีฟ้าสว่างวาบขึ้นในถ้ำ เคย์หันไปมองตามแสงนั้น พบว่ามันมาจากสร้อยคอที่จิโร่สวมอยู่ สร้อยคอนั้นเป็นรูปดาวห้าแฉกสลักด้วยอักษรโบราณ

“สร้อยคอนั่น…” เคย์อุทาน

จิโร่มองสร้อยคอด้วยสีหน้าตกใจ “ผมก็ไม่รู้ว่ามัน…”

แสงสีฟ้าพุ่งตรงไปยังเคย์ เขาหลับตาปี๋ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าร่างกายของเขาถูกห่อหุ้มด้วยพลังเวทสีทองอร่าม

พลังมหาศาลไหลเวียนในร่างกาย เคย์รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนใหม่ เขามองไปที่ฝูงก็อบลินด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

「นี่มัน…พลังอะไรกัน?」 เขาพึมพำ

ภาพความทรงจำแวบเข้ามาในหัวของเคย์ เป็นภาพของนักรบศักดิ์สิทธิ์ในชุดเกราะสีทอง กำลังต่อสู้กับปีศาจร้ายอย่างกล้าหาญ

「ไม่จริงน่า…」 เคย์เบิกตากว้าง

จิตวิญญาณแห่งนักรบ

เคย์เข้าใจแล้ว พลังที่เขาได้รับมานั้นไม่ใช่พลังของตัวเอง แต่เป็นพลังที่ถูกส่งต่อมาจากอดีต นักรบศักดิ์สิทธิ์ที่เคยปกป้องโลกใบนี้

“*Watashi wa…mamoru!*” (ฉันจะปกป้อง!) เคย์ตะโกนเสียงดัง เขาพุ่งเข้าใส่ฝูงก็อบลินด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ หมัดแต่ละหมัดของเขาเต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง ก็อบลินล้มตายเป็นใบไม้ร่วง

เคย์ใช้พลังอย่างไม่ยั้งคิด เขาเตะ ต่อย และฟันแทงก็อบลินอย่างบ้าคลั่ง เลือดสีเขียวคล้ำสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของเขา

จิโร่มองเคย์ด้วยความตกตะลึง เขาไม่เคยเห็นเคย์แข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน

“เคย์…สุดยอดมาก!” จิโร่ตะโกนให้กำลังใจ

ในที่สุด ก็อบลินทั้งหมดก็ถูกกำจัดจนหมดสิ้น เคย์ยืนหอบหายใจอยู่ท่ามกลางซากศพของก็อบลิน ร่างกายของเขาสั่นเทาด้วยความเหนื่อยล้า

แสงสีทองที่ห่อหุ้มร่างกายของเคย์ค่อยๆ จางหายไป พลังเวทเริ่มลดลง

“*Ha…ha…*” เคย์หัวเราะแห้งๆ เขาทรุดตัวลงกับพื้น

คำสัญญาที่แตกสลาย

จิโร่วิ่งเข้ามาประคองเคย์ “เคย์! เป็นอะไรไหม?”

“ไม่เป็นไร…แค่เหนื่อยหน่อย” เคย์ตอบ

จิโร่มองไปที่สร้อยคอของเขาด้วยสีหน้าสับสน “สร้อยคอนั่น…มันเกิดอะไรขึ้น?”

เคย์ส่ายหน้า “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ทันใดนั้นเอง เสียงคำรามดังสนั่นก้องถ้ำ พื้นดินสั่นสะเทือน

“อะไรน่ะ?” จิโร่ถามด้วยความตกใจ

เคย์เงยหน้าขึ้นมองไปในความมืด “มีอะไรบางอย่าง…กำลังมา”

ดวงตาสีแดงก่ำคู่ใหญ่ปรากฏขึ้นในความมืด มันจ้องมองเคย์และจิโร่อย่างดุร้าย

“*Gurururu…*” เสียงคำรามต่ำดังขึ้น

“ไม่ใช่ก็อบลิน…” เคย์พึมพำ “ตัวอะไรกันแน่?”

ร่างขนาดมหึมาค่อยๆ เผยตัวออกมาจากความมืด มันคือก็อบลินที่มีขนาดใหญ่กว่าก็อบลินทั่วไปหลายเท่า ผิวหนังของมันเป็นสีเขียวเข้ม มีรอยแผลเป็นเต็มตัว และถือกระบองขนาดใหญ่ไว้ในมือ

“ก็อบลิน…ลอร์ด?” จิโร่อุทาน

ก็อบลินลอร์ดคำรามเสียงดังสนั่น มันเงื้อกระบองขึ้นเหนือศีรษะ

“*Kono…ningen…korosu!*” (จะฆ่า…มนุษย์พวกนี้!) มันคำราม

เคย์กัดฟัน 「แย่แล้ว…」 เขาคิด 「พลังเวทของฉันหมดแล้ว…」

เงาแห่งความสิ้นหวัง

ก็อบลินลอร์ดฟาดกระบองลงมาอย่างรวดเร็ว เคย์และจิโร่หลบแทบไม่ทัน กระบองกระแทกพื้นดินอย่างจัง ทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน

เคย์ผลักจิโร่ออกไป “หนีไป!” เขาตะโกน

“แต่…” จิโร่ลังเล

“ไม่มีเวลาแล้ว! หนีไป!” เคย์ตะโกนอีกครั้ง

จิโร่กัดฟัน “ผมจะกลับมาช่วย!” เขาวิ่งหนีเข้าไปในความมืด

เคย์ยืนเผชิญหน้ากับก็อบลินลอร์ดเพียงลำพัง เขาหมดหนทางที่จะสู้ 「จบแล้วสินะ…」 เขาคิดอย่างสิ้นหวัง

แต่ทันใดนั้นเอง ภาพความทรงจำของนักรบศักดิ์สิทธิ์ก็แวบเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้ง นักรบคนนั้นไม่เคยยอมแพ้ แม้จะต้องเผชิญหน้ากับความตาย

「ไม่…ฉันจะไม่ยอมแพ้!」 เคย์คิด 「ฉันจะสู้จนถึงที่สุด!」

เคย์กำหมัดแน่น เขาจ้องมองก็อบลินลอร์ดด้วยสายตาที่แน่วแน่ 「ฉันจะปกป้องจิโร่…และทุกคนที่ฉันรัก!」