บาดแผลแห่งแสง

“นานแล้วสินะ…” เสียงของ Takeda Genji-sensei (ทาเคดะ เก็นจิ-เซ็นเซย์) อบอุ่นราวแสงแดดยามเช้า “แล้วนั่นใครกัน?” เขามองมาที่อิทสึกิด้วยสายตาพิจารณา

“นี่คือ Kazehaya Itsuki” รินแนะนำ “เขาเป็น…”

ก่อนที่รินจะได้พูดจบ เสียงคำรามกึกก้องก็ดังขึ้น พื้นดินสั่นสะเทือน อิทสึกิและรินเซถลา ก้อนหินร่วงหล่นจากเพดานถ้ำ

“อันตราย!” เก็นจิ-เซ็นเซย์ตะโกน “ดูเหมือนว่าพวกมันจะตามมาถึงแล้ว!”

ทันใดนั้นเอง ชายสวมหน้ากากอีกกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นจากความมืดมิด พวกมันเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับเงา มีดสั้นในมือเปล่งประกายวาววับ

“แย่แล้ว!” รินกัดฟันกรอด “ทำไมถึงมากันเยอะขนาดนี้!”

การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด รินชักดาบคาตานะออกมา ปัดป้องการโจมตีอย่างรวดเร็ว อิทสึกิพยายามใช้ Kantei (鑑定) เพื่อหาจุดอ่อนของพวกมัน แต่จำนวนศัตรูนั้นมากเกินไป

“อิทสึกิ! ระวัง!” รินตะโกน

ชายสวมหน้ากากคนหนึ่งพุ่งเข้ามาจากด้านหลัง อิทสึกิไม่ทันตั้งตัว มีดสั้นแทงทะลุไหล่ของเขา ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

“อ๊าก!” อิทสึกิครางออกมา

รินหันมาเห็น รีบเข้าไปช่วยเหลือ อิทสึกิกุมไหล่แน่น เลือดไหลซึมออกมา

“อิทสึกิ! เป็นอะไรไหม!” รินถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่…ไม่เป็นไร…” อิทสึกิพยายามฝืนยิ้ม แต่สีหน้าของเขาซีดเผือด

“อย่าฝืน!” รินกัดฟัน “ข้าจะจัดการพวกมันเอง!”

รินเข้าต่อสู้อย่างดุดันมากขึ้น ดาบของเธอฟาดฟันอย่างรวดเร็วและแม่นยำ แต่ศัตรูก็ยังคงมีจำนวนมากกว่า พวกมันรุมล้อมเธอจากทุกทิศทาง

ในขณะที่รินกำลังต่อสู้ ชายสวมหน้ากากคนหนึ่งก็ฉวยโอกาสพุ่งเข้ามาโจมตีอิทสึกิอีกครั้ง คราวนี้มันเล็งไปที่หัวใจ

รินเห็นดังนั้นก็ตกใจสุดขีด เธอพยายามเข้าไปช่วย แต่ก็สายเกินไป

“อิทสึกิ! ไม่นะ!”

ชายสวมหน้ากากแทงมีดสั้นเข้าใส่ร่างของอิทสึกิ เลือดสาดกระเซ็น รินกรีดร้องออกมา

「ไม่จริงน่า… ข้า…ข้าจะตายแล้วเหรอ…」 อิทสึกิคิดในใจ ความเจ็บปวดรุนแรงจนแทบจะหมดสติ

แต่แล้ว… แสงสีทองก็ส่องประกายออกมาจากแหวนพันธสัญญาบนนิ้วของเขา พลังเอเธอร์ไหลเวียนไปทั่วร่าง ความเจ็บปวดค่อยๆ ทุเลาลง บาดแผลเริ่มสมาน

“อะไรกัน…?” อิทสึกิพึมพำ

พลังเอเธอร์ในร่างกายของเขาพลุ่งพล่าน เขาไม่เคยรู้สึกถึงพลังที่มากมายขนาดนี้มาก่อน

“ข้า…ข้าจะช่วยรินให้ได้!”

แสงแห่งความหวัง

อิทสึกิลืมตาขึ้น มองไปที่รินที่กำลังต่อสู้อย่างยากลำบาก เขาสัมผัสได้ถึงความเหนื่อยล้าและความเจ็บปวดของเธอ

「ริน… เธอพยายามอย่างหนักเพื่อข้า… ข้าต้องช่วยเธอให้ได้!」

อิทสึกิรวบรวมพลังเอเธอร์ทั้งหมดที่มี จิตใจของเขาแน่วแน่ เขาต้องการที่จะปกป้องริน

พลังเอเธอร์ไหลเวียนไปที่มือของเขา ก่อตัวเป็นแสงสีทอง อิทสึกิยื่นมือไปหาริน

“ริน! ข้าจะช่วยรักษาเธอเอง!”

รินหันมามองด้วยความตกใจ เธอเห็นแสงสีทองที่มือของอิทสึกิ

“อิทสึกิ…?”

อิทสึกิแตะมือลงบนร่างของริน แสงสีทองแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธอ บาดแผลค่อยๆ สมาน พลังชีวิตฟื้นคืน

“อ๊า…” รินครางออกมาด้วยความรู้สึกสบาย

“เป็นยังไงบ้าง ริน?” อิทสึกิถามด้วยความเป็นห่วง

“ดีขึ้นมาก…” รินตอบ “ขอบคุณนะ อิทสึกิ…”

พลังเอเธอร์ของอิทสึกิไม่เพียงแต่รักษาบาดแผลของรินเท่านั้น แต่ยังเพิ่มพูนพลังของเธออีกด้วย รินรู้สึกได้ถึงพลังที่มากขึ้นกว่าเดิม

“ข้ารู้สึกแข็งแกร่งขึ้นมาก!” รินกล่าว

“ดีเลย! งั้นมาสู้ด้วยกัน!” อิทสึกิกล่าว

รินพยักหน้า ทั้งสองคนร่วมมือกันต่อสู้ พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม

อิทสึกิใช้ Kantei (鑑定) เพื่อหาจุดอ่อนของศัตรู และรินใช้ดาบคาตานะฟาดฟันอย่างแม่นยำ พวกมันเริ่มล้มศัตรูได้ทีละคน

แต่ในขณะเดียวกัน อิทสึกิก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า พลังเอเธอร์ของเขากำลังจะหมดลง

「ข้าใช้พลังมากเกินไปแล้ว… ถ้าข้าหมดสติไป รินจะเป็นยังไง…」

อิทสึกิเริ่มลังเล เขาไม่แน่ใจว่าจะทำได้ต่อไปหรือไม่

รอยร้าวแห่งความกลัว

ในขณะที่อิทสึกิกำลังลังเล ชายสวมหน้ากากคนหนึ่งก็ฉวยโอกาสพุ่งเข้ามาโจมตีเขาจากด้านหลัง

“อิทสึกิ! ระวัง!” รินตะโกน

แต่ก็สายเกินไป มีดสั้นแทงเข้าที่ขาของอิทสึกิ เขาทรุดตัวลงกับพื้น

“อ๊าก!” อิทสึกิครางออกมาด้วยความเจ็บปวด

รินรีบเข้าไปช่วย แต่ศัตรูก็ขัดขวางเธอไว้

“อิทสึกิ!” รินตะโกนด้วยความสิ้นหวัง

อิทสึกิมองไปที่ริน เขาเห็นความกลัวในแววตาของเธอ

「ข้าทำไม่ได้… ข้าเป็นภาระ…」

ความกลัวและความสิ้นหวังถาโถมเข้ามา อิทสึกิรู้สึกเหมือนกำลังจะจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด

แต่แล้ว… ภาพใบหน้าของ Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) ก็ปรากฏขึ้นในความคิดของเขา

“อย่าท้อแท้ อิทสึกิ… จงเชื่อมั่นในตัวเอง… พลังที่แท้จริงนั้นมาจากข้างใน…”

คำพูดของ Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) จุดประกายความหวังในใจของอิทสึกิ

「ข้าต้องเชื่อมั่นในตัวเอง… ข้าต้องปกป้องรินให้ได้!」

อิทสึกิรวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย เขาตั้งสติและจ้องมองไปที่ชายสวมหน้ากากที่กำลังจะเข้ามาโจมตีเขา

พลังเอเธอร์ไหลเวียนไปที่ดวงตาของเขา เขาเริ่มมองเห็นบางอย่างที่แตกต่างออกไป จุดอ่อน… จุดอ่อนของศัตรู!

“ตรงนั้น!” อิทสึกิชี้ไปที่จุดบนร่างกายของชายสวมหน้ากาก

รินเข้าใจทันที เธอพุ่งเข้าไปโจมตีตามที่อิทสึกิบอก ดาบของเธอแทงเข้าที่จุดอ่อนนั้นอย่างแม่นยำ

ชายสวมหน้ากากทรุดตัวลงกับพื้น รินหันมามองอิทสึกิด้วยความประหลาดใจ

“ข้า…ข้าทำได้!” อิทสึกิกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

เหนือขีดจำกัด

อิทสึกิและรินร่วมมือกันต่อสู้ต่อไป พวกเขาใช้ Kantei (鑑定) เพื่อหาจุดอ่อนของศัตรู และโจมตีอย่างแม่นยำ พวกมันล้มศัตรูได้ทีละคน

ในที่สุด… ชายสวมหน้ากากคนสุดท้ายก็ล้มลง การต่อสู้สิ้นสุดลง

อิทสึกิและรินยืนหอบหายใจ มองไปรอบๆ ตัว ซากศพของชายสวมหน้ากากกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น

“เรา…เราชนะแล้ว…” รินกล่าว

“ใช่…เราชนะแล้ว…” อิทสึกิตอบ

แต่แล้ว… อิทสึกิก็ทรุดตัวลงกับพื้น เขาหมดสติ

“อิทสึกิ!” รินรีบเข้าไปประคองเขา

“อิทสึกิ! เป็นอะไรไหม!”

อิทสึกิไม่ตอบ รินสัมผัสได้ถึงความร้อนจากร่างกายของเขา

“ไข้ขึ้นสูงมาก!” รินกล่าวด้วยความเป็นห่วง

เธอพยายามที่จะรักษาเขาด้วยพลังของเธอ แต่ก็ไม่ได้ผล พลังของเธอไม่สามารถต้านทานความเหนื่อยล้าและผลกระทบจากการใช้พลังเอเธอร์มากเกินไปของอิทสึกิได้

“ทำยังไงดี… ทำยังไงดี…” รินพึมพำ

ทันใดนั้นเอง Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) ก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ เธอ

“ไม่ต้องห่วง ริน… ข้าจะช่วยเขาเอง…” Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) กล่าว

Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) ยื่นมือไปแตะหน้าผากของอิทสึกิ พลังเวทมนตร์ไหลเวียนไปทั่วร่างของเขา

“เขาแค่เหนื่อยเกินไป… เขาต้องการพักผ่อน…” Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) กล่าว

รินถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ขอบคุณค่ะ Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์)…” รินกล่าว

“ไม่เป็นไร… แต่จงจำไว้ ริน… พลังนั้นมาพร้อมกับความรับผิดชอบ… จงระวังการใช้พลังให้มาก…” Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) กล่าว

รินพยักหน้า เธอเข้าใจสิ่งที่ Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) ต้องการจะสื่อ

“ข้าจะจำไว้ค่ะ…” รินกล่าว

Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) ยิ้มให้เธอ

“ดีมาก… ตอนนี้พาเขาไปพักผ่อนเถอะ…” Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) กล่าว

รินประคองอิทสึกิขึ้น และพาเขาไปยังที่พักที่ปลอดภัย

บทสรุป

เมื่ออิทสึกิลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง รินนั่งอยู่ข้างๆ เขา

“อิทสึกิ… ตื่นแล้วเหรอ…” รินถามด้วยความเป็นห่วง

“ริน… เกิดอะไรขึ้น…?” อิทสึกิถาม

“เจ้าหมดสติไป… เจ้าใช้พลังมากเกินไป…” รินตอบ

อิทสึกิพยักหน้า เขาจำได้ถึงการต่อสู้ และพลังที่เขาได้ใช้ไป

“ข้าขอโทษนะ ริน… ข้าทำให้เธอต้องลำบาก…” อิทสึกิกล่าว

“ไม่เป็นไร… เจ้าช่วยข้าไว้…” รินตอบ

“แต่ข้า…” อิทสึกิพูดไม่ออก

“อย่าคิดมากเลย อิทสึกิ… เจ้ามีพลังที่ยิ่งใหญ่… แต่เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมมัน…” รินกล่าว

อิทสึกิมองไปที่ริน เขาเห็นความเชื่อมั่นในแววตาของเธอ

「ริน… เธอเชื่อมั่นในตัวข้า… ข้าต้องไม่ทำให้เธอผิดหวัง…」

“ข้าจะพยายาม…” อิทสึกิกล่าว

รินยิ้มให้เขา

“ข้ารู้ว่าเจ้าทำได้…” รินกล่าว

อิทสึกิจับมือของรินไว้

“ขอบคุณนะ ริน…” อิทสึกิกล่าว

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของพวกเขา ความรู้สึกที่มากกว่าคำว่าเพื่อน

แต่แล้ว… เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ขัดจังหวะช่วงเวลาที่แสนหวาน

“ใครน่ะ…?” รินถาม

“ข้าเอง… Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์)…” เสียงของ Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) ตอบ

รินลุกขึ้นไปเปิดประตู Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“มีเรื่องแล้ว ริน…” Genji-sensei (เก็นจิ-เซ็นเซย์) กล่าว “พวกเราถูกหักหลัง…”